Ταβάνια

Ο Εμφύλιος είχε τρεις γύρους. Ο τέταρτος διεξάγεται μισό αιώνα αργότερα. Το ευτύχημα είναι ότι δεν έχουμε θρηνήσει ακόμη θύματα.

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος

Ωστόσο, ο ακήρυκτος πόλεμος μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς που άρχισε πέρυσι τον Φεβρουάριο μεταλλάσσεται και κλιμακώνεται. Μεταλλάσσεται γιατί ένα αριστερό κόμμα – η ΔΗΜΑΡ – είναι στην κυβέρνηση, ενώ δύο – ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ – συγκρούονται μαζί της. Είναι η Κουμουνδούρου που έχει βγει πιο μπροστά στη σύγκρουση αυτή. Παρότι η ένταση με το ΠΑΣΟΚ χτύπησε ταβάνι στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, είναι με τη ΝΔ που υπάρχει η μεγαλύτερη πόλωση. Εξού και μιλάμε για πόλεμο Δεξιάς- Αριστεράς.

ΣΤΗΝ αντιπαράθεση αυτή, τα μπλαβιασμένα μάτια των συλληφθέντων της Κοζάνης είναι το τελευταίο επεισόδιο. Δεν χρειάζεται να ξαναπούμε ότι σε κράτος δικαίου οι κρατούμενοι δεν ξυλοφορτώνονται. Συγχρόνως πρέπει να επισημάνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λειτουργεί ως συντεταγμένο κόμμα αλλά ως σχηματισμός ατάκτων. Αυτό προκύπτει χαρακτηριστικά από τις δηλώσεις Στάθη Παναγούλη που επανέφερε τα της χούντας, λέγοντας πως όταν οι αντιστασιακοί έφθαναν στα στρατοδικεία – δεν έχει άδικο σε αυτό – δεν υπήρχαν πια ίχνη βασανισμών. Η πολιτική σημειολογία οδηγεί πίσω σε μαύρες εποχές της ελληνικής Ιστορίας. Και δίνει στην αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ – κυβέρνησης ένα βάθος που μάλλον περνά απαρατήρητο από τους, κυρίως, νέους ψηφοφόρους του Αλέξη Τσίπρα. Αυτοί, βεβαίως, βλέπουν τον Ρωμανό ως σύντροφο του Γρηγορόπουλου. Κάθε γενιά και τα τραυματικά βιώματά της.

ΜΙΑ και πιάσαμε την Ιστορία, ο κανόνας είναι ότι οι μετριοπαθείς πολιτικοί δυσκολεύονται στις εποχές των άκρων. Δηλαδή, για να το πούμε λιγότερο κομψά, τους πάνε καρότσι οι εξτρεμιστές. Είναι η περίπτωση του Νίκου Δένδια. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη είχε βρει έναν ήπιο βηματισμό σε μια φάση αγριότητας. Οι σφαίρες στη Συγγρού και η βόμβα στο Mall ήταν το είδος των ενεργειών που αποδοκιμάζει η μέση κοινωνία. Ωστόσο, ο ξυλοδαρμός εφήβων δεν είναι κάτι ιδιαίτερα ελκυστικό. Ο Κερκυραίος δεν μπορεί να είναι παντού ή να προλαβαίνει τη θερμόαιμη αστυνόμευση σε φάση που τα πράγματα πάνε να φύγουν εκτός ελέγχου. Ωστόσο, είναι προφανές ότι η υπόθεση της Κοζάνης έχει δυσκολέψει την κατάσταση. Ως συνήθως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο η αρχική παράβαση – το ξύλο – αλλά και η προσπάθεια συγκάλυψης: δηλαδή, η ψηφιακή επεξεργασία των φωτογραφιών. Ο Δένδιας βρέθηκε να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, λέγοντας ότι οι φυσιογνωμίες των συλληφθέντων αποκαταστάθηκαν ηλεκτρονικά για να μπορούν να αναγνωριστούν.

ΤΟ δίλημμα του Δενδια είναι σαφές, αλλά οι συνέπειες αφορούν συνολικά την ομαλότητα στη χώρα. Ο υπουργός δυσκολεύεται να αδειάσει ανοιχτά τους αστυνομικούς που ξέρει ότι αντιμετωπίζουν μολότοφ και σφαίρες αμειβόμενοι με μερικές εκατοντάδες ευρώ. Την ίδια ώρα όμως κινδυνεύει να χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία των μετριοπαθών στρωμάτων. Ο Δένδιας αντιμετωπίζει επίσης έναν ΣΥΡΙΖΑ που τρέχει με πολλές ταχύτητες – αφού όλα τα λουλούδια, ακόμη και τα πιο ακραία, αφήνονται να ανθίσουν. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη σπιλώθηκε ως δήθεν επενίτης της δεκαετίας του ‘70 σε ένα καδράρισμα με προφανή στόχευση. Το ερώτημα είναι ποιος ωφελείται από όλα αυτά. Η εμφύλια ένταση οδηγεί σε κλιμάκωση – και τότε χάνουν όλοι. Ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ που κυνηγάει τη μεσαία ψήφο, ενώ ταυτόχρονα παίζει το παιχνίδι των άκρων. Την ίδια ώρα, η Κατεχάκη θα βγαίνει χαμένη σε θέματα νόμου και τάξης, αν η ίδια δεν τηρεί τη νομιμότητα.

ΝΕΑ via koolnews