Λήδα Μανιατάκου, γιορτινή σελίδα - ξαφνική χαρά

Oύτε κραυγές ούτε ακκισμοί ούτε θόρυβος χρειάζονται για να κάνει αισθητή την παρουσία της. Η Λήδα Μανιατάκου ακτινοβολεί. Από ομορφιά, από καλλιέργεια, από ευγένεια. Με την τέχνη ασχολείται από τότε που ήταν παιδί. Μεγαλώνοντας άνοιξε τα μάτια και είδε πως αυτή ήταν η προσωπική της διαδρομή. Και εξακολουθεί να κάνει τέχνη με πείσμα, με σεβασμό και πάρα πολλή αγάπη. Το σώμα της θαρρείς πως είναι προετοιμασμένο να κατακτήσει τη σκηνή. Ως καλλιτέχνης, ενώπιον του κοινού, δημιουργεί ένα σύνολο αληθινών νοημάτων σαν δεύτερη προσωπικότητα. Η πλαστικότητά της βρίσκεται στην υπηρεσία του δράματος, ο ρόλος εκκολάπτεται στο είναι της και η ίδια μεταλλάσσεται στο χαρακτήρα που υποδύεται. 

Όταν την είδα στην παράσταση "Η Κασσάνδρα και ο Λύκος", σε σκηνοθεσία Γεωργίας Ανδρέου και μουσική Εύης Kουρτίδου, στο θέατρο "Φούρνος", με έκανε να προσέξω τα λεπτά και παράλληλα νοήματα της Μαργαρίτας Καραπάνου, την απέριττη σκηνοθετική γραμμή που έδινε ζωή στο κείμενο, την ιδανικά ενταγμένη μουσική αλλά και τη βαθιά συναισθηματική της κατάθεση. Η Λήδα Μανιατάκου μοιάζει με τον κλώνο της κερασιάς. Σε κάθε κλαδάκι του κρύβονται δεκάδες μπουμπούκια γεμάτα ταλέντο. Ηθοποιός, μουσικός, τραγουδίστρια. Είναι ένα πλάσμα φανταστικό του Σάντρο Μποτιτσέλι. 

Τα μάτια της θυμίζουν λίμνη παραμυθιού, με λάμψη αλλόκοτη, εμπρηστική, που κλονίζει. Στη ζωή δεν πρέπει να αμελούμε τη μελέτη του ωραίου. Διότι τωόντι η αισθητική χρησιμεύει στον κόσμο μας. Στο πρόσωπό της Λήδας βλέπεις μιαν ακλόνητη καθαρότητα, πρόσωπο ίδιο με ρομαντική λιθογραφία. Πρόσωπο ονείρου. Μια γιορτινή σελίδα, μια ξαφνική χαρά, μια ζωντάνια ανοιξιάτικη. Το μέλλον της φωτίζεται με το χρώμα το ρόδινο, της αυγής. Αυτή του χτυπά κι αυτό της ανοίγει. Αυτή του σφυρίζει κι αυτό της απαντά. Και μαζί προχωρουν...

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Τη φωτογράφιση πραγματοποίησε ο Δημήτρης Πιτσάκης.

* Γεννήθηκα στην Αθήνα με παρέα το δίδυμο αδερφό μου, τον Φοίβο. Κατάγομαι από τη Μάνη και τη Λήμνο, δύο επίγειους παραδείσους που μου έμαθαν τι είναι θάλασσα, ψάρεμα και ανεμελιά. Μεγάλωσα στα Μελίσσια, την εποχή που ήταν ακόμα ένα γραφικό και καταπράσινο προάστιο της Αττικής. Θυμάμαι ακόμα τον βοσκό με τα προβατάκια του στο δασάκι δίπλα στο σπίτι μας. Ποτέ δεν έχω κουραστεί περισσότερο όσο στα παιδικά μου χρόνια. Πάντα κάτι μελετούσα ή έκανα κάποια δραστηριότητα. Κομματάκι σπασίκλας. Στην 4η Δημοτικού μάθαινα τρεις ξένες γλώσσες. Η ευτυχία μου όμως ήταν το πιάνο, η χορωδία και το μπαλέτο. 

Κοιμόμουν ελάχιστες ώρες. Βαριόμουν τον ύπνο. Στο λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου μάτωνα τα γόνατά μου κάνοντας αλματάκια με το ποδήλατο, σκαρφαλώνοντας σε δέντρα και πλαγιές, παίζοντας ποδόσφαιρο. Λάτρευα τα κουζινικά και τα «σπιτάκια» αλλά δεν είχε πολλά κορίτσια στη γειτονιά μου για να παίξω. Εκτός από λογοτεχνία, διάβαζα ατέλειωτες ώρες Μίκι Μάους και σαν ορκισμένη Μικρή Εξερευνήτρια που ήμουν μάζευα όλα τα κατατρεγμένα ζώα που συναντούσα: γατάκια, σκυλάκια, πουλάκια που έσκαγαν με φόρα στα τζάμια του σπιτιού μας, χελώνες, σκαντζόχοιρους, βατράχους - κάποτε είχαμε βρει και ένα αλεπουδάκι.. Μου άρεσε πολύ να στέκομαι παράμερα και να παρατηρώ τους ανθρώπους (ακόμα το κάνω). Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη, ειλικρίνεια και λατρεία για την Τέχνη.

Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;

* Νομίζω ότι ήταν πάντα εκεί, όχι τόσο σαν αγάπη προς το θέατρο αυτό καθαυτό αλλά σαν μανία για οτιδήποτε καλλιτεχνικό. Μικρή το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω ζωγράφος, προφανώς επηρεασμένη από τον γλύπτη πατέρα μου. H ενασχόλησή μου απ' τα παιδικά μου χρόνια με τη μουσική και το χορό με έκανε να συμφιλιωθώ και να λατρέψω την ιδέα της παράστασης. Όχι τόσο για την ηδονή του να είσαι αντικείμενο θέασης αλλά μάλλον για το ρίσκο και την αδρεναλίνη που έχει το να συμπυκνώνεις δουλειά μηνών σε μια μόνο στιγμή, να μοιράζεσαι κάτι που κυοφορούσες καιρό, σαν μια ωραία έκπληξη. Με το θέατρο είχα από νωρίς αρκετή οικειότητα - η μητέρα μου ως φιλόλογος ανέβαζε συχνά παραστάσεις στα σχολεία όπου δίδασκε και εγώ ρουφούσα την πρόβα σαν γρανίτα. Ήμουν και πολύ τυχερή ως θεατής: πρωτοείδα παράσταση στην Επίδαυρο στα τριάμισι, αφού βέβαια είπα ψέματα για την ηλικία μου. Ήταν οι «Όρνιθες» του Αριστοφάνη - η μαμά μου μού έδειχνε συνέχεια δύο παππούληδες στο κοίλο, τον Τσαρούχη και τον Κουν. 

Ως μαθήτρια δεν έχανα ευκαιρία να συμμετέχω σε οποιαδήποτε μουσική ή θεατρική εκδήλωση. Ηχογραφούσα μανιωδώς το Θέατρο της Δευτέρας στο 3ο Πρόγραμμα, ειδικά την Έλλη Λαμπέτη. Λίγο πριν τελειώσω το Λύκειο μού ξύπνησε συνειδητά το ενδιαφέρον μου για το θέατρο ως ένας χώρος όπου δουλεύεις και εκφράζεσαι ομαδικά. Ήταν μια εποχή που η μοναχικότητα της μελέτης του πιάνου με είχε κουράσει - αργότερα βέβαια κατάλαβα ότι το θέατρο απαιτεί ενδεχομένως περισσότερη μοναχικότητα από τη μουσική... Πέρασα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και δύο χρόνια αργότερα στη Δραματική του Σύγχρονου Θεάτρου - Γ. Κιμούλη.

Ποιους ανθρώπους συμβουλεύεσαι για τη δουλειά σου;

* Καταρχάς συμβουλεύομαι και εμπιστεύομαι τους ανθρώπους με τους οποίους και για τους οποίους δουλεύω. Γενικά όμως στο επίπεδο της προσωπικής δημιουργίας, όταν συλλαμβάνω μια θεατρική ή μια μουσική ιδέα, είμαι αρκετά απόλυτη γιατί έχω συγκεκριμένη εικόνα για την παραμικρή λεπτομέρεια. Αργώ πολύ να καταλήξω σε μια ιδέα, αλλά όταν το κάνω, αυτό που θέλω είναι τόσο συγκεκριμένο και το θέλω τόσο πολύ ώστε απλά το εφαρμόζω και το δείχνω. Είμαι άλλωστε τραγικά αυστηρή με τον εαυτό μου οπότε μόλις περάσω το στάδιο της αυτο-αμφισβήτησης προχωρώ ακάθεκτη. Ποτέ όμως δε μοιράζομαι κάτι ευρύτερα αν δεν πάρω πρώτα την έγκριση του αδερφού μου, του συντρόφου μου, των γονιών μου και των κοντινών μου φίλων, που τους εμπιστεύομαι και σε προσωπικό και σε καλλιτεχνικό επίπεδο.

Τι έμαθες στη Νέα Υόρκη που ήσουν;

* Στη Νέα Υόρκη πήγα ως υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright για να παρακολουθήσω το πολύ ενδιαφέρον MFA Performance and Interactive Media Arts του City University of New York. Έψαχνα ένα πρακτικό μάστερ, που να περιλαμβάνει ισότιμα μουσική και θέατρο, αλλά και γενικά τις παραστατικές τέχνες υπό το πρίσμα των Interactive Media που μέχρι τότε ήταν μια ανεξερεύνητη για μένα περιοχή. Μπήκα στη διαδικασία να πειραματιστώ πάνω στη συνύπαρξη της τέχνης και της τεχνολογίας, και να εξερευνήσω κατά πόσο η μία εξυπηρετεί ή υπονομεύει την άλλη. 

Είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω τη δουλειά μου εντός και εκτός σχολής, να συνεργαστώ με απίστευτα ταλαντούχους καλλιτέχνες και να συγχρωτιστώ με τους πλέον ετερόκλητους ανθρώπους! Αλλά από μόνη της η απόφαση που πήρα να αφήσω τα πάντα πίσω μου και να δοκιμαστώ ξεκινώντας από το μηδέν στην πολύ ιδιαίτερη και συναρπαστική πόλη της Νέας Υόρκης ήταν από μόνη της ένα τεράστιο μάθημα... Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι' αυτό το «ταξίδι» αλλά σίγουρα κρατάω αυτό: την ταχύτητα, την ευστοχία, τη θετικότητα, την αποτελεσματικότητα και την αυτοπεποίθηση με την οποία δουλεύουν οι άνθρωποι εκεί. Κοιτάζουν πάντα μπροστά χωρίς να διυλίζουν τον κώνωπα του παρελθόντος. 

Δεν έχουν ιστορία και συχνά απουσιάζει το βάθος σκέψης των «Ευρωπαίων», όμως αυτό τούς δίνει μια απίστευτη ώθηση για δημιουργία στο παρόν χωρίς περιττές αναλύσεις. Ο καθένας έχει το δικαίωμα και την ευκαιρία να είναι ο εαυτός του και να δώσει το στίγμα του.

Το τραγούδι, η μουσική και ο χορός τι ρόλο παίζουν στη ζωή σου;

* Καλώς η κακώς, και ενώ η σύγχρονη ζωή έχει την τάση να μας παρασύρει προς το μοντέλο του εξειδικευμένου ανθρώπου, έχω μια φυσική αντίσταση στο να πρέπει οπωσδήποτε να αξιολογήσω τα διαφορετικά αυτά είδη ως προς τη σημασία τους για μένα. Έχω περάσει το περισσότερο μέρος της ζωής μου πάνω στο πιάνο, και ακόμα και αν άλλαξα ξαφνικά γνώμη στα 18 μου και δεν έγινα σολίστ, περνάω το περισσότερο μέρος της ημέρας μελετώντας πολλά διαφορετικά όργανα και διαφορετικά είδη μουσικής, συνθέτοντας ακουστικά και ψηφιακά, δίνοντας μουσικές παραστάσεις. Εξίσου συχνά συστήνομαι ως μουσικός αντί για ηθοποιός.

Ο χορός καταλαμβάνει άλλο ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου: κάνω κλασικό και μοντέρνο χορό από τα πέντε μου, έφτασα μέχρι και να κάνω χοροθέατρο και αν δεν με ταλαιπωρούσε ένας τραυματισμός από ένα αυτοκινητικό δυστύχημα πραγματικά δεν ξέρω πού θα είχα καταλήξει! Και φυσικά υπάρχει και το θέατρο, στο οποίο έχω διανύσει αρκετά μίλια, μεταφορικά και ρεαλιστικά, συμμετέχοντας σε εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους παραστάσεις και ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Όλες αυτές οι διαφορετικές εμπειρίες μου συχνά συνδέονται επί σκηνής. Ανήκουν όμως σε ξεχωριστά είδη και απαιτούν απεριόριστη δουλειά, αφοσίωση και απομόνωση την οποία πάντα είμαι διατεθειμένη να αφιερώσω αναλόγως με τις προτεραιότητές μου και τις απαιτήσεις του κάθε project.

Τι κέρδισες από τους δασκάλους σου; Και ποιους από αυτούς θυμάσαι με ευγνωμοσύνη;

* Οι δάσκαλοι είναι το ήμισυ του παντός και οι καλοί δάσκαλοι δώρο Θεού. Η πραγματική βέβαια δουλειά αρχίζει όταν μείνεις μόνος σου. Είμαι ευγνώμων για όλους τους δασκάλους που είχα στη ζωή μου, «καλούς» και «κακούς», που με τον τρόπο τους με δίδαξαν και με έκαναν να αγαπήσω πιο πολύ τη ζωή, την τέχνη, τη δουλειά. Τους ευχαριστώ για την υπομονή και την επιμονή τους. Θα ήθελα με συγκίνηση να αναφέρω τη δασκάλα μου του πιάνου, τη Γιούλη Χανού - Βεντούρα, που στάθηκε σε μένα και στον αδερφό μου σαν την ιερή μας μητέρα της μουσικής. Χωρίς την υπερβατική της αγάπη δε θα είχα ανακαλύψει τον εαυτό μου.

Είσαι αισιόδοξη, απαισιόδοξη, ψύχραιμη ή θορυβημένη με όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας;

* Τα τελευταία τεκταινόμενα στην Κύπρο, ο εντεινόμενος ρατσισμός, η κρίση - που δεν είναι τωρινή, ούτε μόνο οικονομική... Ο εύλογος πανικός των ανθρώπων και η εξαθλίωσή τους, το ξεμπρόστιασμα μιας επί σειρά ετών πολιτικής αποσάθρωσης, είναι πράγματα που με έχουν πραγματικά συγκλονίσει. Και εξοργίσει. Από την άλλη, είμαι αισιόδοξη φύση και κάθε στιγμή επιδιώκω να είμαι ο εαυτός μου, να παραμένω δημιουργική σε πείσμα των καιρών και να συμβάλω στην αλλαγή που χρειαζόμαστε. 

Από την άλλη μεριά, επέστρεψα από την υπερκινητική Νέα Υόρκη στην καρδιά της κρίσης. Στον ένα χρόνο που είμαι πίσω άκουσα χιλιάδες φορές την ερώτηση: «γιατί γύρισες». «Γιατί είχα φύγει» ήταν ή απάντησή μου. Ήμουν ευτυχισμένη που είχα επαναπατριστεί, με όποιο κόστος. Έπεσα πάντως κι εγώ, αρκετές φορές, θύμα της απατεωνιάς ανθρώπων που στο όνομα του γενικότερου πανικού μεταμορφώθηκαν σε στυγνούς εκμεταλλευτές. Για πολλούς μήνες δεν είχα λεφτά ούτε για το μετρό. Είδα φίλους να εξευτελίζονται για ένα κομμάτι ψωμί. Και ταυτόχρονα ανθρώπους αδίστακτους να ξεπερνούν κάθε όριο στο όνομα του οπορτουνισμού και του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» - είναι οι ίδιες τακτικές που έφεραν και τη χώρα μας στη δυσχερή της θέση. 

Τα συναισθήματά μου λοιπόν είναι ανάμικτα. Οργίζομαι, φοβάμαι αλλά κοιτάζω μπροστά και πολεμώ με όποιον τρόπο. Και με χαρά βλέπω ότι πολλοί κάνουν το ίδιο. Ζουν, δημιουργούν και προσπαθούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.Δυστυχώς όμως υπάρχουν πάντα και οι πιο κατατρεγμένοι από μας. Εύχομαι να καταφέρουμε να τους βοηθήσουμε με όποιον τρόπο, άμεσα και αποτελεσματικά.

Έχεις τα ίδια όνειρα, τις ίδιες προσδοκίες και την ίδια αυταπάρνηση που είχες όταν, πριν από λίγο καιρό, πρωτοξεκίνησες τη σταδιοδρομία σου;

* Ξεκίνησα τη σταδιοδρομία μου με αργά και σίγουρα βήματα, χωρίς βιασύνη, χωρίς παράλογες προσδοκίες, στηριζόμενη αποκλειστικά στις δικές μου δυνάμεις. Είμαι ευγνώμων για τις μέχρι τώρα συνεργασίες μου και χαίρομαι παραπάνω που τις κέρδισα με το σπαθί μου. Παρά τις γενικότερες δυσκολίες βρίσκομαι σε ιδιαίτερα δημιουργική φάση και ανυπομονώ να μοιραστώ τις καινούργιες μου δουλειές. 

Ενθουσιάζομαι με όλους αυτούς τους ταλαντούχους ανθρώπους γύρω μου, που μου πυροδοτούν την έμπνευση και μου ανοίγουν νέα κανάλια στη σκέψη μου. Το μόνο ίσως αγκάθι σε όλη αυτή την ελπιδοφόρα αίσθηση είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η ελληνική πολιτεία την Τέχνη. Είναι λυπηρό που σε μια εποχή κρίσης, όχι απλά δε δίνεται βάρος στην τέχνη και την παιδεία γενικότερα, αλλά αντιθέτως ισοπεδώνονται ένας ένας οι φορείς που τις στηρίζουν. Χρειάζεται λοιπόν να είμαστε διπλά διαθέσιμοι και επίμονοι.

Τι πιστεύεις πως πρέπει να κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι στην εποχή μας;

* Πρέπει να μη φέρουν απλά τον τίτλο των πνευματικών ταγών αλλά να βγαίνουν μπροστά άφοβοι και καθαροί και να εμπνέουν τα πλήθη προς μια υγιή και θετική σκέψη. Να μη γίνονται μέρος του κατεστημένου αλλά πρώτοι να δίνουν το καλό παράδειγμα, να εντοπίζουν και να επισημαίνουν τη σαθρότητα και να μας καθοδηγούν έμπρακτα προς την αλλαγή που χρειαζόμαστε.

Η κρίση μπορεί να σταθεί η αιτία να φανούν οι άξιοι και να ξεσκεπαστούν οι ανάξιοι;

* Το πιστεύω. Οι άξιοι δε χάνονται ποτέ αλλά η κρίση μπορεί να επισπεύσει τη διαδικασία. Ήδη έχουμε τέτοια δείγματα και είναι ανακουφιστικότο να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αρχίσει να υπάρχει κάποια αξιοκρατία, σε όλους τους τομείς. Με λύπη μου όμως βλέπω ότι μολονότι έχουμε εντοπίσει τα λάθη, δείχνουν να επαναλαμβάνονται σταθερά οι κακές πρακτικές του παρελθόντος. Δυστυχώς δε νομίζω ότι αυτή η διαδικασία αλλαγής του Νεοέλληνα θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Η κρίση όμως είναι καλή ευκαιρία για το σπάσιμο της συνηθισμένης πρακτικής.

Ποιος είναι ο δικός σου τρόπος να αντισταθείς στην πραγματικότητα;

* Αποφεύγω να φαντασιώνομαι μια ιδανική πραγματικότητα που ρεαλιστικά δεν μπορεί να υπάρξει. Από τη μία βέβαια είμαι επαναστατική φύση, από την άλλη όμως νιώθω ότι αντί να αντιμάχομαι την πραγματικότητα και να την πολεμώ εκρηκτικά, είναι προτιμότερο να τη νικάω με τη δημιουργική μου σκέψη και πράξη στη ζωή μου και στη δουλειά μου. Τα βάζω με την αρνητική ενέργεια μέσα μου και γύρω μου και συνεχίζω ακάθεκτη. Συνειδητά αντιστέκομαι στο να κοιτάξω το συμφέρον μου, να υποχωρήσω μπροστά σε μια αδικία για να μη χάσω τα κεκτημένα, να φοβηθώ το κατεστημένο ή να γίνω μέρος του, να μην είμαι ο εαυτός μου.

Δέχεσαι τη συγγνώμη των άλλων;

* Η συγνώμη είναι λύτρωση. Δεν μπορείς να περάσεις τη ζωή σου με μίσος και μνησικακία, γιατί καταντάς να καταστρέφεις τη δική σου ψυχή για το λάθος κάποιου άλλου. Άλλωστε ουδείς αναμάρτητος. Και μην κρίνεις ει να μην κριθείς. Είμαι βέβαια και Μανιάτισσα και ο τρόπος που σκέφτομαι είναι πολύ ηθικός, απόλυτος, θα έλεγα, για την εποχή μας, αλλά το να μη διαιωνίζεις τα κακά πάθη είναι κάτι που σε απελευθερώνει από το παρελθόν και σε εκσφενδονίζει στο μέλλον.

Υπάρχει φιλότιμο στις μέρες μας ή σπανίζει;

* Πάνω που πανικοβάλλομαι ότι σπανίζει, κάνει πανηγυρικά την εμφάνισή του και μου δίνει κουράγιο.

Τι σημαίνει σήμερα να είσαι δυνατός;

* Να είσαι ο εαυτός σου, να μη λες ψέματα στον εαυτό σου. Τότε πολύ απλά δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε.

Ποια είναι, κατά τη γνώμη σου, η πιο ισχυρή δύναμη στη Γη και ποια η πιο προνομιούχα;
* Η πιο ισχυρή είναι αναμφισβήτητα το χρήμα. Σε ό,τι κι αν αυτό μεταφράζεται: πετρέλαιο, πολυεθνικές, τράπεζες… Σε λίγα ίσως χρόνια νερό, τροφή… Είναι όμως η πιο ισχυρή; Για μένα η πιο προνομιούχα είναι η αγάπη. Σε ό,τι κι αν αυτή μεταφράζεται: οικογένεια, φίλοι, χιούμορ, φύση, Θεός. Και σίγουρα Μουσική.

Ποιους ρόλους ονειρεύεσαι να υποδυθείς;

* Παρατηρώ ότι δεν ποθώ πια τόσο τους μεγάλους κλασικούς ρόλους όπως στην αρχή της σταδιοδρομίας μου. Κάποτε ήθελα να παίξω την Κασσάνδρα - και του Αισχύλου και του Ευριπίδη. Τελικά έπαιξα την Κασσάνδρα από το έργο της Καραπάνου που τη λάτρεψα. Η Αντιγόνη του Σοφοκλή πάντως παραμένει σταθερή ως επιθυμία. Γενικά νιώθω μια έλξη για τους ρόλους με αντιφατικές ψυχολογικές πλευρές, έντονα πάθη και συναισθηματικές εκρήξεις γιατί είναι και αρκετά απαιτητικοί. Σίγουρα πάντως δεν μπορώ τα ανώδυνα και τετριμμένα. Λατρεύω επίσης τους κωμικοτραγικούς ρόλους του θεάτρου του παραλόγου.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

* Ενδεικτικά: Σοφοκλής. Καμπανέλλης. Chekhov, Williams, Beckett, Sarah Kane.

Ποιο τραγούδι σιγοψιθυρίζεις συχνά;

* Το «Δρόμοι Παλιοί» του Θεοδωράκη. Κυρίως σφυρίζω βέβαια, εκνευριστικά πολύ.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συνθέτες και ποιητές;

* Ενδεικτικά: ο Chopin και ο Rachmaninoff. Ο Bach και ο Mahler. Ο Χατζιδάκις. Ο Τούντας και ο Τσιτσάνης. Ο Thom Yorke. Και ποιητές: ο Καβάφης. Ο Καρούζος. Ο Σεφέρης. Ο Ελύτης. Η λιγότερο γνωστή Αλεξάνδρα Πλαστήρα. O Lorca. O Shakespeare.

Υπάρχει δημοκρατία στις καθημερινές μας σχέσεις;

* Ούτε καν στην καθημερινή μας ομιλία.

Με τι χαμογελάς;

* Χαμογελάω συνέχεια. Είναι βασικό χαρακτηριστικό μου. Πρέπει να είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα για να μη χαμογελάω. Επίσης μου αρέσει να σκάω στα γέλια. Δεν υπάρχει τίποτε πιο λυτρωτικό. Νομίζω ότι περνάω τις μέρες μου ψάχνοντας αφορμές να γελάσω. Ευτυχώς οι φίλοι μου διαθέτουν εξαιρετικό χιούμορ...

Τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις;

* Ο ανθρώπινος πόνος. Το βλέμμα ενός γαϊδάρου. Η αδικία. Η απώλεια. Αλλά και η αγάπη, η χαρά των ανθρώπων.

Ποια είναι η αγαπημένη ασχολία του ελεύθερου χρόνου σου;

* Απολαμβάνω πάρα πολύ το περπάτημα. Μπορώ να περπατάω ώρες, έτσι, χωρίς λόγο. Ομοίως λατρεύω το ποδήλατο - μετακινούμαι με ποδήλατο στην Αθήνα από το 2002.

Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σου σχέδια;

* Έπειτα από την επιτυχημένη παράσταση της «Κασσάνδρας και του Λύκου» της Μ. Καραπάνου, συνεχίζουμε με τη σκηνοθέτιδα Γεωργία Ανδρέου την ευτυχή μας συνεργασία στο έργο «Χάπι», που θα ανέβει τον επόμενο χρόνο στην Αθήνα. Τους τελευταίους μήνες έχω δώσει βάρος στα μουσικά μου σχέδια και δουλεύω αθόρυβα την πρώτη μου επίσημη συνθετική δουλειά.

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

* Πέρα από τις νεανικές καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, για πολλά χρόνια έλεγα πως όταν θα μεγαλώσω θα γίνω κτηνίατρος. Νομίζω ότι μερικές φορές επικοινωνώ καλύτερα με τα ζώα παρά με τους ανθρώπους. Δεν ξεχωρίζω κάποιο ζώο, μακάρι να μπορούσα να ζω παρέα με τα πιο άγρια και απλησίαστα ζώα. Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου με κατοικίδια και αδέσποτα. Με έχουν σημαδέψει τρία ζώα: η γάτα μου, η Ζιζέλ, ο σκύλος μου, η Ήβη και το καναρίνι μου, η Μπουκίτσα. Αφότου τα έχασα δεν ξανά-απέκτησα άλλο ζώο. Συν τοις άλλοις, η ζωή μου τελευταία αλλάζει συνεχώς συντεταγμένες και δε θα ήθελα ποτέ να έχω ένα ζώο που δεν θα μπορώ να το φροντίσω όπως θα έπρεπε. Το επόμενό μου κατοικίδιο πάντως θέλω να είναι ένας σκίουρος - τους λάτρεψα στην Αμερική...

Ευχαριστώ πολύ Λήδα!

* Εγώ σας ευχαριστώ, είστε ένας από τους ευγενέστερους ανθρώπους που έχω συναντήσει.

To ίδιο ισχύει και για σένα!

* Το cat is art ευχαριστεί τον Δημήτρη Πιτσάκη για τη φωτογράφιση.

http://www.catisart.gr/