Η ιστορία της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου

«Μην χρησιμοποιείτε τους μαθητές της δραματικής σχολής σαν κομπάρσους στη σκηνή. Μην τους αφήνετε να γεύονται την απατηλή λάμψη της ράμπας, γιατί σκεφτείτε: ιδίως τα κορίτσια, έχουν έρθει εδώ ξεφεύγοντας από το μικροαστικό περιβάλλον τους και ήταν ταγμένες πιθανόν να παντρευτούν τον μπακαλάκο της γειτονιάς τους.

Και τώρα τις βάζετε εδώ πέρα να τρέφουν ελπίδες, να γεύονται και την αστραφτερή σκόνη της σκηνής. ...Και μετά αν δεν κάνουν για το θέατρο, πώς θα τις ξαναπετάξετε στη γειτονιά τους; Και ο μπακαλάκος θα τις θέλει πλέον;» έγραφε στην επιστολή που απέστειλε στο συμβούλιο των καθηγητών της δραματικής Σχολής του Εθνικού, όταν παραιτήθηκε από καθηγητής, ο Αιμίλιος Βεάκης.

Ενδεικτική της ατμόσφαιρας, που επικρατούσε την δεκαετία του 30, η επιστολή αυτή είναι ένα από τα πολλά και ενδιαφέροντα περιστατικά, που μαθαίνει ο αναγνώστης του βιβλίου της Λυδίας Σαπουνάκη- Δρακάκη και της Μαρίας- Λουίζας Τζόγια- Μοάτσου «Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου», έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ).

Πρόκειται για ενδελεχή έρευνα που συνδυάζει τα ιστορικά και επιστημονικά δεδομένα με τις προσωπικές αφηγήσεις, τις μαρτυρίες καθηγητών, διευθυντών καθώς και του προσωπικού, ανθρώπων που πέρασαν από τη σχολή από τη χρονιά της ίδρυσής της, το 1930, έως και το 2000 (Σπύρος Ευαγγελάτος, Γιάννης Μαργαρίτης, Μαρία Χορς, Τάσος Ρούσσος, Χρήστος Αθανασόπουλος και ο επί σειρά ετών γραμματέας της σχολής Τάκης Ταραμπίκος) και τα ντοκουμέντα με ξεχασμένες ιστορίες, ενδεικτικές όμως μιας εποχής και καθοριστικές για τις εξελίξεις.

«Η αρχική ιδέα ήταν να γράψουμε την ιστορία της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου, αλλά κατά τη διάρκεια της έρευνας ανατρέξαμε όλο και πιο πίσω και καταλήξαμε στο 1832 και σε όλη την προϊστορία της εκπαίδευσης των ηθοποιών του νέου ελληνικού κράτους, δηλαδή πώς φτάσαμε από τους φουστανελάδες στη σχολή του Εθνικού. 

Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα περίοδος, γιατί διαπιστώνουμε ότι σε ένα νεοσύστατο κράτος με τα χιλιάδες προβλήματα, το επάγγελμα τού ηθοποιού θεωρείται υποδεέστερο, με τις γυναίκες να μην τολμούν να βγουν στο θέατρο και με τη γενική αμορφωσιά που υπήρχε, ήταν πολύ μεγάλο το άλμα να αρχίσουν να δημιουργούνται μορφωμένοι ηθοποιοί» αναφέρει η Μαρία-Λουίζα Τζόγια-Μοάτσου, η οποία αν και αρχιτέκτων, «γεννήθηκε» μέσα στο Εθνικό. Κόρη του Νίκου Τζόγια (διευθυντής του Εθνικού θεάτρου, διευθυντής της δραματικής σχολής και επί πολλά χρόνια καθηγητής στη σχολή και πρωταγωνιστής στο Εθνικό) και της Αννας Βαρβαρέσου (μεταφράστρια θεατρικών έργων), έχασε τους γονείς της και βρέθηκε με ένα τεράστιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον αρχείο στα χέρια της.

ΑΠΕ-ΜΠΕ