Ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος δε μασάει τα λόγια του. Ο λόγος του είναι κοφτός και οι κουβέντες του σταράτες. Γνήσιο τέκνο των Μανιάτικων του Πειραιά.
Αποφεύγει τηλεοπτικές εμφανίσεις, βγαίνει στις εφημερίδες όταν θέλει να μιλήσει για τα καινούρια του βιβλία, περιφρουρεί τα προσωπικά του, όσα η εποχή θέλει να βγαίνουν στη...φόρα.
Το νέο του μυθιστόρημα έχει τίτλο «Εκ Πειραιώς»(εκδ.Τόπος). Ανθρωπογεωγραφία του Πειραιά, της γενέθλιας πόλης του. Μια διαδρομή είκοσι χρόνων (1947-1967).
Δεν είναι η πρώτη φορά που μιλάει για τον Πειραιά. Τα διηγήματα «Δανεικιά γραβάτα» και «Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι» τα αποκαλεί Πειραιώτικα, αλλά σίγουρα είναι η πρώτη φορά που επιδίδεται στην τωρινή «εξαντλητική ανατομία της πόλης και των ανθρώπων της».
Το μυθιστόρημα ξεκινά το 1955 όταν ο μικρός πρωταγωνιστής, το αλάνι του βιβλίου «στο λιμάνι κατεβαίνει πρώτη φορά μόνος του, να βρει από που έρχονται τα φέρετρα».
Για να μπει ένα παιδί στο λιμάνι χρειάζεται τρία πράγματα, σύμφωνα με τον συγγραφέα: «να μπλέξει σε αληθινό καβγά με αίματα, να φιλήσει ένα κορίτσι και να δει τον Ολυμπιακό στη Μάντρα. Όλα μπορείς να τα δεις και να κάνεις στον Πειραιά, όλα εκτός από ένα, να κάνεις τον ζόρικο».
Μάλλον "άγριο" παιδί στα άγουρα και νεανικά χρόνια, «σήμερα έχω πια μαζευτεί, η τυχόν επανάληψη της ιστορίας θα ήταν φάρσα», λέει.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου