Αλήθεια πόσο θα αντέχαμε μια ταυτόχρονη οικονομική και πολιτική λύση του Κυπριακού μέσω μιας τουρκικής διάσωσης;
Το σενάριο μπορεί να φαντάζει εξωπραγματικό αλλά για σκεφτείτε το- Η Τουρκία σώζει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου καταβάλλοντας ένα σχετικά μικρό ποσό για τα οικονομικά μεγέθη της.
Σαν αντάλλαγμα οι Ελληνοκύπριοι ξανακάνουν δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν και αυτή τη φορά προχωρούν σε οριστική λύση του Κυπριακού. Την επόμενη μέρα η Κύπρος είναι ένα ενιαίο κράτος με τη μορφή δικοινοτικής ομοσπονδίας με καθορισμένη ΑΟΖ για όλη την επικράτειά της. Η Αμμόχωστος και ενδεχομένως η Μόρφου επιστρέφουν στους Ελληνοκύπριους, οι Βρετανοί παραχωρούν το 90% των βάσεων και οι Τουρκοκύπριοι είναι ελεύθεροι να ταξιδέψουν και να εκμεταλλευθούν τους κοινοτικούς πόρους. Το ΑΕΠ της Κύπρου αυξάνεται ραγδαία μαζί με το τουριστικό της προϊόν. Η Τουρκία πιστώνεται την επίλυση του προβλήματος, παίρνει το διαβατήριο για τις Βρυξέλλες ενώ οι ΗΠΑ αισθάνονται ανακούφιση για την επίλυση ενός μεγάλου περιφερειακού προβλήματος στην ευαίσθητη γεωπολιτικά Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα με τη λύση η Τουρκία αποκτά πρόσβαση στα προνομιακά κοιτάσματα της «Αφροδίτης» και μειώνει τις ενεργειακές ανάγκες της. Μεταφέρει στρατεύματα από τα πρώην Κατεχόμενα στα σύνορα με τη Συρία και το Ιράκ και επικεντρώνεται πλέον στο Κουρδικό.
Αν γελάτε διαβάζοντας αυτές τις γραμμές καλό είναι να το ξανασκεφτείτε. Ένα τέτοιο σενάριο προκρίνουν οι Financial Times αλλά και ο Economist προκειμένου η μεγαλόνησος να ξεφύγει οριστικά από το σπιράλ ύφεσης και λιτότητας στο οποίο κινδυνεύει να βρεθεί. Όμως πόσοι σε Ελλάδα και Κύπρο θα προσυπογράφαμε κάτι τέτοιο. Οι προφανείς σκέψεις είναι ότι κάτι τέτοιο συνιστά το λιγότερο εθνική μειοδοσία. Γιατί όμως θα ήταν προδοσία τη στιγμή που οι φίλοι Ρώσοι ζητούν ΑΟΖ, βάση στην Πάφο και έλεγχο του τραπεζικού συστήματος στο νησί;
Δεδομένου ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία πραγματικά θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε τη νομική βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε να γίνει η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για ένα δάνειο από την πλευρά της Άγκυρας. Φυσικά ο χρόνος είναι τόσο πιεστικός για την μεγαλόνησο που όλα αυτά είναι απλά σενάρια επί χάρτου αλλά αξίζει να τα έχουμε υπόψη παρά το γεγονός ότι η λύση πρέπει να είναι ευρωπαϊκή.
Θα μου πείτε τι έχουν να κερδίσουν οι Ελληνοκύπριοι από μια τέτοια εξέλιξη; Πέρα από την ενοποίηση του νησιού και την διάσωση του τραπεζικού τους συστήματος δεν φαίνεται κάτι άλλο χειροπιαστό στον ορίζοντα. Πριν από αυτά όμως -που δεν είναι και μικροπράγματα- επανέρχεται ένα βασικό, θεμελιώδες ερώτημα στο οποίο κάποια στιγμή καλούνται να θέσουν ειλικρινά στον εαυτό τους και να απαντήσουν. Θέλουν πραγματικά να ζήσουν με τους Τουρκοκύπριους;
Αν η απάντηση στο ερώτημα είναι ναι, τότε πρέπει να εργαστούν ουσιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Θα μου πείτε γιατί να εξισωθεί το 72% του πληθυσμού με το 28%; Πράγματι φαντάζει άδικο αλλά στην Κύπρο έχουμε συγκεκριμένα τραύματα να επουλώσουμε και η πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων είναι εκ των ουκ άνευ αν θέλουμε να δούμε το νησί ενωμένο. Σε αυτή την πορεία θα πρέπει να μπουν όλα στην ατζέντα- το εδαφικό, η λειτουργία του κράτους, και φυσικά οι αποζημιώσεις των προσφύγων και όσων η περιουσία καταπατήθηκε.Όλα αυτά όμως έπονται της θέλησης των Ελληνοκυπρίων να ζήσουν με τους Τουρκοκύπριους μαζί. Και αυτή η ατζέντα δεν χρειάζεται να είναι συνομιλίες μεταξύ δύο εχθρών αλλά δυο φίλων -με όση αμοιβαία αμνησία αυτό περιλαμβάνει. Μπορούν μαζί για παράδειγμα να διεκδικήσουν να μην έχουν εγγυήτριες δυνάμεις – Ποιο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξαρτάται από άλλα δύο κράτη μέλη και από μια τρίτη χώρα;
Αν η απάντηση στο ερώτημα είναι όχι, είναι πολύ πιο τίμιο ένα σενάριο διχοτόμησης όπου η ελληνοκυπριακή πλευρά θα αποσπάσει μερικά εδάφη και συγκεκριμένες πρόνοιες για την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Αν αυτό γίνει πραγματικότητα φυσικά μπορεί να γίνει ακόμη και ένωση με την Ελλάδα προκειμένου να μειωθεί το κοινό χρέος και να υπάρξει ευρεία εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου -μην γελάτε είναι υπαρκτό σενάριο παρά το γεγονός ότι υπάρχει συμφωνία για το απαραβίαστο των συνόρων. Σε κάθε περίπτωση χρειάζονται καθαρές λύσεις και ακόμη πιο καθαρές προθέσεις.
Θα είχε γούστο βέβαια να δούμε πως θα αντιδρούσαν οι Έλληνες -τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πολίτες σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Βέβαια η σοβαρή απάντηση εδώ είναι ότι δεν μας πέφτει λόγος τι θα κάνει και πως θα ζήσει ένας κυρίαρχος λαός όπως είναι ο κυπριακός.
του Γιώργου Κοκκόλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου