Τις τελευταίες ημέρες κάτι φάνηκε να αλλάζει στην ελληνική πολιτική σκηνή, δίνοντας με εκκωφαντικό τρόπο το στίγμα ενός άλλου συστήματος που γεννά η κρίση. Μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας βρέθηκαν σύσσωμες σε δύο εκδηλώσεις που συνδέονται με δύο πρόσωπα: τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Στην παρουσίαση του βιβλίου του ενός και στο πολιτικό μνημόσυνο του άλλου, φάνηκε ότι οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς κάμπτονται και επί τέλους υποτάσσονται στην πολιτική θεωρία ενός ρετρό «καραμανλισμού» που επιστρέφει φέρνοντας μαζί του στοιχεία τόσο από την πρώτη όσο και τη δεύτερη φάση του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας. Για την Δεξιά ο Καραμανλής αποτελεί έμβλημα αφού συνενώνει τα στοιχεία του παραδοσιακού πατριωτισμού με αυτά της ευρωπαϊκής προοπτικής σε ένα πλαίσιο εκβιομηχάνισης και οικονομικής ανάπτυξης όπως αυτό της μετά-Μάρσαλ εποχής. Από την άλλη και η Αριστερά μπορεί να βρει στον «σοσιαλιστή» Καραμανλή την νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την αποκαθήλωση της μοναρχίας αλλά και τα χαρακτηριστικά εκείνα του «Εθνάρχη» που απαιτεί στην Ευρώπη και θέτει τους δικούς του όρους για την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση της Ελλάδας.
Το πολιτικό μνημόσυνο του Καραμανλή σαφώς είχε ευτράπελα και παραφωνίες- από την ίδια την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά που ήταν «κόκκινο πανί» για τον πρόεδρο την εποχή του «Μακεδονικού» μέχρι και την παρουσία του Χρήστου Σαρτζετάκη που αποτέλεσε και την αιχμή του δόρατος κατά του Καραμανλή όταν το 1985 ο Παπανδρέου τον πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτές όμως οι… άγαρμπες παρουσίες δικαιώνουν το έργο του Ιδρύματος που μεθοδικά τα τελευταία χρόνια επιχειρεί να αγιοποιήσει τον «Εθνάρχη» αποσιωπώντας και λειαίνοντας τις γωνίες της πολιτικής του διαδρομής.
Αναμφίβολα ο πρωθυπουργός ήταν ο κερδισμένος της βραδιάς- με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό έδωσε το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα του κόμματός του τόσο για τον παρόντα πολιτικό χρόνο όσο και για τον μελλοντικό και τις συμμαχίες που θα αναδείξει. Αντίθετα ο Αλέξης Τσίπρας ήταν σαφώς πιο «κουμπωμένος» και κατέφευγε σε γενικότητες για το φύλο των… αγγέλων προκειμένου να κρύψει την αμηχανία του. Σε κάθε περίπτωση όμως η παρουσία του έχει ένα θετικό πολιτικό πρόσημο με σαφή σημειολογία αφού πρακτικά ειπώθηκε το εκκλησιαστικό «αγαπήσωμεν αλλήλους ινά εν ομονοία ομολογήσομεν».
Μία εβδομάδα νωρίτερα οι πολιτικές δυνάμεις ομονόησαν ενώπιον του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δικαιώνοντας την πολιτική του ατζέντα της περιόδου 1990-1993 και την μεταρρυθμιστική ατζέντα. Ωστόσο η στάση που τηρούν τα κόμματα προς μια κοινή καραμανλική πλατφόρμα που θα διαπερνά οριζόντια τις ιδεολογίες δεν είναι σαφές αν θα περιλαμβάνει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί το ελληνικό πρόγραμμα. Ενδεχομένως να τους δώσει το επικοινωνιακό φιλί της ζωής μέχρι το« εκ Γερμανίας θαύμα» που προσδοκούν.
του Γιώργου Κοκκόλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου