Ο Μιχάλης Ασλάνης μιλαέι πρώτη φορά για την κατάθλιψη που πέρασε!

Ο Μιχάλης Ασλάνης μετά την αποχή του από τις κοσμικές εμφανίσεις μιλάει στην εφημερίδα, Espresso για την κατάθλιψη που κόντεψε να τον λυγίσει και για τον τρόπο που κατάφερε να την ξεπεράσει!
Είχες κάποιο πρόβλημα, για αρκετό καιρό δεν σε βλέπαμε;

Δεν χάθηκα, αντίθετα  αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης συνέχιζα να δουλεύω και μάλιστα ακόμη πιο πολύ. Όμως, δεν ήθελα να εμφανίζομαι σε κοσμικές εκδηλώσεις και στα κανάλια. Πιστεύω ότι το lifestyle τελείωσε και ο κόσμος πια δεν έχει την απαιτούμενη όρεξη και διάθεση να πηγαίνει σε επιδείξεις μόδας, να παρακολουθεί τι κάνει ο κάθε σχεδιαστής και όλα τα σχετικά. Και αν αυτή τη στιγμή δίνω μια συνέντευξη, τη δίνω για να δει ο κόσμος ότι συνεχίζω να δουλεύω, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Εσύ πως βιώνεις την κρίση;

Είμαι όπως ο περισσότερος κόσμος. Η κρίση είναι πολύ μεγάλη, τη βιώνουμε και εμείς κάθε μέρα και το μόνο που συνιστώ είναι υπομονή και να μη χάσουμε όσο μπορούμε την ελπίδα μας ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Ηδη στο ατελιέ μου, στου Ψυρρή, έχω κατεβάσει στο ήμισυ τις τιμές, αλλά διατηρώ την ίδια πάντα καλή ποιότητα σε ό,τι έχω.

Επειδή είσαι πολύ ευαίσθητος κάποια στιγμή πέρασες κατάθλιψη...

Ναι, έχω περάσει κατάθλιψη, όμως μπόρεσα και την ξεπέρασα μόνος μου. Είπα μέσα μου σήμερα, υπάρχουμε, αύριο, δεν υπάρχουμε και το φιλοσόφησα πολύ το θέμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πέρασα κατάθλιψη μόνο μια φορά. Αρκετές φορές έχω  υπάρξει στα κάτω μου, όπως αρκετές φορές είμαι πάνω μου. Όταν είμαι κάτω, ξέρω ότι κάποια  στιγμή θα κάνει το κύκλο του. Όλα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους.

Τι σε έριξε κάτω;

Η καθημερινότητα της δουλειάς, οι φίλοι που δεν εμφανίζονται μόνο τον καιρό που είσαι στα πολύ καλά σου... Το ότι μεγάλωσα και είμαι μόνος μου... Κάποιες φορές, όταν ξυπνάω το πρωί, συνειδητοποιώ πόσο  οδυνηρό είναι να ξυπνάς μονός σου! Από την άλλη, σκέφτομαι ότι, αν είχα μια οικογένεια με παιδιά και υποχρεώσεις, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω τώρα πια. Έτσι, παρηγοριέμαι.

Μοιράστηκες το πρόβλημα της κατάθλιψης με κάποιον κοντινό σου άνθρωπο;

Όχι, δεν το μοιράστηκα με κανέναν. Προσπάθησα μόνος μου και το ξεπέρασα. Πιστεύω ότι το οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε αισιοδόξοι και να σκεφτόμαστε ότι η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, ότι κάποιες φορές έχει καλές στιγμές και κάποιες άλλες φορές έρχονται και οι κακές στιγμές. Όταν είμαστε  στα κάτω μας, πρέπει να περιμένουμε ότι κάποια στιγμή ο τροχός θα γυρίσει. Αλλά και το αντίθετο. Όταν δηλαδή είμαστε ανεβασμένοι, να περιμένουμε ότι κάποια στιγμή η ζωή θα τα φέρει και αλλιώς! Αν εξοικειωθούμε και συνηθίσουμε αυτόν τον κύκλο ζωής, όλα θα πάνε καλά!

Tlife.gr