Εσύ κοινωνία δεν υπάρχεις...

Και συ που τριγυρνάς κι όλο ζητάς για τους άλλους, τους φτωχούς, τους πεινασμένους, ζητάς από άλλους να δώσουν κι εσύ μονάχα παίρνεις και ανάθεμα κι αν γνωρίζει κανείς αν δίνεις, αλλά μπορεί και να δίνεις, ποιος ξέρει;;;;

Να δίνεις, ναι, αλλά όχι από τα δικά σου, εσύ κάνεις τον εισπράχτορα, πάντα για το καλό πασχίζεις τάχα, και ούτε το χέρι δίνεις, σιχαμάρα σε πιάνει με τη φρίκη που δήθεν πασχίζεις να διορθώσεις, τη φρίκη της ανέχειας, του πολέμου, των καταστροφών, ναι, ζήτα να δώσω, ζήτα να υπογράψω, δείξε πού ακριβώς πρέπει να μπει η υπογραφή για να είναι όλα σωστά και τέλεια, δείξε πώς, μόνο το ονοματεπώνυμο ή απαιτείται και διεύθυνση;;;;

Και τί θα πει "αγαπάτε αλλήλους";;;;

Όταν έρχεσαι και ζητάς τον οβολό μου για όσους πεινούν, να χορτάσουν, να ντυθούν οι γυμνοί να μη κρυώνουν, ναι, μάλιστα, το καταλαβαίνω, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το ότι εσύ που τα ζητάς από μένα όλα αυτά, εσύ τα σιχαίνεσαι, αποστρέφεις το πρόσωπο, φοράς τα σινιέ ρουχαλάκια σου τα πανάκριβα, επισκέπτρια σε τρώγλες, ανατριχιάζεις όταν σε αγγίζουν, με το ζόρι δίνεις το χέρι για μια χειραψία, προσφέρεις ένα χέρι σαν ψόφιο πουλί, ένα παγωμένο χέρι, τρομαγμένο και υγρό, γεμάτο αηδία, ξεχειλίζει η αηδία από τα δάχτυλά σου, και αναρωτιέμαι αν είναι πράγματι αηδία σκέτη ή αηδία ανάμικτη με φόβο μήπως χάσεις όσα έχεις, μήπως με τον τρόπο αυτό ξορκίζεις το φθόνο που σε περιβάλλει, το φθόνο που εσύ προκαλείς;;;;

Είναι η εργασία σου αυτή, αν πάψεις να διοργανώνεις συμπόσια και τσάγια για αναξιοπαθούντες, μπαζάρ για φτωχούς, εράνους για θεομηνιόπληκτους, για φτωχές αδήλωτες πόρνες, για αυτιστικά παιδάκια, υπογραφές για το γάμο των ομοφυλόφιλων, υπογραφές εναντίον του ρατσισμού, ενάντια στον αφανισμό της φώκιας και της χελώνας, θα χαθείς κι εσύ, δεν θα ξέρεις τι να κάνεις, εσύ που όλα αυτά τα σιχαίνεσαι, "ποιος τους χέζει τους ομοφυλόφιλους, τα παιδάκια και τις πουτάνες;" λες από μέσα σου κάθε πρωί όταν σε βλέπει ο καθρέφτης σου και σε φτύνει, αλλά πάντα ξεκινάς με το χαμόγελο το παγιωμένο σταθερά στο πρόσωπό σου και τα άψυχα μάτια που στρέφουν το βλέμμα προς το απο μέσα σου, να δουν πόσο καλή είσαι, να σε επιβεβαιώνουν διαρκώς όλη μέρα, κάθε μέρα, μετά τον καφέ, μετά το γεύμα, μετά το τσάι, μετά το επιδόρπιο -κρεμ μπρυλέ ως συνήθως.

Κάτι μου λέει ότι προσεύχεσαι θερμά κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς, να γίνει άλλο ένα τσουνάμι μεγαλύτερο και πιο θανατερό, να συμβεί άλλη μια καταστροφή, άλλη μια θεομηνία, ένας ακόμα πόλεμος, αδιάφορο πού ακριβώς, στη Μιανμάρ, στο Τζιμπουτί, στη Κινσάσα, κάπου σε φτωχό μέρος πάντως, να φωτογραφηθείς μαζί με τα κοντέϊνερ τα γεμάτα μουχλιασμένα μακαρόνια και σάπια κοτόπουλα, χαμογελώντας για την καλοσύνη που σκεπάζει την απάτη και τους απανταχού απατεώνες, ενώ οι άλλοι θα νομίζουν ότι χαμογελάς πονεμένα για την υποτιθέμενη χαρά που θα δώσεις, εσύ θα ξέρεις πολύ καλά πού απευθύνεται χαμόγελό σου, το αυτάρεσκο, σε σένα θα απευθύνεται, πόσο έπιασαν τόπο οι προσευχές σου και πόσο καλά κρατιέσαι στο προσκήνιο χάρη στην κακομοιριά του κοσμάκη που διακαώς επιθυμείς να μη σταματήσει ποτέ να υπάρχει, επειδή μέσα από αυτή, με το δρόμο που σου ανοίγει η κακομοιριά των άλλων, εσύ εξακολουθείς να υπάρχεις και να μεγαλουργείς….

Κάτι ακόμα μου λέει ότι αν πάψεις να υπάρχεις, αν ξημερώσει μια μέρα που θα σε καταλάβουν, που ο κόσμος όλος θα ξυπνήσει από το λήθαργο και θα βγει από την καλοστημένη παγίδα, μια μέρα που θα σε χώσουν σε ένα βαθύ μπουντρούμι χωρίς ρούμι αλλά με μπόλικα σιχαμερά σκουλήκια που σου μοιάζουν, ο ήλιος θα λάμπει πλέον για όλους -και για σένα ακόμα, αλλά μέσα από μια μικρή χαραμάδα- και θα σταματήσουν όλα τα δεινά των ανθρώπων….

Είναι ξεκάθαρο ότι εσύ γεννάς τη φτώχεια, την πείνα, την ανέχεια, τον πόλεμο, τη βία, την καταστροφή, γιατί χωρίς όλα αυτά δεν μπορείς να υπάρχεις… 

Ανακυκλώνεις το χρήμα των φτωχών για τους φτωχότερους, το χρήμα των φοροαπαλλαγών για τους πλούσιους, μια σκουπιδιάρα του χρήματος είσαι, σε καταλάβαμε πια. 

Δεν είναι οι δεινοπαθούντες που έχουν ανάγκη σου, τα δεινά είναι που σε τρέφουν, χωρίς αυτά δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις, εσύ κοινωνία δεν υπάρχεις..

Αναγνώστης : Λαμπρινή Μεταξά