"Πως γίνεται να μην αγαπάς την ανάσα σου; Η ποίηση δεν είναι ένα αίτημα, ούτε μια τακτοποιημένη συγκέντρωση λέξεων" λέει για την ποίηση και τη λογοτεχνία ο  Διονύσης Μαρίνος  που μιλάει στo CRETALIVE για τα βιβλία του.
Ο Μαρίνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Είναι δημοσιογράφος, αλλά καμιά φορά γράφει μόνος του βιβλία. Μέχρι τώρα έχει εκδώσει δύο μυθιστορήματα (Χαμένα Κορμιά, εκδ. Τετράγωνο, 2011 & Τελευταία Πόλη, εκδ. Γαβριηλίδης, 2012).
Επίσης διατηρεί το blog: http://adespotosskylos.blogspot.gr/
Η συνέντευξη
• Συνέντευξη στη Μαρία Ζαβιανέλη
 
• Ποιο ήταν το πρώτο σου βιβλίο; Και γιατί το επέλεξες;Έκτος αν ήταν δώρο από αγαπημένο πρόσωπο...


Αν θυμάμαι  καλά το πρώτο βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου ήταν σε ηλικία οκτώ ετών. Αν και ξεκίνησε με μια τραυματική εμπειρία (νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο για να μια τυπική επέμβαση που όμως στα παιδικά μάτια μου είχε αποκτήσει χαρακτήρα εσωτερικής παγωμάρας), εντούτοις με βοήθησε να ξεχαστώ από την αγωνία της χειρουργικής κλίνης. Ήταν Ιούλιος Βερν, αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι πλέον ποιο από όλα τα βιβλία του. Μάλλον “Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες”. Αγαπημένος Φιλέας Φογκ που αρκετά χρόνια μετά τον είδα με άλλα μάτια, μέσα από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη, “Ο κύριος Φογκ”.
• Ανακάλυψε ο δάσκαλος σου στο δημοτικό το ταλέντο σου στην γραφή η αυτό έγινε αργότερα στο γυμνάσιο στο μάθημα της έκθεσης;


Όχι, δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποια προτροπή από δάσκαλο ή καθηγητή. Σαφώς, η έκθεση ήταν ένα προνομιακό πεδίο, όμως και εκεί είχα πρόβλημα, καθώς έφευγα συχνά από το θέμα. Την ύπαρξη ταλέντου (ή όχι) την ανακαλύπτεις πάντα μόνος σου, σε ένα δωμάτιο που στενάζει πάνω από το κεφάλι σου. Αν η πρώτη λέξη οδηγήσει στην δεύτερη και αν κάποια στιγμή καταλάβεις πως δεν γίνεται αλλιώς, ότι το γράψιμο είναι μια πράξη καθοριστική για τη ζωή σου, τότε μάλλον έχεις αυτό-ανακαλυφθεί.
• Ποια κλασικό μυθιστόρημα ξεχωρίζεις ;


Πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους. Από τον Ντίκενς έως Μπαλζάκ και από Τολστόι μέχρι τους αδερφούς Γκριμ. Ωραία χρόνια γεμάτα προ – εφηβική καθαρότητα, βουτηγμένα στις λέξεις.
• Αγαπάς την ποίηση;


Η απάντηση είναι εύκολη. Πως γίνεται να μην αγαπάς την ανάσα σου; Η ποίηση δεν είναι ένα αίτημα, ούτε μια τακτοποιημένη συγκέντρωση λέξεων. Είναι αυτή που μετατρέπει τον άνθρωπο σε πεπρωμένο. Είναι η αλληγορία της ζωής ως προς τον εαυτό της.
• Περα απο την λογοτεχνία ποια άλλη τέχνη σε συναρπάζει;


Σίγουρα η ζωγραφική. Το προσπάθησα μάλιστα αρκετές φορές να εμπλακώ με τα χρώματα και δεν μπορώ να πω ότι πέρασα άσχημα. Να περπατήσεις σε έναν καμβά; Πολύ καλύτερο από το να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλοπάτια του μυαλού σου, δίχως ελπίδα διαφυγής.
• Ποιος διάβασε την ''ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΛΗ'' αμέσως μετά από εσένα;


Ο εκδότης μου. Δεν ήμουν σίγουρος γι' αυτό που είχα γράψει. Αποζητούσα την γνώμη κάποιου ουδέτερου και συνάμα γνώστη του αντικειμένου για να με ξεκλειδώσει. Και το έκανε.
• Τι είναι η γραφή για σένα ;Απολύτρωση;ανέξοδη αυτοψυχανάλυση; 


Η συγγραφή είναι ένα τέλειο άλλοθι πριν διαπράξεις έναν φόνο. Είναι μια ακριβής ομολογία, ένα ελάχιστο τίποτα μπρος σε κάτι που ήδη δεν υπάρχει. Εντέλει τα βιβλία είναι κομμάτια μνήμης που προσπαθούν να αναιρέσουν τον χρόνο.
• Διαβάζεις βιβλία στο διαδίκτυο η προτιμάς την μοναδική μυρωδιά του χαρτιού του βιβλίου;Και φυσικά να το έχεις στην βιβλιοθήκη σου και όποτε θες να το ξεφυλλίζεις;


Διαβάζω γενικώς. Βέβαια, η αγάπη προς το τυπωμένο κείμενο, δεν συγκρίνεται με τίποτα. Η μυρωδιά του χαρτιού, το άγγιγμα στο εξώφυλλο, το ξεφύλλισμα των σελίδων αποτελούν αναπόσπαστες κινήσεις κάθε βιβλιόφιλου. Το διαδίκτυο σαφώς και έχει ανοίξει αρκετά το πεδίο των εκδόσεων, καίτοι ακόμα βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο, και είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα μας απασχολήσει ακόμα περισσότερο.
• Όταν πας στο βιβλιοπωλείο για αγορές .Πως επιλεγείς ένα βιβλίο;Θέμα,συγγραφέας, η κριτική των βιβλιοκριτικών ίσως , ο τίτλος τι σε επηρεάζει ποιο πολυ ;


Έπειτα από τόσες δεκαετίες στα βιβλιοπωλεία, σπάνια πέφτω έξω στις αγορές μου. Πηγαίνω ας πούμε “στοχευμένα”. Το όνομα του συγγραφέα είναι η πρώτη πόρτα που πρέπει να διαβώ και συνήθως και η τελευταία. Δεν επηρεάζομαι από κριτικές, αλλά από γνώμες φίλων που εμπιστεύομαι.
• Μια ευχή για την ειρήνη .Γιατί ο πόλεμος παρόλο που ματώνει την γη ακόμα ξεπροβάλλει με το άγριο πρόσωπο του θεού Αρη και σπέρνει συμφορά. Ακόμα ο άνθρωπος δεν τα κατάφερε να κάνει την ειρήνη βασίλισσα ετούτου του πολυβασανισμένου πλανήτη...

Ειλικρινά δεν ξέρω αν φτάνουν οι ευχές. Έχει παρέλθει η εποχή της αθωότητας και ουδείς είναι αθώος του αίματος που έχει τρέξει. Φοβάμαι πως ο κόσμος αυτός δεν φτιάχτηκε εν ειρήνη, άρα είναι καταδικασμένος να πολεμάει με τα φαντάσματα του. Να τρώει τις σάρκες του και ποτέ να μην χορταίνει.