Μια ανάσταση…

Κάπως έτσι τη φαντάζομαι μιαν ανάσταση

Μια γυναίκα να κάθεται σε μια πέτρα

Στην ερημιά 

Αρχίζει και μνημονεύει ονόματα

Ζώντων και νεκρών

Η φωνή της μονότονος ψαλμός 

Σαν να προφητεύει

Από το στόμα της βγαίνουν τα ονόματα

Χαλικάκια

Λαλαρίδια του γιαλού χρωματιστά

Ακούραστη απαγγέλλει 

Οι ίσκιοι ζωντανεύουν και μαζεύονται γύρω της 

Ένας - ένας όχι κατά ζεύγη

Μια κιβωτός του Νώε

Που όλους τους περιλαμβάνει

Όλους, όλους

Όχι δι’ αντιπροσώπων

Όλους που μπορείς να θυμηθείς

Που μνημονεύεις…

Πόλυ Χατζημανωλάκη

Μάρτιος 2013

Poly Hatjimanolaki