Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πήρε χθες μια ιστορική που δίνει στην ελληνική διπλωματία ένα ισχυρό όπλο στη διαπραγμάτευση με την Τουρκία για τον καθορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών.
Χάρη στην πρόταση της ευρωβουλευτού Νίκης Τζαβέλλα, πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό κείμενο γίνεται λόγος για ευρωπαϊκά κοιτάσματα και δράση που πρέπει να αναλάβει η Επιτροπή προκειμένου η Ευρώπη να θωρακιστεί ενεργειακά και να κινηθεί με αποφασιστικότητα απέναντι σε τρίτες χώρες. Φυσικά το μη-δεσμευτικό αυτό κείμενο φωτογραφίζει τα ελληνικά και κυπριακά κοιτάσματα και έχει σαφή αποδέκτη- την Άγκυρα.
Δυστυχώς οι γνωστοί πολιτικοί χώροι τόσο στην Δεξιά όσο και στην Αριστερά βλέπουν πάλι πίσω από τις κινήσεις αυτές συνωμοσίες και λέσχες που έχουν βάλει στο μάτι τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας. Στη δική τους κοσμοαντίληψη δεν είναι δυνατόν η χώρα μας να συμμετέχει μέσα σε μια ετερότητα εθνών και να συναποφασίζει για ότι συμβαίνει. Φυσικά αυτό είναι μια εγγενής αδυναμία της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης την οποία τα εθνικά κράτη φροντίζουν να στοχοποιούν όποτε λαμβάνουν σκληρές αποφάσεις την ίδια στιγμή που νέμονται τους καρπούς από τα έργα που έχουν δημιουργήσει με ευρωπαϊκά χρήματα.
Ας μην εστιάσουμε όμως εκεί και ας προσπαθήσουμε να μιλήσουμε με όρους γεωστρατηγικής. Γιατί η Κύπρος πέτυχε σπουδαία πράγματα στο θέμα της ΑΟΖ και η Ελλάδα τόσα χρόνια παραμένει στάσιμη; Πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες και διαφορετικές διαστάσεις που έχει η κάθε χώρα υπάρχει μια κρίσιμη ιδεολογική παράμετρος. Η Κύπρος δεν έχει τη μεγάλη ιδέα που έχει η Ελλάδα για τον εαυτό της ως προς τη γεωστρατηγική σημασία της.
Τη στιγμή που όσες πληροφορίες διαρρέουν από διεθνείς οργανισμούς ή χώρες όπως οι ΗΠΑ δείχνουν ότι η Ελλάδα δεν έχει μεγάλη σημασία για τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, οι Έλληνες επιμένουμε να βλέπουμε τη χώρα μας με ψυχροπολεμικούς όρους. Θεωρούμε ότι είναι το καλύτερο οικόπεδο του κόσμου και διαιωνίζουμε την –επίσης ψυχροπολεμική- αντίληψη ότι πάμε «πακέτο» με την Τουρκία ως προς την αντιμετώπιση που πρέπει να έχουμε.
Δυστυχώς όμως δεν είμαστε στην Ψυχροπολεμική περίοδο. Η Τουρκία είτε το θέλουμε είτε όχι έχει καλύτερο οικόπεδο από εμάς. Δεν είναι θέμα ιδεολογίας αλλά γεωγραφίας. Οι γείτονές μας κάθονται σε μια περιοχή όπου ελέγχουν τα Στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων, συνορεύουν με την κρίσιμη γεωστρατηγικά Μέση Ανατολή και ελέγχουν την κοίτη του Τίγρη και του Ευφράτη μέσω των φραγμάτων στα νοτιοανατολικά της χώρας. Επιπλέον έχουν οκταπλάσιο πληθυσμό από εμάς, πολύ περισσότερους νέους και μια οικονομία που αναπτύσσεται ραγδαία.
Πως αντιμετωπίζεις λοιπόν ένα τέτοιο αντίπαλο δέος; Σίγουρα όχι ελπίζοντας ότι οι ξένοι θα καταλάβουν ότι εσύ είσαι ο ομφαλός της Γης και θα σε προστατέψουν. Χρειάζεται η καλλιέργεια συμμαχιών, η έντονη σύμπτυξη συμφερόντων που θα κάνει αδιανόητο ένα θερμό επεισόδιο στην περιοχή. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τα πετύχεις όλα αυτά; Σίγουρα οι Ευρωπαίοι εταίροι σου είναι ένας τέτοιος τρόπος από τη στιγμή που μπορούν να λειτουργήσουν συλλογικά και σαν δύναμη ανάσχεσης. Το Ισραήλ επίσης. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε καλό δρόμο ωστόσο πρέπει ακόμα πολλά να γίνουν. Έχει πάψει προ πολλού η παραδοσιακή ισχύς να ορίζει την διπλωματία. Στη νέα εποχή θα επιβιώσουν οι «μακιαβελικές» χώρες που μέσα από συμμαχίες και μέσα από τις αδυναμίες των αντιπάλων θα ενισχύσουν αυτό που λέμε εθνικό συμφέρον. Αυτοί που τα αρνούνται όλα αυτά και επιμένουν να αναπαράγουν εθνικιστικά στερεότυπα απλώς δεν μπορούν να καταλάβουν την πολυπλοκότητα της σημερινής ζωής και φυσικά των διεθνών σχέσεων που δεν είναι πια στην εποχή του Βίσμαρκ.
Η Ελλάδα έχει μια χρυσή ευκαιρία μπροστά της να προωθήσει το ζήτημα της ΑΟΖ και να αποκτήσει ένα ισχυρό ρόλο στην ενεργειακή σκακιέρα. Μπορεί να το πετύχει με σχέδιο, στρατηγική και κυρίως χωρίς κορώνες και ιαχές.
koolnews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου