Άγνωστοι Φιλέλληνες: Federico Krutwig Sagredo και η επιρροή της ελληνικής στον παγκόσμιο λόγο

Η ελληνική γλώσσα έχει αποτελέσει και αποτελεί  αντικείμενο θαυμασμού από επιστήμονες όλου του κόσμου, που έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής τους στην μελέτη της. Δυστυχώς, όμως, δεν εκτιμάται, όσο τουλάχιστον θα της άρμοζε, εντός συνόρων. Οι συνήθεις γνωστοί – άγνωστοι καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να αλλοιώσουν και ενδεχομένως  να αφανίσουν αυτό το υπέροχο «διαμάντι» του πολιτισμού μας.

Δεν έχουν όμως αντιληφθεί ότι είναι τόσο βαθιές οι ρίζες της στον χρόνο που δεν «ξεριζώνεται» τόσο εύκολα όσο οι ίδιοι θεωρούν. Η  γλώσσα μας είναι «η μητέρα» κάθε άλλης γλώσσας, κάτι που αναγνωρίζεται από την συντριπτική πλειοψηφία της παγκόσμιας  επιστημονικής κοινότητας. «Φωνές» από κάθε γωνιά του κόσμου κραυγάζουν  πως είναι απόγονοι των Ελλήνων, πως η γλώσσα τους προέρχεται από την ελληνική, κλπ. Εμείς φυσικά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,  ηθελημένα ή αθέλητα, επιμένουμε να τους αγνοούμε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Ισπανός συγγραφέας και πολιτικός Federico Krutwig Sagredo, που έπειτα από ενδελεχή έρευνα, ενστερνίστηκε την προαναφερθείσα άποψη. Υπήρξε ο ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος τής Ελληνικής Ακαδημίας τής Χώρας των Βάσκων.

Η γλώσσα, που προτιμούσε να εκφράζει τις ιδέες του, τόσο γραπτώς όσο και προφορικώς, ήταν η Αρχαία Ελληνική, γιατί «η μελέτη και η χρήση αυτής της διεθνούς γλώσσας», όπως δήλωνε, «καθιστά τον άνθρωπο ικανό να αγγίξει τα ανώτατα πνευματικά επίπεδα».

Αναγνωρίζει ακόμη πως «σήμερα, όποιος σπουδάζει την ελληνική γλώσσα, είναι βέβαιος ότι τρέφει το πνεύμα του με συστατικά μοναδικής επιλογής και τής καλλίτερης ποιότητας».

«Μια ανώτερη ευφυΐα χρειάζεται να έχει στην διάθεσή της μιά πολυφασική γλώσσα, με ιδιαίτερες δομές, που να παρέχουν ένα ευρύ και πλούσιο πεδίο σκέψης, που να δημιουργούν διανοητικούς ορίζοντες, όπως ακριβώς η περίπτωση της Κλασσικής Ελληνικής, που είναι η τελειότερη γλώσσα από όσες μέχρι σήμερα δημιούργησε η ανθρωπότητα», προσθέτει.

Η μεγάλη αυτή αγάπη του Βάσκου καθηγητή για την γλώσσα μας τον οδήγησαν, σε συνεργασία με πολλούς άλλους Βάσκους, να ιδρύσουν την «Ελληνική Ακαδημία της Βασκωνίας», την «Καλιά της Γνώσεως», όπως την ονόμασαν.

Κατά τον Federico «οι μορφωμένοι άνθρωποι της σύγχρονης Ενωμένης Ευρώπης οφείλουν να μελετούν, να γράφουν και να ομιλούν την αρχαία Ελληνική Γλώσσα καλύτερα από την εθνική τους γλώσσα, γιατί είναι αναμφισβήτητα σημαντικότερο για κάποιον άνθρωπο να είναι πολιτισμένος και καλλιεργημένος, παρά να είναι απλό μέλος κάποιας εθνότητας. Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα χάρη στις δομές, τη μορφολογία και το πλούσιο λεξιλόγιό της είναι η μόνη που μπορεί να συνεισφέρει τα μέγιστα στη διανοητική εξέλιξη του ανθρωπίνου εγκεφάλου».

Συνέταξε άπειρο αριθμό άρθρων, μελετών, κλπ, προκειμένου να διαδώσει αυτό που είχε ανακαλύψει: ότι η ελληνική γλώσσα γονιμοποίησε κάθε άλλη γλώσσα ανά την υφήλιο. Ένα από τα έργα του, το οποίο έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά, είναι το βιβλίο «Το ελληνικό θαύμα\ Από την μαγεία στην επιστήμη» (EL MILAGRO GRIEGO)

Υπήρξε εμπνευστής και πρωτεργάτης της ιδέας για καθιέρωση της αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας ως μόνης επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ανάλογες θέσεις και προτάσεις του προωθήθηκαν μέχρι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέσω μαχητικών συνεργατών του,  που ανέλαβαν να συνεχίσουν το έργο του Federico ή Αρίστωνος Άμμωνος, όπως ελληνιστί συνήθιζε να υπογράφει.

Ο συγκεκριμένος επιστήμονας υποστήριζε επίσης πως ο πολιτισμός της Ευρώπης γεννήθηκε και εξελίχθηκε σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα.

«Εμείς, οι Ευρωπαίοι, πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό, πρώτα γιατί γεννηθήκαμε μέσα στον Ελληνικό Πολιτισμό και έπειτα γιατί ανήκουμε σε κάποια εθνική ομάδα, όποια και αν είναι αυτή».

 «Οποιοδήποτε στοιχείο πολιτισμού υπάρχει στην Ευρώπη, δημιουργήθηκε μέσω της ελληνικής γλώσσας και, όπως έλεγε ένας Άγγλος ιστορικός, “μεταξύ των Ευρωπαίων, οτιδήποτε δεν είναι ελληνικό, είναι πρωτόγονο”. Οι συνθήκες ανωτερότητας, που παρέχει η ελληνική έναντι των υπολοίπων γλωσσών, όχι μόνον των συγχρόνων, αλλά και των αρχαίων, είναι αναρίθμητες. Μόνον οι ηλίθιοι της σύγχρονης εποχής κατόρθωσαν να κρίνουν ως «άχρηστη» την εκμάθηση ενός αντικειμένου που δεν είναι «υλικά χρήσιμο» κατ’ άμεσο τρόπο. Αυτή η «πνευματική βραχύτητα» ορισμένων «εκσυγχρονιστών» υποδεικνύει πολύ καλώς την εκφυλισμένη εποχή στην οποία βρισκόμαστε, όπου το «μέτριο» εκφράζεται απ’ όλα τα «μέτρια» μυαλά και η ανόητη μάζα επιθυμεί να εμφανίζεται ως «ανώτατος νόμος». Έτσι, όμως, φτάνουμε σε εκείνον τον τύπο ανθρώπου, που είναι περισσότερο πίθηκος, ίσως και πιθηκάνθρωπος, ενός ανθρώπου τού οποίου το μυαλό υποβιβάζεται σε επίπεδο κατώτερο τού μηχανικού ανθρωποειδούς».

«Ο δυτικός πολιτισμός μας γεννήθηκε στην Ελλάδα και στην καταγωγή του, καθώς επίσης και στην μελλοντική του εξέλιξη, υπήρχε πάντα ελληνικός και ποτέ το αποτέλεσμα συμβολής καμμίας άλλης περιοχής ή έθνους. Γι αυτόν τον λόγο δεν είναι αρκετό να γνωρίζουμε μόνον ελληνικούς γλωσσικούς όρους. Αυτοί συχνά ξεχνιούνται… Οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να λένε πως η Ελλάδα ήταν μητέρα κάθε γνώσης και αυτή η αλήθεια δεν έχει αλλάξει από τότε».

Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στην Ευρώπη, ως αποδέκτη της ελληνικής κουλτούρας και επιστήμης!

«Ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι οφειλέτης έναντι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία διατήρησε εκείνη την ιστορική κληρονομιά της Μιλήτου, της Αθήνας, της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας και των άλλων πόλεων. Δεν υπήρξε, λοιπόν, μεγαλύτερη κακοτυχία από την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τις τουρκικές ορδές, και ίσως να μην υπάρχει μεγαλύτερη ατίμωση για την Ευρώπη από το να πρέπει να ατενίζει τον τουρκικό βαρβαρισμό μέσα στην Μίλητο, στην Έφεσο, στην Πέργαμο, στο Βυζάντιο, στην Σμύρνη, την πατρίδα τού Ομήρου, στην Αδριανούπολη, στην Αντιόχεια, στην Τραπεζούντα και αλλού, στις πόλεις που ήταν πάντοτε ελληνικές».

 Ως γνώστης 17 ανατολικών γλωσσών και διαλέκτων (αραβικά, περσικά , τουρκικά, ιντού, μπεγκάλι, κ.α.) και έπειτα από ενδελεχή έρευνα λεξιλογίου, χρονολογιών, γραμματικο-συντακικών κανόνων, κλπ,  έχει οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι και οι γλώσσες της Ανατολής (ακόμη και τα σανσκριτικά, που επηρεάστηκαν από τα ελληνικά : «Η μυστική ινδική λογοτεχνία στην πραγματικότητα ανεπτύχθη ως καθαρή λογοτεχνία μόνον κατά τον 3^ο ή 5^ο αι. μ.Χ. Οι αναφορές σε αρχαιότατες ημερομηνίες ως προς τις Βέδες είναι μόνο θεωρία, αφού οι Βέδες δεν διαδόθηκαν παρά μόνο κατά τρόπο περιορισμένο και προφορικό, επιπλέον δε στην Ινδία δεν γνωρίζουν την ιστορία… Μία και μοναδικά έκδοση των Βεδών έχει γίνει στην Ινδία τον 19^ο αι. από τον Γερμανό Ινδολόγο Μάξ Μύλλερ… Συγκρίνοντας καλά την σανσκριτική με την αρχαία ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι η ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επιπλέον, όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλύτερης αξίας…») έχουν τις «ρίζες» τους στην Ελληνική!

Η μεγάλη αγάπη του για την χώρα μας και την πολιτιστική κληρονομιά που κληροδότησε σε όλον τον κόσμο φάνηκε και από το γεγονός ότι ήθελε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα, την οποία θεωρούσε πνευματική του πατρίδα. Δυστυχώς η άσχημη κατάσταση της υγείας του δεν του επέτρεψε να εκπληρώσει το όνειρό του.

Ελένη Γεωργακάκη, Φοιτήτρια Φιλολογίας για το ΠΥΓΜΗ.gr