(Eκ)ρήξεις

ΚΑΜΙΑ φορά οι μεγάλες ειδήσεις κρύβουν κάποιες μικρότερες που είναι εξίσου σημαντικές. Σε ό,τι αφορά την Κουμουνδούρου, στις αρχές καλοκαιριού του 2010 η μεγάλη είδηση ήταν η έξοδος των Ανανεωτών, με επικεφαλής τον Φώτη Κουβέλη, και μάλιστα στο Συνέδριο. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ΔΗΜΑΡ. Ωστόσο, κι ας ήταν...

μικρότερη σχετικά είδηση, στο ίδιο Συνέδριο επήλθε η ρήξη εντός του Αριστερού Ρεύματος, του οποίου, έστω κι αν οι λέξεις ενοχλούν, επιχειρήθηκε ουσιαστικά η διάσπαση από τους ανθρώπους του Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή τους προεδρικούς. Εκεί αποκρυσταλλώθηκε η αντίθεση με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τα επώνυμα στελέχη που είναι στο κλίμα του.

του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΦΥΣΙΚΑ, το εσωκομμα τικό ρεπορτάζ εγκλωβίζεται ενίοτε σε τυφλή εξιστόρηση επεισοδίων. Στην πραγματικότητα οι σχέσεις Τσίπρα – Λαφαζάνη δεν ήταν ποτέ καλές. Και δεν θα μπορούσαν να είναι, όχι μόνο γιατί, με ευθύνη του Αλέκου Αλαβάνου, ο Τσίπρας εκτοξεύθηκε στην ηγεσία το 2008, κάτι που λειτούργησε αποσταθεροποιητικά στην κορυφή. Ούτε μόνο λόγω του χάσματος γενεών – αν και παίζει και αυτό κάποιον ρόλο. Αλλά γιατί ο Τσίπρας και ο Λαφαζάνης εκφράζουν διαφορετικές αντιλήψεις για την Αριστερά. Ο πρώτος ενσαρκώνει μια Αριστερά που θέλει την εξουσία με, κακά τα ψέματα, όλους τους συμβιβασμούς, ιδεολογικούς και άλλους, που αυτό συνεπάγεται. Ο δεύτερος, έχοντας περάσει πλάι στον Χαρίλαο Φλωράκη, εγγράφεται στην ιστορικότητα μιας Αριστεράς που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της με πιο παραδοσιακούς – και, πιθανώς, πιο γνήσιους – όρους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διογκώθηκε στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, αλλά οι ισορροπίες κορυφής παραμένουν. Με απλά λόγια, στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας παραμένουν – και συνεχίζουν να συγκρούονται – τα ίδια πρόσωπα. Οι μεν θέλουν να κυβερνήσουν, οι δε εξηγούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι – έτοιμος – για τέτοια. Οι μεν πάνε στην εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, οι δε δεν καταλαβαίνουν γιατί. Οι μεν ανοίγουν τις πόρτες του κόμματος στα ορφανά του βαθέος ΠΑΣΟΚ, οι δε αγωνίζονται για την «αποκατσελοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν χρειάζεται να πούμε ποιοι είναι ποιοι. Ή ότι η ανάγκη τήρησης εσωκομματικών ισορροπιών παραμένει. Μπορεί ο Τσίπρας να είναι ένας σταρ της επικοινωνίας, αλλά ο Λαφαζάνης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Εστω κι αν – με την άδεια της κυρίας Ρεπούση – στην προκυμαία της Βουλής υπάρχει ένας συνωστισμός συριζαϊκών φιλοδοξιών από Κωνσταντοπούλου μέχρι Παπαδημούλη.

ΠΟΥ οδηγούν όλα αυτά; Τα μοντέλα είναι δύο – αλλά το ποιο θα επιλεγεί θα το αποφασίσουν και οι δύο πλευρές. Υπάρχει το μοντέλο της συγκατοίκησης δύο τάσεων, με τη μία να είναι πλειοψηφία και την άλλη να είναι ισχυρή μειοψηφία. Υπάρχει όμως και το μοντέλο της ρήξης – όπως έγινε, ας πούμε, στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’70, όταν ο Ανδρέας έδειξε την πόρτα στα πιο αριστερόστροφα στελέχη. Αλλά ο Ανδρέας ήταν ο Ανδρέας. Ο Τσίπρας έχει δειχθεί ώς τώρα συμβιβαστικός και οι εσωκομματικοί χειρισμοί δεν ήταν ποτέ το φόρτε του. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προσπαθεί – πάει και στην πολιτική του ψυχοσύνθεση – να τα κάνει όλα μόνος του. Δηλαδή και Σόιμπλε και Τσάβες! Με άλλα λόγια, η συνταγή εξόδου από τον διχασμό της Κουμουνδούρου είναι το υδροκέφαλο αρχηγικό κόμμα, με ηγέτη έναν χαρισματικό νεαρό Ιανό. Ωσπου να φθάσουν όμως τα πράγματα εκεί – αν φθάσουν –ον Τσίπρα συνυπάρχει με τον Λαφαζάνη.

ΝΕΑ via koolnews