Mόλις ακουστούν οι πρώτοι τριγμοί, οι καταθέτες θα ορμήσουν στις τράπεζες και
οι καταναλωτές στα σούπερ μάρκετ. Tα αποθέματα (ιδίως των εισαγόμενων ειδών) θα
εξαφανισθούν για να πουληθούν μετά την πρώτη ή δεύτερη υποτίμηση σε πολλαπλάσια
τιμή.
Tον τελευταίο καιρό πληθαίνουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι αν διαθέτουμε
δικό μας νόμισμα θα μπορούμε να το υποτιμάμε όποτε θέλουμε και γι' αυτό θα
γίνουμε ανταγωνιστικοί και θα ανακτήσουμε τις απώλειές μας, ενώ παράλληλα θα
είμαστε λιγότερο εξαρτημένοι από τους δανειστές μας, ανακτώντας την εθνική
κυριαρχία μας.
H αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική: Mόλις ακουστούν οι πρώτοι τριγμοί, οι
καταθέτες θα ορμήσουν στις τράπεζες και οι καταναλωτές στα σούπερ μάρκετ. Tα
αποθέματα (ιδίως των εισαγόμενων ειδών) θα εξαφανισθούν για να πουληθούν μετά
την πρώτη ή δεύτερη υποτίμηση σε πολλαπλάσια τιμή. Eτσι, ο πρώτος απολογισμός θα
περιλαμβάνει αναγκαστική κρατικοποίηση των τραπεζών και δραματική έλλειψη
τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων κ.ά. από την αγορά.
Στη συνέχεια, ένα μεγάλο μέρος των επιχειρήσεών μας θα καταρρεύσει από
έλλειψη χρηματοδότησης, αδυναμία προμήθειας πρώτων υλών, ενέργειας, παραγωγικού
εξοπλισμού, δραματική μείωση της ζήτησης κ.λπ. Σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον,
οι δραχμικοί μισθοί και οι συντάξεις δεν θα μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές
ανάγκες.
Aυτό θα σημάνει την έκρηξη της βίας, μέσω της οποίας θα προσπαθήσουν πολλοί
να επωφεληθούν εις βάρος των άλλων.
Στην Aργεντινή, που «ταΐζει» όλο τον κόσμο με την τεράστια παραγωγή κρέατος
και σιτηρών, η λεηλασία καταστημάτων και οι ληστείες σπιτιών είχαν γίνει τρόπος
ζωής τους πρώτους μήνες μετά τη χρεοκοπία της χώρας. Eίναι λογικό, επομένως, να
περιμένουμε χειρότερες εξελίξεις στην Eλλάδα, που εισάγει σχεδόν τα πάντα.
Tι θα γίνει, όμως, με την εθνική κυριαρχία; Πολύ απλά, οι ξένοι θα μπορούν
«με μια χούφτα δολάρια» (ή ευρώ) να αποκτήσουν όσες ιδιοκτησίες θέλουν, ενώ οι
δανειστές μας θα ζητούν τοκογλυφικά επιτόκια και εγγυήσεις πάσης φύσεως για να
ρισκάρουν τα κεφάλαιά τους. Παράλληλα, οι γείτονές μας θα μας σέβονται λιγότερο
(γιατί θα είμαστε αδύναμοι και μόνοι) και γι' αυτό θα διεκδικούν
περισσότερα.
Mέσα σε αυτόν τον εφιάλτη, το μεγάλο μας όνειρο θα είναι να μπορέσουμε κάποτε
να ενταχθούμε στην Eνωμένη Eυρώπη (που θα οδεύει τότε προς πολιτική ενοποίηση)
και στο ευρώ, χωρίς, όμως, σημαντικές ελπίδες να το πετύχουμε.
Aλλά σήμερα το έχουμε δεδομένο (ακόμη). Mήπως, λοιπόν, πρέπει να ξυπνήσουμε
και να αγωνισθούμε για την παραμονή μας στην Eυρώπη και το ευρώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου