Ραλλία Χρηστίδου, φυλάει τις όμορφες νύχτες μας

Σηκώνω τα μάτια από το πληκτρολόγιο την ώρα που γράφω και σκέπτομαι το κορίτσι με το γέλιο και την κιθάρα στον ώμο περασμένη. Το κορίτσι που κατάφερε να μπει στα πιο ωραία όνειρά μας και στις πιο ωραίες νύχτες μας. Να γράψει πανέμορφες, μελωδικές ιστορίες στην ψυχή μας. Ακούω τη φωνή της και τη βαθιά σιωπή της, την αλήθεια της, την αρμονία της, τη σκέψη της. Ακούω την αγάπη της. Πέρα από τα άστρα είναι ο κόσμος της. Η Ραλλία Χρηστίδου είναι η έκπληξη του διαρκώς καινούργιου,

η έκπληξη του να ανακαλύπτεις κάτω από τη διαφορά των πραγμάτων και των ιδεών έναν ακέραιο χαρακτήρα, τη συμφωνία της ζωής με τον εαυτό της, την υγεία της ψυχής, τη φιλικότητα ενός ονείρου. Αστραφτερή, γλυκιά και ώριμη, την παρακολούθησα ένα βράδυ με υγρασία στο «Σταυρό του Νότου», σ’ ένα live της.

 Σε μια εμφάνιση που μας έδεσε με μάγια. Μάγια που από τότε δεν λύθηκαν ούτε με το πέρας της παράστασης, ούτε με το πέρας του ταξιδιού της ανακάλυψης. Γιατί το ταξίδι της ανακάλυψης δεν είναι να αναζητάς διαφορετικά τοπία αλλά να βρίσκεις διαφορετικά μάτια. Η Ραλλία μας ανεβάζει την αδρεναλίνη, μας σηκώνει ψηλά, ξέρει να αντικρίζει τη ζωή χωρίς φίλτρα, να την κοιτάει καταπρόσωπο και παράλληλα να διεγείρει τη φαντασία. Είναι φωτεινή, πάμφωτη. Έχει την ιδιοσυγκρασία της νίκης. 

Κι αυτή την ικανότητα που μοιράζονται οι φιλόσοφοι και οι μεγάλοι καλλιτέχνες: Ξέρουν να βρίσκουν τη φρεσκάδα μέσα στο παλιό. Ξέρουν να συλλαμβάνουν αυτό που για τους πολλούς, αυτούς με το δαμασμένο από την πλήξη και τη μονοτονία βλέμμα, περνάει απαρατήρητο. Μπορεί άλλοι να αγωνίζονται με πάθος για τη δημοσιότητα, όμως αυτή έχει ήδη παρακάμψει εντελώς αυτή τη διαδικασία. Αυτή με πάθος, υπερβαίνοντας κάθε σύμβαση, διεισδύει στην ατμόσφαιρα της ποίησης και αποτυπώνει τη δική της ανεξίτηλη, χαρακτηριστική ερμηνεία. Μας εμπνέει, μας μελαγχολεί, μας γαληνεύει. Η Ραλλία φυλάει τις έρημες πόλεις του έρωτά μας, αυτοπροσδιορίζεται, αντιδρά στη δίχως νόημα διαβίωση, αφήνει ανοιχτές πύλες για την αγάπη. Της αξίζει η πιο ψηλή κορυφή.

Διαβάστε τη συζήτησή μας.

Τη Ραλλία φωτογράφισε ο Δημήτρης Πιτσάκης.

Ειρήνη Αϊβαλιώτου: Ξέρουμε ότι η καταγωγή σου είναι από τη Μικρά Ασία. Από πού προέκυψε η αγάπη σου για τη μουσική;

* Ραλλία Χρηστίδου: Η αγάπη μου για τη μουσική νομίζω ότι προήλθε από τον παππού μου και τη γιαγιά μου. Τον παππού μου, τον Ματθαίο και τη γιαγιά μου, τη Ραλλία. Είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που τους παίζω στο βιντεάκι στην αρχή. Το θυμάστε; (Σ.σ.: Στην παράστασή της στο «Σταυρό του Νότου», «Back to 70’s»).

Ειρήνη: Ναι το είδα, η γιαγιά σου πανέμορφη!

* Ραλλία: Κι ο παππούς μου. Ο παππούς μου έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε, ήταν πάρα πάρα πολύ καλός. Ήταν ιδρυτικό μέλος του Τρίο Μπελκάντο αλλά ο πατέρας του δεν τον άφησε ποτέ να δισκογραφήσει με το συγκρότημα. Tου έλεγε: «Εμείς οι Πειραιώτες δεν βγάζουμε μουσικάντηδες». Κι ήταν άδικο γιατί ήταν πάρα πολύ ταλαντούχος και πολύ όμορφος και καλλίφωνος και έπαιζε κι ωραία κιθάρα…

Ειρήνη: Είχαν άλλες αντιλήψεις τότε.

* Ραλλία: Ναι. Όχι ότι υπάρχει και μεγάλη διαφορά, απλά τώρα ίσως εξωτερικεύεται διαφορετικά.

Ειρήνη: Ως ανησυχία, ας πούμε, για το μέλλον του παιδιού.

* Ραλλία: Ναι, κι όχι ότι είναι και απολύτως άδικο. Απλά δεν σημαίνει το ότι μπορεί να μην κερδίζεις πολλά χρήματα ή να ζεις σε ένα καθεστώς ανασφάλειας γιατί στην πραγματικότητα αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνεις κάτι πολύ όμορφο και κάτι πολύ σπουδαίο, κατά τη γνώμη μου. Ίσως εδώ δεν εκτιμάται, στην Ελλάδα, και τόσο πολύ από την άποψη ότι έχει επικρατήσει η διαδικασία της διασκέδασης για τον κόσμο κι όχι τόσο της ψυχαγωγίας και ο κόσμος ίσως έχει την εντύπωση ότι εσύ κάνεις αυτό που είναι να κάνεις, οπότε απλά βγαίνεις, τραγουδάς, παίζεις μουσική και διασκεδάζεις κι εσύ. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία για να γίνει κάτι όμορφο και κάτι σωστό. Δεν αμείβεται σε όλους τους κλάδους με τον ίδιο τρόπο. Και ουσιαστικά είναι ένα επάγγελμα εικοσιτετραώρου βάσεως. Κανονικά δεν έχεις να δουλέψεις οκτάωρο και τελειώνεις, δουλεύεις είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και δεν ξεκουράζεται ποτέ, ούτε το κορμί σου, ούτε το μυαλό σου, στην πραγματικότητα.

Ειρήνη: Γιατί πρέπει να κάνεις πρόβες, να μαθαίνεις συνέχεια...

* Ραλλία: Είναι όλο το κόλπο. Πλέον οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό δεν ασχολούνται μόνο με αυτό… Οπότε θεωρούσα υποχρέωσή μου, κλείνω λοιπόν τη μεγάλη παρένθεση και επανέρχομαι στο κεντρικό ερώτημα, και μεγάλο μου όνειρο πάντοτε, να κάνω το όνειρο του παππού μου πραγματικότητα. Κι ευτυχώς ο Θεός ή η ανώτερη δύναμη, όπως θέλετε, εγώ πιστεύω στον Χριστό αλλά πιστεύω και στην ανώτερη δύναμη του σύμπαντος γενικά, βοήθησε να μπω σ’ αυτή τη δουλειά και να ταλαιπωρούμε και να βασανίζομαι.

Ειρήνη: Ναι, όμως έχεις κι αποδοχή από το κοινό και αυτή η αγάπη είναι κάτι που μετράει… Μπορεί να εργάζεσαι σκληρά αλλά το κοινό σε εκτιμά.

* Ραλλία: Μεταξύ μας είναι το μόνο που μετράει.

Ειρήνη: Τι θυμάσαι από την παιδική σου ηλικία;

* Ραλλία: Θυμάμαι κάθε Παρασκευή ή Σάββατο να πηγαίνουμε με τη γιαγιά μου στο κομμωτήριο απαραιτήτως, με έπαιρνε μαζί της δηλαδή για παρέα, και η δεύτερη ανάμνηση που θυμάμαι είναι το ίδιο βράδυ να βγαίνω μαζί με τον παππού μου και τη γιαγιά μου και την παρέα τους και να πηγαίνουμε σε διάφορα μέρη όπου παίζανε όλοι μαζί κιθάρα και τραγουδούσανε…

Ειρήνη: Το Ραλλία βέβαια είναι καθαρά μικρασιατικό όνομα.

* Ραλλία: Απ’ το Ραλλού προέρχεται. Η προγιαγιά ήταν Ραλλού. Κάποιος δημοσιογράφος πέρυσι μου είπε ότι είχε κάνει κάποια έρευνα για τα σμυρναίικα και ότι στα σμυρναίικα το Ραλλία σημαίνει Φωτεινή. Εμείς δεν γιορτάζουμε, δεν έχουμε κάποια χριστιανική γιορτή κι ούτε γιορτάζουμε των Αγίων Πάντων. Πολλές φορές, 1η Σεπτεμβρίου, μου στέλνουν μηνύματα και μου λένε «χρόνια πολλά» γιατί στο εορτολόγιο υπάρχει το Ραλία αλλά υπάρχει με ένα «λ», το οποίο υποθέτω ότι είναι παράγωγο του Κοραλία…

Ειρήνη: Ποιους αγαπημένους δασκάλους είχες; Γιατί επτά ετών άρχισες να σπουδάζεις μουσική. Κλασική κιθάρα. Τι έμαθες από τους δασκάλους σου, τι συμβουλές έχεις κρατήσει, τι παρακαταθήκη σου έδωσαν;

* Ραλλία: Άλλαξα τρεις δασκάλους. Ο πρώτος μου δάσκαλος και ο τελευταίος, μου έμαθαν τη διαδικασία του να αγαπάω τη μελέτη του οργάνου, δηλαδή στα δυόμισι - τρία χρόνια πρώτα μαθαίνεις να παίζεις και να τραγουδάς αυτά τα πράγματα που σου αρέσουν. Εμένα όμως δεν μου αρκούσε αυτό γιατί η γιαγιά μου πάντοτε μου έλεγε «ό,τι αρχίζεις να το τελειώνεις, να μην αφήνεις κάτι στη μέση». Καθότι είχα αυτό το αρχικό ταλέντο που λέμε, δηλαδή το καλό αφτί , να ακούω και να μαθαίνω γρήγορα, μου μάθανε ότι δεν αρκεί το ταλέντο κι ότι πρέπει να το καλλιεργείς όσο μπορείς και να δουλεύεις συνέχεια, κι όσο μπορείς να μαθαίνεις και κάτι παραπάνω και να εξελίσσεσαι σ’ αυτό που αγαπάς, τόσο καλύτερα είναι. Με έμαθαν, δηλαδή , να μη μελετάω μισή ώρα πριν από το μάθημα, να μελετάω αμέσως μόλις τελειώσει το μάθημα ώστε να μου αποτυπώνονται και να μελετάω κάθε μέρα, ούτως ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι όσο πιο ώριμο γίνεται.

Ειρήνη: Κι ο άλλος δάσκαλος;

* Ραλλία: Το ίδιο! Αλλά φανταστείτε δέκα χρόνια μετά!

Ειρήνη: Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα έχουμε υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο;

* Ραλλία: Κυρίως. Υπάρχει όμως ένα πράγμα, δεν ξέρω πού οφείλεται… Νομίζω οφείλεται στη συνολική κουλτούρα του Νεοέλληνα, η οποία κουλτούρα ουδεμία σχέση έχει με την κουλτούρα των προγόνων μας, δυστυχώς. Νομίζω ότι είμαστε ένας λαός που είμαστε σαν τους χαραμοφάηδες, δηλαδή έχουμε μία περιουσία από τον μπαμπά μας κι αντί να την έχουμε και να την εξελίξουμε όσο γίνεται, προτιμάμε να καθόμαστε και να την τρώμε. Αυτό έχει φέρει αυτά τα αποτελέσματα και νομίζω χρειάζεται πάρα πολύ κουράγιο και δύναμη από όσους νέους κυρίως ανθρώπους έχουν τις δυνάμεις να ανταπεξέλθουν σ’ αυτό το πολύ δύσκολο περιβάλλον και να κάνουν τη διαφορά. Αλλά θα χρειαστούν χρόνια για να υπάρξει αυτή η διαφορά, χρειάζονται χρόνια και χρειάζεται επιμονή, όμως βλέπω ελπίδα στους νέους ανθρώπους. Δηλαδή στους νέους ανθρώπους εννοώ στην ηλικία του αδελφού μου, 25 - 27 χρονών.

Ειρήνη: Κι ο αδελφός σου μουσικός είναι;

* Ραλλία: Όχι, καμία σχέση.

Ειρήνη: Είσαι αισιόδοξη, είσαι απαισιόδοξη, είσαι οργισμένη, είσαι ψύχραιμη με αυτή την πραγματικότητα, μ’ αυτό που υπάρχει γύρω μας;

* Ραλλία: Τα συναισθήματα ποικίλλουν. Θέλω να κρατάω την αισιοδοξία σαν το σημαντικότερο, θέλω να βλέπω φως στο τούνελ μπροστά, θέλω να πεισμώνω. Όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα κι όσο πιο περίεργες είναι οι καταστάσεις, νομίζω ότι δεν πρέπει να το βάζει κανείς κάτω και πρέπει να αγωνίζεται γι’ αυτά που αγαπάει κυρίως.

Ειρήνη: Η εποχή μας ευνοεί τη δημιουργικότητα;

* Ραλλία: Εξαρτάται από ποια πλευρά θα το κοιτάξεις. Πάντα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Αν είσαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, νομίζω ότι κι απ’ το χειρότερο συναίσθημα που μπορεί να αισθανθείς, που για μένα είναι η θλίψη, το μίσος δεν υπάρχει για μένα σαν συναίσθημα, δεν το έχω αισθανθεί ποτέ μου κι ούτε νομίζω ότι μπορώ, δεν έχω την ικανότητα να το αισθανθώ. Το χειρότερο που έχω αισθανθεί είναι η θλίψη, νομίζω ότι αν καταφέρεις αυτό και το αντιστρέψεις μπορείς να δημιουργήσεις, σε συνεργασία πάντοτε με άλλους ανθρώπους, γιατί πιστεύω ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να καταφέρει και πολλά πράγματα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι ενωμένοι είναι σαν το κλαδί, αν πάρεις ένα κλαδί και το σπάσεις, σπάει εύκολα, αν πάρεις δύο δεν σπάνε τόσο εύκολα.

Ειρήνη: Περίπου εννιά χρόνια έχουν περάσει, όλα αυτά τα χρόνια που είσαι στη ζωή μας και σε θυμάμαι ότι ξεχώριζες πάντοτε, ακόμα κι όταν ήσουν στο τηλεοπτικό παιχνίδι, διατηρούσες μια αξιοπρέπεια και βγήκες μέσα από εκεί αλώβητη. Αυτό εσένα σε βοήθησε τότε; Δηλαδή είχες τις σπουδές, είχες τις ικανότητες, είχες το ταλέντο, όλα αυτά, αλλά αν δεν είχες συμμετάσχει εκεί, θα ήταν ίδια η εξέλιξή σου;

* Ραλλία: Δεν μπορώ να το ξέρω. Προσωπικά νομίζω ότι δεν θα είχα καταφέρει να μπω στη δουλειά, γιατί είμαι άνθρωπος πάρα πολύ κλειστός, έχω μεγάλο πρόβλημα στο να διαφημίζω τον εαυτό μου, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό και δυστυχώς δεν δουλεύει διαφορετικά αυτό. Έχω όμως πρόβλημα μ’ αυτό. Δεν μπορώ! Δηλαδή και κάποιος να έρθει και να μου πει καλά λόγια, αυτομάτως ντρέπομαι για κάποιο λόγο, με πιάνει συστολή. Και γι’ αυτό κιόλας δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, ποτέ. Νομίζω ότι αν δεν ήταν το παιχνίδι εκείνο, δεν θα είχα καταφέρει να μπω στη δουλειά.

Ειρήνη: Σου άνοιξε πόρτες;

* Ραλλία: Με έβαλε μέσα στη δουλειά και μετά ξεκίνησε ο πολύ μεγάλος αγώνας, τού να καταφέρω να αποκτήσω την εμπειρία που δεν είχα. Δηλαδή έγινα ξαφνικά επαγγελματίας χωρίς να έχω εμπειρία επαγγελματία. Αλλά ευτυχώς ήμουν τυχερή γιατί βρέθηκαν δίπλα μου επαγγελματίες συνάδελφοι πολύ καλοί, οι οποίοι με βοήθησαν και είχαν διάθεση να μου μάθουν πράγματα και δεν με κοίταξαν με ανταγωνισμό.

Ειρήνη: Αυτά τα χρόνια στον κόσμο του θεάματος τι σου μάθανε, σε τι μπορούμε να το συνοψίσουμε αυτό;

* Ραλλία: Αυτό που κατάλαβα είναι ότι κανένας δεν πετυχαίνει κάτι επειδή τυχαίνει! Πετυχαίνει επειδή έχει προσπαθήσει πολύ. Ο καθένας με το δικό του τρόπο. Αλλά η επιτυχία για μένα είναι καθαρά η διάρκεια, πιστεύω πως για να καταφέρεις τη διάρκεια πρέπει να προσπαθήσεις και να πασχίσεις πάρα πολύ. Αυτό είναι το μυστικό…

Ειρήνη: Και ότι μπορεί κάποια στιγμή ναι μεν να σε ευνοήσει η τύχη αλλά δεν μπορεί να σε ευνοεί και πάντα η τύχη, θα είναι κάτι παροδικό αυτό. Μετάνιωσες ποτέ για κάτι; Βέβαια είσαι πάρα πολύ μικρή για να μετανιώσεις και για να έχεις κάνει κάτι για το οποίο αξίζει να μετανιώσεις, χρειάστηκε να μετανιώσεις;

* Ραλλία: Μετανιώνω για μένα σημαίνει «μετά εννοώ», δηλαδή καταλαβαίνω αφού έχω πράξει κάτι, αν ήταν θετικό ή αρνητικό στο τέλος! Σαφώς και έχω μετανιώσει για πολλά πράγματα, δεν θεωρώ ότι είμαι άνθρωπος που δεν κάνω λάθη, ούτε είμαι άνθρωπος που πιστεύω ότι δεν πειράζει έκανα λάθος αλλά υπερασπίζομαι το λάθος μου. Όταν καταλαβαίνω ότι έχω κάνει κάπου λάθος είμαι η πρώτη που θα ζητήσω συγγνώμη, δεν έχω πρόβλημα στο να αναγνωρίσω το λάθος μου, αρκεί να το καταλάβω. Αρκεί να έχω αυτή την τύχη. Όσον αφορά τη δουλειά, έχω μετανιώσει για κάποιες επιλογές μου ίσως στο ρεπερτόριο, ίσως θα ήθελα να έχω κάποια άλλα τραγούδια στο ρεπερτόριό μου, αλλά είναι πολύ λίγα τα παραδείγματα.

Ειρήνη: Θεωρείς τον εαυτό σου καλό φίλο, είσαι φίλη, έχεις το ταλέντο της φιλίας;

* Ραλλία: Απ’ ό,τι λένε οι άλλοι νομίζω ότι το έχω, δηλαδή δείχνω άνθρωπος εμπιστοσύνης, γενικά είμαι άτομο που δεν μου αρέσει να φορτώνω τον εαυτό μου με περιττές πληροφορίες, δεν συμμετέχω ποτέ σε κουτσομπολιά, δεν μεταφέρω αρνητικά πράγματα και αρνητικές ειδήσεις για κανέναν γιατί πιστεύω ότι αυτό ανακυκλώνεται και στο τέλος συμβαίνει. Μου αρέσει να με υπολογίζουν οι γύρω μου σαν άνθρωπο εμπιστοσύνης. Τηρώ το λόγο μου με όποιο κόστος! Προσωπικά όμως, δεν θεωρώ ότι είμαι καλή φίλη, από την άποψη ότι δεν έχω χρόνο για τη ζωή μου, δηλαδή η δουλειά μου και η αγάπη μου για τη μουσική ξεπερνάει τα πάντα, ξεπερνάει και τη ζωή μου την ίδια. Ζω γι’ αυτό, δεν κάνω μια δουλειά για να ζήσω, έχει διαφορά!

Ειρήνη: Η τέχνη είναι αγάπη;

* Ραλλία: Η τέχνη για μένα είναι αγάπη. Ένας από τους λόγους, ίσως ο πιο σημαντικός, που συνεχίζω και κάνω αυτό το επάγγελμα και δεν έχω αποσυρθεί, δεν έχω κάνει κάτι άλλο, γιατί έχω αντιμετωπίσει πάρα πολλές δυσκολίες τα τρία τελευταία χρόνια, είναι αυτός!

Ειρήνη: Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;

* Ραλλία: Είμαι αισιόδοξη, αυτό που λέγαμε πριν, είμαι εργασιομανής, αναζητώ την τελειότητα στα δικά μου μέτρα και σταθμά, έχω μεγάλο θέμα με κάθε μορφή εξουσίας κι αυτό γιατί θέλω πάντοτε να είμαι πάρα πολύ δίκαιη με τους ανθρώπους, θέλω να είμαι πάρα πολύ σωστή με τους ανθρώπους συνολικά, οπότε πιστεύω ότι δεν χρειάζομαι κάποιον να μου υποδεικνύει ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το δίκαιο και πόσω μάλλον να μου το επιβάλλει. Έχω πρόβλημα με την επιβολή των πραγμάτων, είμαι πάρα πολύ αντιδραστική σ’ αυτό, από μικρό παιδί. Δηλαδή η μαμά μου δεν υπήρχε περίπτωση να μου πει «θα το κάνεις αυτό, γιατί το λέω εγώ». Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση! Πάντοτε στο τέλος έκανα αυτό που μου έλεγε για τον απλούστατο λόγο ότι μου εξηγούσε. Πάντοτε μου εξηγούσε τους λόγους, γι’ αυτό ίσως είμαι και υπεραναλυτική, δεν κοιτάω ποτέ την επιφάνεια των πραγμάτων, θέλω να βρίσκω τις αιτίες, τους λόγους. 

Και ίσως γι’ αυτό το λόγο δεν έχει χρειαστεί μέχρι στιγμής να πάω σε ψυχαναλυτή, στρέφω πολύ τα φώτα προς τα μέσα, και μου αρέσει να αναλύω και τα συναισθήματά μου και τις καταστάσεις. Πάντοτε θέλω να είναι όλα τακτοποιημένα μέσα στο μυαλό μου, γιατί έτσι έχω καταλάβει ότι είμαι καλά με τον εαυτό μου κι είμαι καλά και με τους δίπλα μου. Δεν αφήνω εκκρεμότητες με ανθρώπους. Θέλω τα πράγματα να είναι πολύ ξεκάθαρα στη ζωή μου και με τους συνεργάτες μου και με τους φίλους μου και με τους οικείους μου. Νομίζω, με λίγα λόγια, πως κάπως έτσι είμαι ήρεμη.

Ειρήνη: Έχεις κάποιο απόφθεγμα αγαπημένο;

* Ραλλία: Απόφθεγμα δεν ξέρω τώρα να πω. Νομίζω πάρα πολλά πράγματα που έχει πει ο Χριστός είναι που τα έχω πάντοτε μέσα στο μυαλό μου και είναι πλέον σαν μικρά κοσμήματα στολισμένα μέσα στο κεφάλι μου και πάντοτε και στα εύκολα και στα δύσκολα πηγαίνει το μυαλό εκεί και βρίσκω δυνάμεις για τη συνέχεια. Ένα από αυτά το έχω κάνει και τατουάζ στο χέρι μου.

Ειρήνη: Και τι λέει, μπορώ να μάθω;

* Ραλλία: Είναι από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 11, που είναι η Ανάσταση του Λαζάρου και είναι η στιγμή που ο Κύριος έχει καθυστερήσει επίτηδες να πάει στον Λάζαρο, ήταν αγαπημένος φίλος του ο Λάζαρος κι όταν έμαθε ότι ο Λάζαρος αρρώστησε, ενώ θα μπορούσε να πάει απευθείας, επίτηδες καθυστέρησε να πάει περίπου δύο ημέρες. Εφόσον λοιπόν πήρε την απόφαση και πήγε, τον συνάντησε η αδερφή του Λαζάρου, η Μάγδα, και του λέει: «Κύριε γιατί άργησες, αν ερχόσουν πιο νωρίς θα είχε σωθεί ο αδερφός μου» κι εκείνη τη στιγμή εκείνος γύρισε και της είπε αυτά τα λόγια, είναι οι στίχοι 25, 26, 27: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα· πιστεύεις τούτο». 

 Αυτό στην απλή μετάφραση σημαίνει ότι εγώ είμαι η ζωή και η ανάσταση, όποιος πιστεύει σε εμένα κι αν πεθάνει, αν πεθάνει ως προς το κοσμικό φρόνημα, ως προς το σύστημα του κόσμου, θα ζήσει πραγματικά και όποιος ζει και εμπιστευτεί τη ζωή του σε εμένα, ας εμπιστευτεί τη ζωή του σε εμένα. Δηλαδή γενηθήτω το θέλημά σου, δηλαδή μη στενοχωριέσαι, μη θυμώνεις, μην άγχεσαι για το τι θα συμβεί αύριο, το οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο, είναι η σύνθετη ασθένεια του σύγχρονου κόσμου και είναι και η πηγή όλων των κακών που μπορούν να συμβούν σε έναν άνθρωπο από εγκεφαλικά μέχρι καρκίνους, η μεγαλύτερη πηγή είναι το άγχος και η ανασφάλεια. Κι αυτό έχει συμβεί γιατί από τη μέρα που γεννιέται, κάθε άνθρωπος συνδέεται άμεσα με την ύλη, όποια κι αν είναι αυτή, τα ρούχα του, η τροφή του, τα χρήματα, κι αφήνει καθετί το πνευματικό. 

Και άλλο που έχει πει που είναι εξίσου σημαντικό, είναι ότι ένας άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί, μπορεί να ζήσει και με άλλα πράγματα, τα οποία βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους ανθρώπους, δεν μπαίνουν σε διαδικασία να ασχοληθούν! Εν πάση περιπτώσει, ο Κύριος είπε στη Μάγδα: «Όποιος ζει κι εμπιστεύεται τη ζωή του σε εμένα, δεν θα πεθάνει ποτέ, το πιστεύεις αυτό;». Λέει εκείνη: «Ναι, Κύριε, το πιστεύω». Και επήλθε η Ανάσταση.

Ειρήνη: Ποιους ποιητές και συγγραφείς αγαπάς;

* Ραλλία: Η Κική Δημουλά μου αρέσει πολύ, ο Καβάφης μου αρέσει πολύ, ο Καζαντζάκης πάρα πολύ και πιστεύω κιόλας ότι ήταν βαθιά θρησκευόμενο άτομο, παρόλο που τον αφόρισε η ίδια η ελληνική Εκκλησία, δεν έχει σημασία. Όποιος διαβάσει Καζαντζάκη καταλαβαίνει ότι ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος είχε θεό μέσα του. Αλλά γενικώς οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν αφήνουν και πολύ τον κόσμο να σκέφτεται και να ανοίγει λίγο τους ορίζοντές του και πιστεύω ότι όποιος μένει απλά στο νόμο έχει χάσει όλη την ουσία. Σημασία έχει όλες σου οι πράξεις να έχουν τελικό στόχο την αγάπη, αγάπη προς τον εαυτό σου, αγάπη προς το συνάνθρωπό σου, αγάπη προς τον οποιονδήποτε. Νομίζω ότι αυτός είναι ο τελικός στόχος. Οτιδήποτε δεν έχει σχέση με αυτό δεν υπακούει στους νόμους του Κυρίου για μένα.

Ειρήνη: Αγαπημένοι συνθέτες;

* Ραλλία: Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις; Μάνος Χατζιδάκις. Τον βάζω πρώτο. Μάνος Λοΐζος, Γιάννης Σπανός, από Έλληνες δηλαδή, ο Ξαρχάκος εξαιρετικός, ο Θεοδωράκης επίσης και νεότεροι τραγουδοποιοί. Τώρα σε πρώτη φάση αυτοί μου έρχονται από Έλληνες. Ξένοι επίσης άπειροι, λατρεύω και την κλασική μουσική και την προκλασική. Αγαπημένο μου κομμάτι είναι το "Fantasie" του Chopin, μ‘ αρέσει πάρα πολύ, μ‘ αρέσει ο Vivaldi συνολικά, εκτός δηλαδή από τις «Τέσσερις Εποχές» που είναι πολύ γνωστό, ο Rachmaninoff επίσης μ’ αρέσει πολύ, πάρα πολλά πράγματα, άπειρα.

Ειρήνη: Από ποιους ζητάς συμβουλές, όταν κάτι πρέπει να αποφασίσεις; Εσύ από την πλευρά σου δίνεις συμβουλές;

* Ραλλία: Δίνω συμβουλές όταν μου ζητούνται. Δεν ζητώ συμβουλές πάρα πολύ εύκολα. Πιο πολύ μπαίνω σε μια διαδικασία συζήτησης με φίλους που εμπιστεύομαι, με ανθρώπους που εμπιστεύομαι, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Πάντοτε μ’ αρέσει να έχω μια σφαιρική άποψη για τα πράγματα, αλλά πάντα ξέρω τι θέλω να κάνω στην πραγματικότητα, δηλαδή εμπιστεύομαι το ένστικτό μου κι όσο μεγαλώνω το εμπιστεύομαι περισσότερο, όταν ήμουν πιο μικρή δεν το εμπιστευόμουν και τόσο.

Ειρήνη: Χαμόγελο, τι είναι για σένα το χαμόγελο, οι άνθρωποι που σου χαμογελούν;

* Ραλλία: Είναι πηγή έμπνευσης, και είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός παράγοντας για να εμπιστευθώ έναν άνθρωπο, ιδίως στη σημερινή εποχή.

Ειρήνη: Εσύ με τι χαμογελάς, τι μπορεί να σου προκαλέσει το αυθόρμητο χαμόγελο;

* Ραλλία: Οτιδήποτε που μπορεί να με κάνει να αισθανθώ όμορφα, οικεία, ζεστά και χαμογελάω εύκολα, δεν μπορώ να πω. Μικρότερη καθόλου…

Ειρήνη: Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια δύσκολη κατάσταση, πώς αντιδράς;

* Ραλλία: Στην αρχή μπορεί να με πιάσει ένας μικρός πανικός, ο οποίος θα διαρκέσει το πολύ δύο - τρία λεπτά. Μετά προσπαθώ να συνέλθω γρήγορα και να το αντιμετωπίσω άμεσα.

Ειρήνη: Εκτός από τραγουδίστρια, καθότι είσαι κι εσύ μουσικός, είσαι και δημιουργός, δημιουργείς και δικά σου τραγούδια. Συνήθως αντλείς υλικό από τις εμπειρίες σου, από αυτά που σου συμβαίνουν;

* Ραλλία: Κυρίως ναι. Αλλά και από αυτά που βλέπω στην καθημερινότητά μου, από το συναίσθημα που μου προκαλούν αυτά που βλέπω.

Ειρήνη: Ο σεβασμός;

* Ραλλία: Ο σεβασμός κερδίζεται και δεν επιβάλλεται για μένα!

Ειρήνη: Τους ανθρώπους με τους οποίου συνεργάζεσαι θεωρείς απαραίτητο και να τους σέβεσαι, όπως κι εκείνοι να σε σέβονται;

* Ραλλία: Ναι, το θεωρώ απαραίτητο για μια συνεργασία. Πόσω μάλλον όταν οι συνεργάτες μου είναι σαν οικογένειά μου.

Ειρήνη: Πολλοί από τους νέους της ηλικίας σου, παρότι έχουν πολλά προσόντα και καλές σπουδές, αναγκάζονται, νιώθοντας οργή και απογοήτευση με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, να φύγουν στο εξωτερικό. Πώς το βλέπεις αυτό;

* Ραλλία: Μακάρι να μπορούσα να το κάνω κι εγώ. Θέλει δύναμη για να το κάνεις αυτό. Δεν φυτρώνουμε εδώ πέρα, έχουμε την οικογένειά μας, ανθρώπους που αγαπάμε, σίγουρα αγαπάμε τον τόπο μας. Όταν όμως βλέπεις ότι είσαι άνθρωπος που ό,τι κι αν κάνεις δεν βρίσκει ανταπόκριση και νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει και πιο πολύ με τον κόσμο, δεν έχει να κάνει τόσο με τη δύσκολη οικονομική συγκυρία για μένα… 
Ωραία δεν κερδίζουμε τόσα χρήματα όσα κερδίζαμε πριν από κάποιο χρονικό διάστημα, πιθανότατα κάποιοι από εμάς να μην κερδίζουμε και καθόλου χρήματα, δηλαδή να κερδίζουμε ίσα ίσα τα χρήματα για να πληρώνουμε το νοίκι μας, για να καλύπτουμε κάποιες υποχρεώσεις. Ωραία, κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα της ζωής είναι, οι δυσκολίες δηλαδή. 

Τη διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι. Όταν βλέπεις, ας πούμε, ότι υπάρχει αλληλεγγύη στους ανθρώπους, δύσκολα θα φύγεις γιατί ποιος θα σου εγγυηθεί ότι κι εκεί που θα πας δεν θα αντιμετωπίσεις άλλες δυσκολίες άλλου είδους, έτσι δεν είναι; Όταν όμως δεν βρίσκεις ούτε αυτούς τους ανθρώπους που θα σου δείξουν ότι υπάρχει αλληλεγγύη, τότε κάπου εκεί μπορεί και να πεις ότι τους παρατάω όλους και φεύγω. Νομίζω ότι είναι καθαρά ψυχολογικός ο παράγοντας αναζήτησης διαφορετικού περιβάλλοντος, δεν έχει να κάνει μόνο με την εργασία, έχει να κάνει με το περιβάλλον συνολικά που ζούμε αυτή την περίοδο.

Ειρήνη: Πιστεύεις ότι υπάρχει πολιτισμός στην καθημερινότητά μας και δημοκρατία στις καθημερινές μας σχέσεις;

* Ραλλία: Τώρα τελευταία κάπου λίγο έχει αρχίσει και στραβώνει το πράγμα. Επειδή η κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη για πολύ κόσμο, υπάρχουν δύο επιλογές για να αντιδράσει αυτός ο κόσμος, ή να ψάξει και να βρει και να ενωθεί με άλλους που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και να βάλει στην άκρη προσωπικές ή ιδεολογικές διαφορές που μπορεί να έχει, ή ακόμα και ταξικές διαφορές που μπορεί να έχει, και να προχωρήσει μπροστά, ή να κάνει αυτό που κάνουν οι περισσότεροι όλα αυτά τα χρόνια και γι’ αυτό έχουμε οδηγηθεί σ’ αυτό το σημείο που έχουμε οδηγηθεί, να κοιτάξει καθαρά τον εαυτούλη του. Έχω μεγάλο πρόβλημα σ’ αυτό, επειδή είμαι άνθρωπος που πάντοτε μ’ αρέσει να κοιτάω συλλογικά τα πράγματα, δεν θεωρώ δηλαδή ότι είμαι μία μονάδα, είμαι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου. 

 Μ’ ενδιαφέρει πάρα πολύ να μην ενοχλώ το διπλανό μου, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να βοηθάω το διπλανό μου όσο μπορώ, με κάθε τρόπο, με ενδιαφέρει και θέλω να είναι αληθινό αυτό, δεν θέλω να είναι ούτε ψεύτικο, ούτε υποκριτικό. Το ίδιο θέλω και από τους άλλους για μένα, σε δεύτερη φάση βέβαια. Τώρα όμως που τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα, αυτή η ψαλίδα έχει αρχίσει και ανοίγει ακόμη περισσότερο γι’ αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με το διπλανό τους και τους ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο, το απλό δηλαδή, «πώς μπορώ εγώ να είμαι ευτυχισμένη όταν όλοι δίπλα μου είναι δυστυχείς, γίνεται;». Πόσο εγωκεντρικό και εγωπαθές πλάσμα μπορεί να είμαι όταν εγώ έχω το σπίτι μου, έχω το αυτοκίνητό μου, έχω την οικογένειά μου, έχω τα λεφτά μου, έχω το φαγητό μου, έχω τη δουλειά μου και δεν με ενδιαφέρει ο διπλανός μου, πόσο; Υπάρχουν λοιπόν αυτοί που τους ενδιαφέρει κι υπάρχουν κι αυτοί που δεν τους ενδιαφέρει και δυστυχώς όπως πάντα είναι οι περισσότεροι. 

Οπότε νομίζω ότι εκείνοι που είναι πάντα πιο λίγοι πρέπει να σφίξουν κι άλλο τα δόντια τώρα και δεν πρέπει να απαντήσουν με κακό στο κακό, πρέπει να απαντήσουν με καλό στο κακό! Δεν είναι πάντα εφικτό αυτό! Όταν έχεις προβλήματα επιβίωσης, όταν δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει την άλλη μέρα, όταν έχεις βασικά προβλήματα, να πας σούπερ μάρκετ, να ψωνίσεις κάποια πράγματα να έχεις για το σπίτι σου, απλά πράγματα, όταν έχεις προβλήματα τέτοια, δεν ξέρω κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει την πολυτέλεια να σκέπτεται έτσι. Αλλά είναι το τελευταίο στάδιο πριν φτάσουμε στη ζούγκλα! Και χρειάζεται προσπάθεια!

 Κι εμείς που έχουμε ένα βήμα, είτε αυτό είναι δημόσιος λόγος, είτε αυτό είναι μια παράσταση, είτε αυτό είναι δισκογραφία , που έχει πεθάνει πια η δισκογραφία, είτε αυτό είναι επικοινωνία με ανθρώπους μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, νομίζω ότι πρέπει να προβάλουμε αυτά τα πρότυπα, αυτά τα ιδανικά κι αυτές τις αξίες και νομίζω ότι μπορεί και να μας χλευάσουν ορισμένοι, μπορεί και να μας κοροϊδέψουν ορισμένοι, δεν έχει σημασία, εγώ πιστεύω ότι έστω κι έναν αν πείσεις θα είναι πολύ μεγάλο το κέρδος!

Ειρήνη: Ποια είναι τα σχέδιά σου τα άμεσα;

* Ραλλία: Κάθε Δευτέρα παρουσιάζω το «Back to 70’s», στο «Σταυρό του Νότου Club», ένα πρόγραμμα γεμάτο μουσικές εκείνης της δεκαετίας. Μαζί μου η συντροφιά των συνεργατών και φίλων μου, ο Χρήστος Αλεξάκης στις ενορχηστρώσεις, στα keyboards και τον προγραμματισμό, ο Βαγγέλης Μαχαίρας στην κιθάρα και το μπουζούκι και ο Ανδρέας Σίκκης στα πνευστά, κρουστά και φωνητικά. Στον ήχο ο Άρης Κουντούρης και ο Λάμπρος Μπούνας.

Ειρήνη: Το είδα και μου άρεσε πολύ.

* Ραλλία: Είναι κάτι που το αγαπώ πολύ. Έχουμε προσπαθήσει αρκετά και θα προσπαθήσουμε κι άλλο, γιατί ξέρετε τώρα που είναι τα πράγματα όπως είναι και τα χρήματα έχουν μειωθεί, όλοι οι μουσικοί αναγκάζονται και πηγαίνουν και παίζουν και σε άλλες δουλειές. Δουλεύεις πολύ περισσότερο κι έχεις πολύ λιγότερο χρόνο οπότε αυτομάτως και χωρίς να το θέλεις κι εσύ ο ίδιος, σιγά σιγά πέφτει το στάνταρ και το level - επίπεδο απόδοσης. Προσπαθούμε όμως κι αγωνιζόμαστε όσο γίνεται περισσότερο γι’ αυτό. Μέχρι στιγμής τα πράγματα δείχνουν αρκετά θετικά. Θα ήθελα να είναι στο «Σταυρό του Νότου» οι Δευτέρες ένα αποκούμπι για κάποιους ανθρώπους που δεν θέλουν να αναμειχθούν με τον όχλο και να βγουν να διασκεδάσουν το Σάββατο. Δεν ξέρω κατά πόσο θα το καταφέρουμε αυτό, ελπίζω να το καταφέρουμε. Ούτως ή άλλως δεν κερδίζουμε εδώ χρήματα, δεν δουλεύουμε για τα χρήματα, έχουμε πάρα πολύ χαμηλό το εισιτήριο γι’ αυτό το σκοπό μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού που πάντοτε υπάρχει ένα αφεντικό που παίρνει κι αυτό την αμοιβή του, νομίζω ότι προσπαθούμε όσο γίνεται περισσότερο.

Ειρήνη: Δίνετε κουράγιο στον κόσμο και δύναμη! Τα όνειρά σου για το μέλλον γενικώς, όχι για το άμεσο μέλλον, ποια είναι;

* Ραλλία: Δεν έχω, δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια ποτέ. Δεν θέλω να απογοητεύομαι γενικά. Δηλαδή πάντοτε σχεδιάζω τα πολύ άμεσα πράγματα. Πιο μακριά δεν μ’ αρέσει να κοιτάω. Είναι αυτό που λένε ότι «εσύ κάνεις σχέδια κι ο Θεός γελάει», κάπως έτσι.

Ειρήνη: Τι σε εξοργίζει;

* Ραλλία: Η αγένεια είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με εξοργίσει…

Ειρήνη: Τι σε ενοχλεί στη συμπεριφορά του άλλου;

* Ραλλία: Η αγένεια πάλι. Γιατί πιστεύω ότι όταν ένας άνθρωπος είναι αγενής το πρώτο πράγμα που δεν σέβεται είναι ο εαυτός του, οπότε ένας ανθρώπους που δεν σέβεται τον εαυτό του πάει να πει ότι έχει πάρα πολλά προβλήματα και θέματα να λύσει με τον εαυτό του. Πρέπει να συνομιλήσει πολύ με τον εαυτό του μέχρι να καταφέρει να τα βρει μαζί του και με τους διπλανούς του. Και κάτι άλλο που με ενοχλεί στην ανθρώπινη συμπεριφορά είναι όταν ο άλλος παρεξηγείται εύκολα. Κι αυτό με ενοχλεί πολύ. Θέλω ο άλλος να είναι καλοπροαίρετος. Εμένα ό,τι και να μου πεις, να παρεξηγηθώ σοβαρά όμως και να νευριάσω, δεν υπάρχει περίπτωση καμία. Προσωπικά πιστεύω ότι όταν κάποιος κάνει κάτι και με ενοχλεί πρέπει να το συζητήσω με τον εαυτό μου πρώτα. Γιατί με ενοχλεί; Αυτός είναι αυτός που είναι. Τον ξέρεις; Θέλεις να τον κάνεις παρέα; Τον κάνεις παρέα, έτσι όπως είναι όμως. Δεν προσπαθείς να τον αλλάξεις τον άλλον. Εκτός, αν θέλεις να του πεις και δυο κουβέντες, ας πούμε, για να τον βοηθήσεις, να τον πας ένα βήμα παραπέρα. Αν όμως δεν θέλει, η επιλογή είναι δική σου, ή συνεχίζεις ή δεν συνεχίζεις. Είναι απλά τα πράγματα.

Ειρήνη: Δηλαδή, αν θέλει ο άλλος να βελτιωθεί…

* Ραλλία: Με μεγάλη μου χαρά, εδώ είμαι.

Ειρήνη: Θα ήθελες να κρυφακούσεις τους θεατές σου όταν φεύγουν από την παράσταση, τι λένε για σένα;

* Ραλλία: Πάρα πολύ! Θα ήθελα να τους κρυφακούσω. Μια άλλη φαντασίωση που έχω είναι πάντα να μπορούσα να μπω στο σώμα κάποιου θεατή για να εισπράξω αυτό που εισπράττει.

Ειρήνη: Για να νιώσεις αυτό που νιώθει.

* Ραλλία: Γιατί ποτέ δεν μπορώ να ξέρω πώς είναι ακριβώς. Όσα βίντεο και να δω, όσα βίντεο και να γράψουμε και να τα γράψουμε με τον καλύτερο ήχο και τα λοιπά, δεν μπορείς να έχεις το ίδιο συναίσθημα που έχει κάποιος ο οποίος είναι από κάτω και σε βλέπει και σε ακούει. Κι εγώ ποτέ δεν ξέρω πώς είναι. Θα ήθελα να μπορώ να έχω αυτή τη δυνατότητα κάποια στιγμή να μπω στο πνεύμα του άλλου και να με δω πώς είμαι.

Ειρήνη: Για σένα ποιος είναι ο ορισμός μιας καλής παράστασης;

* Ραλλία: Αυτό που θαυμάζω πάρα πολύ είναι τη διάθεση που έχει ένας καλλιτέχνης, ό,τι κι να κάνει πάνω στη σκηνή, μπορεί να παίζει, μπορεί να παίζει και να τραγουδάει, μπορεί να τραγουδάει μόνο, οτιδήποτε. Μπορώ να θαυμάσω την ενέργεια ενός ανθρώπου και την ικανότητα να σου μεταδώσει αυτό που κάνει εκείνη την ώρα, δηλαδή να σε κάνει να ασχοληθείς με αυτόν. 
Πραγματικά όμως, όχι απλά να περάσεις την ώρα σου, να καταφέρεις να τον κερδίσεις, να τον μαγνητίσεις. Εγώ γι’ αυτό αγωνίζομαι, να κερδίσω έστω και έναν, και να κερδίσω έστω και έναν που δεν με έχει ξαναδεί live ποτέ. Γιατί υπάρχει πολύ κόσμος που με ξέρει, ποιο είναι το όνομά μου, ποια είναι η ιδιότητά μου, αλλά δεν έχει τύχει ποτέ να με δει ζωντανά στο live. Θα ήθελα έστω και έναν που δεν με έχει ακούσει ποτέ, έστω και έναν, έναν μόνο, να καταφέρω να τον κερδίσω.

Ειρήνη: Νιώθεις ασφαλής μέσα σ’ αυτό που κάνεις;

* Ραλλία: Τις περισσότερες φορές ναι. Υπάρχουν βέβαια και οι αστάθμητοι παράγοντες που δεν εξαρτώνται από μένα, όπως καλή ώρα σήμερα ας πούμε, που δυστυχώς δεν μπορεί να έρθει ο δικός μου ηχολήπτης. Συμβαίνουν αυτά…

Ειρήνη: Πες μου για τα ζώα και το κατοικίδιό σου.

* Ραλλία: Τα λατρεύω. Έχω μία γατούλα αλλά δεν έχω πρόβλημα να συναναστραφώ και με σκυλάκια, τα λατρεύω και τα σκυλάκια, τα λατρεύω! Έτυχε και είχα γατούλα και δεν έχω σκυλάκι γιατί την πήρα, τη διάλεξα ανάμεσα σε άλλα έξι γατάκια, γέννησε η γατούλα του θείου μου που ήταν στην Κηφισιά και μας τα έφερε σε μια κούτα και διάλεξα το συγκεκριμένο.

Ειρήνη: Πώς το διάλεξες;

* Ραλλία: Μου άρεσε πιο πολύ επειδή ήταν ασπρούλα. Και πήρα γατούλα κι όχι σκυλάκι επειδή οι γατούλες είναι πιο ανεξάρτητες κι επειδή τότε δούλευα περισσότερο και έλειπα από το σπίτι πολύ περισσότερο, ήξερα ότι εντάξει δεν πειράζει, θα περάσει η μαμά μου, θα της βάλει να φάει… Μακάρι να μπορούσαν να ζήσουν πιο πολλά χρόνια, αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που με πληγώνει και με αγχώνει.

Ειρήνη: Ο μεγάλος μας ο γάτος είναι δεκαεφτά χρονών.

* Ραλλία: Αλήθεια; Να σας ζήσει. Μακάρι να ζήσει κι εμένα η Ζουλού τόσα χρόνια. Εμένα είναι έξι. Και αγχώθηκα πάρα πολύ το καλοκαίρι γιατί πέθανε το σκυλάκι που είχε η μαμά μου, στενοχωρήθηκα, με έπιασε μια κρίση πανικού και πήρα τη γάτα μου. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Εμένα δεν με φοβίζει ο θάνατος για τον εαυτό μου, καθόλου. Με φοβίζει ο θάνατος για τους οικείους μου.

Ειρήνη: Έχεις δίκιο. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ Ραλλία.

* Ραλλία: Κι εγώ ευχαριστώ πολύ.

* To cat is art ευχαριστεί τον Δημήτρη Πιτσάκη για τη φωτογράφιση.

* H φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο "Σταυρό του Νότου Club" κατά τη διάρκεια του ζωντανού προγράμματος.

«Back to 70’s»

Από τη Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013 και κάθε Δευτέρα η Ραλλία Χρηστίδου παρουσιάζει ένα πρόγραμμα γεμάτο μουσικές της δεκαετίας του 1970. Κάθε Δευτέρα είναι μία αναδρομή στο «χθες» για να γνωρίσουν οι νεότεροι και να θυμηθούν οι παλαιότεροι. Πώς καταφέρνει να τα ενώσει όλα σε ένα τρίωρο πρόγραμμα; Η ιδιαίτερη αγάπη της για τη μουσική, η ικανότητά της να υπηρετεί διαφορετικά είδη ρεπερτορίου και η αστείρευτη αντοχή της λειτουργούν με τον πιο αποδοτικό τρόπο. Μαζί της η παρέα συνεργατών και φίλων της: ο Χρήστος Αλεξάκης στις ενορχηστρώσεις, στα keyboards και τον προγραμματισμό, ο Βαγγέλης Μαχαίρας στην κιθάρα και το μπουζούκι και ο Ανδρέας Σίκκης στα πνευστά, κρουστά και φωνητικά. Στον ήχο ο Άρης Κουντούρης και ο Λάμπρος Μπούνας.

Ώρα προσέλευσης: 21.30
Είσοδος: 10€ με μπίρα ή κρασί
"Σταυρός του Νότου Club"
Φραντζή και Θαρύπου 35-37
Νέος Κόσμος
Τηλ. κρατήσεων: 210 9226975

http://www.catisart.gr