Μου λένε αρκετοί: Έχεις πολλούς εχθρούς!!!!
Σε μισούν…Σε συκοφαντούν!!!!
Δεν απαντώ…
Τους κοιτάζω στα μάτια…
Τους καταλαβαίνω…
Και, για τον εαυτό μου σκέπτομαι:
Παίζουν με τα σκοτάδια…
Προσπαθούν να κόψουν το σκοτάδι στα δύο…
Πολεμάνε να κλείσουν μια πληγή, ανοίγοντας άλλη πληγή…
Ονειρεύονται μέσα στο σκοτάδι και για λογαριασμό του!!!
Δυστυχώς κουτσαίνοντας προσπαθούν να φτάσουν στο Τέρμα του Μαραθώνιου…
Τυφλοί προσπαθούν, ακούγοντας τα βήματα των άλλων, να τρέξουν από πίσω τους….
Οπαδοί του Τίποτα…
Φώτα σβηστά… πιο σβηστά κι απ’ το σκοτάδι…
Ερημιά γιομάτη απόγνωση…
Ζήλεια, κόμπλεξ!!!
Ατελείωτα!!!
Χαμογελώ….
Τους καταλαβαίνω…
Ανθρωπάκια που γνώρισαν τον θάνατο πριν γεννηθούν…
Υπάρξεις που κατονομάζονται ως οι Κριτές του Θεού…
Αφελείς…
Δρομείς που πιάνονται από τον ώμο κάποιου άλλου…
Που τρέχουν γυρνώντας προς τα πίσω…
Που ιδρώνουν με τον ιδρώτα των άλλων…
Χωλοί στο μυαλό…
Ετοιματζήδες του ΤΙΠΟΤΑ…
Οξειδωμένα μυαλά…
Λυγισμένα κλαδιά από άτολμους ανέμους…
Παίζουν απλώς με τα σκοτάδια…
Εγώ δεν μπήκα στο δρόμο κανενός.
Προχωρώ τον δικό μου.
Όπως τον χάραξα…
Όπως τον θέλησα…
Όπως τον Αποφάσισα…
ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ…
ΔΕΝ ΖΗΤΙΑΝΕΨΑ…
ΔΕΝ ΙΚΕΤΕΨΑ…
ΔΕΝ ΕΞΗΓΗΣΑ ΑΛΛΩΝ ΟΝΕΙΡΑ…
ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ…
ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ…
Ταίριαξα από μικρή με την ιδέα της μάχης…
Μπήκα στο χώρο του θανάτου…
Μου άρεσε και μου αρέσει η ΓΗ…
Δεν σκόνταψα πάνω σε αποφάσεις κομπιούτερς…
Δούλεψα με τα χέρια μου και δουλεύω…
Μένω απάνθρωπα γήινη…
Μόνη…
Μοναχική…
Αταίριαστη…
Και για κάποιους μονόχνοτη!!!
Αυτό τους ενοχλεί;;;
Αυτό τους πειράζει;;;
Αυτό τους φοβίζει;;;
Αυτό στέκεται εμπόδιο;;;
Ζητώ ένα Φάρο!!!
Να ανάβει από τα χέρια μου και να σβήνει από εμένα…
ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΟ…
ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ…
ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΟ ΨΩΜΙ…
ΚΑΙ Η ΟΧΘΗ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ!!!
ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΟ ΦΩΣ…
ΑΦΗΝΩ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥΣ!!!!
Αναγώστης : Efi Zisi via Λαμπρινή Μεταξά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου