Όταν το Ίδρυμα Καραμανλή καλεί τον Πρόεδρο του Σύριζα, Αλέξη Τσίπρα για να μιλήσει στην επέτειο θανάτου του Εθνάρχη…της Δεξιάς, αρκούν οι συμβολισμοί μιας τέτοιας κίνησης για να υπάρξει ένα όργιο ερμηνειών που υπερβαίνουν τον τρέχοντα πολιτικό χρόνο.
Σε μια πρώτη ανάγνωση, είναι κατανοητό πως ο Τσίπρας δέχτηκε την συγκεκριμένη πρόσκληση γιατί αυτή η εκδήλωση εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που φωτίζει τον ενωτικό και ευρωπαϊκό χαρακτήρα της μεταπολιτευτικής κληρονομιάς Καραμανλή.
Ο Τσίπρας έχει ζοριστεί αρκετά για τον αντιμνημονιακό λαϊκισμό του κόμματος του, τις εσωκομματικές χασμωδίες αλλά όχι παραφωνίες για την «πτωχή πλην τιμία Ελλάς της δραχμής» μέχρι και για το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με την ακροαριστερή τρομοκρατία. Στην θέση του, ποιος αριστερός με πρωθυπουργικές φιλοδοξίες δεν θα θελε να φανεί πιο μετριοπαθής αν όχι και συστημικές παίκτης, παίζοντας στην έδρα του πρώτου και ισως μοναδικού ευρωπαϊστή ηγέτη της μεταπολεμικής περιόδου;
Βεβαια απορεί κανείς πως ο Τσίπρας διαλέγεται πιο εύκολα με τους Καραμανλικούς παρά τους Παπανδρεϊκούς; Ακόμη και σε όσα δεν είπε ή αποσιώπησε ο Τσίπρας για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, εύκολα συμπεραίνει κάποιος πως ο ιστορικός αντίπαλος της προδικτατορικής αλλά και της μεταπολιτευτικής Αριστεράς παραμένει η οικογένεια Παπανδρέου και όχι το Γένος Καραμανλή.
Βεβαια, περά από μια μικροσκοπική ανάλυση σχετικά με την εμμονή του Τσίπρα για την καλλιέργεια ενός πιο κεντροαριστερού προφίλ, αν θέλουμε να εντοπίσουμε την σημασία της παραπάνω εκδήλωσης, πρέπει να την δούμε ως μια προτύπωση για τις τάσεις που θα αντανακλά ο πολιτικός αλλά και πολιτειακός…χάρτης, την επομένη μέρα της πρωθυπουργικής διακυβέρνησης Σαμαρά, έστω και αν για το κάλο του τόπου αργήσει μια τέτοια μέρα…
Έτσι, λοιπόν, ποιός δεν μπαίνει στο πειρασμό να συνδυάσει το άνοιγμα Καραμανλή προς τον Τσίπρα, με την ανάγκη ανάδειξης ενός πολιτειακού άρχοντα στις επόμενες προεδρικές εκλογές που να αποτελέσει ένα σύμβολο ενότητας για τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου στην μεταμνημονιακή Ελλάδα; Άλλωστε το Γένος Καραμανλή δεν έχει εκλείψει… απλά ξαποσταίνει…και όσο ο Τσίπρας και ο Σαμαράς θα αλληλοκατηγορούνται με την σφοδρότητα που θυμίζει άλλες εποχές και μυρίζει αίμα, υπάρχει αρκετός χώρος ενδιάμεσα αυτών των δύο πυλώνων που δεν καλύπτεται από το απονομιμοποιημένο ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά των δημοκρατικών σαλονιών…
Περάν αυτών των εικοτολογικών σχημάτων για προεδρικές αξιώσεις του νεωτέρου Καραμανλή ένα είναι το κρατούμενο από χθεσινή εκδήλωση. Το περιβάλλον Καραμανλή υπενθυμίζει στο Μέγαρο Μαξίμου ότι είναι παρόν στις πολίτικες εξελίξεις και επιλέγει να νομιμοποιεί τον ακραίο Σύριζα υπό της σκιά του Εθνάρχη Καραμανλή, την ίδια ώρα δεν είναι το ίδιο γενναιόδωρο με τον «οδοστρωτήρα» της λαϊκής Δεξιάς Πανό Καμμένο…
Ισως, για τους πιο θορυβημένους στην πλατεία Μαβίλη, ο σκοπός μιας τέτοιας (από)επιλογής να μην σχετίζεται μοναχά με την σχεδόν ενοχική σοσιαλμανία της καραμανλικής κεντροδεξιάς. Προφανώς, με αυτό τρόπο αποστέλλεται ένα αιχμηρό μήνυμα και προς τους μνημονιακούς σώγαμπρους από το ΛΑΟΣ για τα όρια συμπόρευσης τους με την κεντροδεξιά παρακαταθήκη των Καραμανλήδων. Γιατί όσοι πιστεύουν πως ο Καραμανλισμός βρήκε ως συνεχιστή του τον πολιτικό επίγονο του Αβέρωφ με πελεκυφόρους λαμπαδιοφορείς για την συνέχεια απατώνται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου