Κεμπαπτζίδικο ανοίγω. Εφημερίδα όχι!

Όταν το ψέμα έχει κάνει το γύρο του κόσμου, η αλήθεια δεν έχει προλάβει ακόμα να σηκωθεί από το κρεβάτι και να δέσει τα κορδόνια της, έλεγε ο Μαρκ Τουέιν. Έχω διαβάσει διάφορα, και για μένα και για άλλους, τα οποία ξεπερνούν τη σφαίρα της φαντασίας. Τώρα έμαθα ότι θέλω να κάνω εφημερίδα με κάποιους. Εγώ, να κάνω εφημερίδα;
Και γιατί να μην κάνω χαρακίρι; Γιατί να μην κάνω εξωσωματική; Γιατί να μην κάνω άλλο ένα παιδί; Γιατί να μην κάνω γιόγκα; Θα μου πεις, σιγά τη φήμη, μπροστά σε διάφορα άλλα τέρατα που μπορεί να έχεις ακούσει.

Εφημερίδα όμως, για μένα θα ήταν ένας εφιάλτης, ένα πολύ κακό όνειρο. Πρώτον, και πιο σοβαρό είναι ότι δεν μου αρέσει να κάνω εφημερίδα. Δεν έχω σκεφτεί να κάνω εφημερίδα. Δεν θέλω. Έχω ονειρευτεί ψαγμένο μπακάλικο, μπιτς μπαρ, εστιατόρια, γκουρμέ καντίνα, εφημερίδα δεν θέλησα ποτέ. Πριν 7 – 8 χρόνια, είχα συζητήσει με έναν φίλο, αλλά ευτυχώς ο άνθρωπος την έκανε με άλλους και πήγε μια χαρά. Δεν το ξέρω αυτό το επάγγελμα και δεν φρόντισα ποτέ να το μάθω. Γούσταρα κάποτε τα αθλητικά και είχα κάνει τον Κόσμο των Σπορ, αλλά ανάμεσα σε μια αθλητική εφημερίδα και μια πολιτική, ή άλλη, υπάρχει ένα τεράστιο χάος.

Το δεύτερο, είναι απλά ότι κανένας άνθρωπος δεν με πλησίασε για να μου προτείνει κάτι τέτοιο. Ακόμα θα έτρεχα στα βουνά βέβαια αν μου το έλεγε, αλλά ευτυχώς δεν συνέβη. Ή μήπως θα το έκανα μόνος μου; Με πορδές δεν βάφουν αυγά.

Άρα ούτε σκέψη υπήρχε, ούτε κουβέντα, ούτε όνειρο, ούτε ο Θεός μου μίλησε στον ύπνο μου. Πώς μπορεί να βγει μια φήμη απ’ το πουθενά; Τρελαίνομαι ώρες ώρες, έστω κι αν τη συγκεκριμένη δεν τη θεωρώ όπως είπα τίποτα τραγικό. Έχω γράψει κι έχω πει δημοσίως καμία πενηνταριά φορές εδώ και δυο μήνες ότι εγώ στο χαρτί δεν επιστρέφω. Το μόνο που αγαπώ πια, είναι αυτό της τουαλέτας. Σχεδίασα αυτό το σάιτ που διαβάζετε, το koolnews.gr και το kool, το πρώτο ουσιαστικά διαδραστικό, ζωντανό, που χοροπηδάει σαν φρέσκο ψάρι iPad και Android περιοδικό. Δουλεύω γι’ αυτά σα σκύλος κι ούτε για πλάκα δεν θα έμπαινα σε διαδικασία να ξαναγυρίσω στο χαρτί, στο οποίο ξόδεψα 25 χρόνια απ’ τη ζωή μου. 

Το αγάπησα, το ερωτεύτηκα, το παντρεύτηκα, αλλά τελικά στο χωρισμό η διατροφή ήταν σαν της Ιβάνα Τραμπ. Τα πήρε όλα κι έφυγε. Οπότε τα τραύματα είναι και μεγάλα και ανοιχτά. Όχι περιοδικό, αλλά ούτε το φυλλάδια για το Βασιλόπουλο δεν θα έκανα. Αλλού πιστεύω ότι είναι το μέλλον του Τύπου, κι αλλού το δικό μου μέλλον, στα περιοδικά τουλάχιστον. Στο digital. Κατεβάστε σε iPad ή Android το kool και θα δείτε ότι είμαστε σε άλλη εποχή. Δωρεάν είναι.  

Άλλωστε, οι εφημερίδες αντέχουν. Και δόξα τω Θεώ, στον τόπο μας έχουμε πολλές εφημερίδες. Και παλιές, και καινούριες. Έχουμε και καλές εφημερίδες, κι αυτό φαίνεται απ’ τις πωλήσεις τους. Εγώ, πέρα απ’ το ότι δεν μου αρέσει αυτό το επάγγελμα, δεν το ξέρω κιόλας, όπως προείπα. Άρα, τι να κάνω εγώ, ανάμεσα σε ανθρώπους που το κατέχουν και μάλιστα καλά; Το μαλάκα; Πάντα μου άρεσε ένα διαφημιστικό σλόγκαν. Έκαστος στο είδος τους, και ο Λουμίδης στους καφέδες.

Αν θέλει κάποιος να γράψει πάντως για κάτι που πραγματικά σκέφτομαι να κάνω, μιας και ίσως έχει αγωνία και ενδιαφέρον για το μέλλον μου, θα ήταν ότι θα έκανα κανένα πραγματικό τουρκικό κεμπαπτζίδικο. Μου λείπει. Και το καλό κεμπάπ και ο mix γύρος από αρνί και μοσχάρι. Εδώ όλο χοιρινό βάζουν και ξεχνούν το επιπλέον αρνίσιο λίπος. Αυτό το έχω νομίζω. 

koolnews