Δειλός μέχρι θανάτου…

Τι κι αν κοιτώ στα βάθη του πελάγου…

Τι κι αν η ματιά μου χάνεται μέσ’ στις ψηλές κορφές…

Τι κι αν τα χέρια μου βυθίζονται στα ολοκάθαρα δροσερά νερά των ποταμών…

Τι κι αν με λούζει το υπέροχο γαλάζιο τ' ουρανού ετούτης της πατρίδας...

Ανθίζει η γης ολόγυρα, μα η δική μου η ψυχή στέκει γκρίζα...

Χάθηκε το χαμόγελό μου σαν ένιωσα πως ήρθανε ετούτοι να με αλυσοδέσουν.

Κι έμεινα μαρμαρωμένος στην πόρτα να κοιτάζω τη ζωή που φεύγει και χάνεται, αφήνοντάς με να μαζέψω τα δικά μου συντρίμμια, να συμμαζέψω την αντάρα του νου που παλεύει με το παράλογο…

Πού ‘ναι τα χρώματα; Πού ‘ναι τα όνειρα;

Σκιά του εαυτού μου έγινα επειδή πίστεψα πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει από εκείνον που με θέλει σιδηροδέσμιο στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα που στήσανε οι κουστουμαρισμένοι αγύρτες.

Αλίμονο! Με κάνανε δούλο τους εκείνοι που άλλο στη ζωή τους δεν ξέρανε να κάνουνε από το να σκύβουν για να φιλήσουν τα πόδια των ισχυρών αφεντάδων τους…

Κι εγώ μένω να τους κοιτώ, χωρίς να μιλάω, χωρίς να σκέφτομαι τίποτε άλλο πέρα από το φόβο που μου προβάλλουν… και ξεχνάω, αλίμονο, πως δεν είναι η πρώτη φορά που ήρθανε για να με κάνουνε σκλάβο, δεν είναι η πρώτη φορά που ήρθανε ξένοι μαζί με τους ντόπιους εφιάλτες για να με κάνουνε να τους προσκυνήσω σαν θεούς, για να με βασανίσουν και να μου πάρουν τα πάντα… Ακόμη και την ψυχή!

Αν δεν νιώσω πως άλλο δρόμο δεν έχω παρά εκείνον που θα με οδηγήσει να νικήσω τους δαίμονες που παλεύουν στο μυαλό μου, τότε ποτέ δεν θα μπορέσω να δω, να καταλάβω και να χαράξω τον δρόμο που μου αξίζει.

Θα μείνω, άραγε, κατάδικος στην ομίχλη του νου, διακονιάρης των δουλικών που με κομματιάζουν μέρα και νύχτα;

Θα μείνω, άραγε, να μετράω με το νου τα βήματα που δεν έκανα, τις αποφάσεις που δεν πήρα, το φως που έχασα, με την ατίμωση συνοδό μου ακόμη και στο μνήμα που κάποια στιγμή θα με σκεπάσει και θα γράφει «δειλός μέχρι θανάτου»…;

Κι όμως, δεν είμαι αυτός.

Και σύντομα θα έρθει η ώρα για να το αποδείξω...

Και θα έχω κι άλλους πολλούς στο πλευρό μου.

Την ευλογία του ονόματός μας δεν θα την κάνουμε κατάρα, αλλά εφιάλτη στους εφιάλτες μας...

Και να θυμάστε τους στίχους του ποιητή:

"Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο

Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο..."

Κωνσταντίνος

Αναγνωστης : Λαμπρινή Μεταξά