Ρεβιζιονισμός

Οι πολιτικοί δεν παθαίνουν Αλτσχάιμερ. Ο Ρόναλντ Ρίγκαν είναι η εξαίρεση – αλλά αυτός δεν ήταν πρωτίστως ηθοποιός; Η μνήμη του πολιτικού παραμένει ζωντανή, επισκέπτεται ξανά κρίσιμα περιστατικά, φωτίζει τον ρόλο προσώπων, αναζητεί την τελική ερμηνεία των γεγονότων με έναν στόχο: τη δικαίωση. Εστω και πολλές δεκαετίες αργότερα.

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος

ΟΡΘΙΟΣ για μισή ώρα – ενώ δεν έχει περάσει καλά καλά μήνας μετά το μικροατύχημα στα Χανιά και την εγχείρηση στον γοφό – χωρίς γυαλιά και χωρίς να πιει νερό, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκφώνησε προχθές μια ομιλία ενώπιον των πολιτικών του φίλων αλλά και κάποιων αντιπάλων του που αποφάσισαν ότι ο χρόνος θεραπεύει αντιπαραθέσεις και εχθρότητες. Η ομιλία αφορούσε το βιβλίο για την πρωθυπουργία που άσκησε την περίοδο 1990-93.

ΓΙΑ όποιο ν έζησε τα γεγονότα της εποχής εκείνης, επρόκειτο για μία μάλλον άδοξη περίοδο με ακόμη πιο άδοξο τέλος. Το φιλελεύθερο πείραμα απέτυχε, το Μακεδονικό ταλαιπωρεί ακόμη τη χώρα, η δίκη του Ανδρέα ήταν φιάσκο, η σύγκρουση με τον Αντώνη Σαμαρά σκίασε τα επόμενα χρόνια. Το 1993 ο Μητσοτάκης απεχώρησε ταχέως – σχεδόν σαν κυνηγημένος– από το προσκήνιο, παραδίδόντας αμαχητί το κόμμα στην καραμανλική πτέρυγα. Δύο εκπρόσωποί της – Εβερτ και Βαρβιτσιώτης – διεκδίκησαν την αρχηγία της ΝΔ. Νίκησε ο τότε γνωστός ως «μπουλντόζας» Εβερτ, για να χάσει τις εκλογές του 1996 και να αφήσει τη θέση του στον Κώστα Καραμανλή. Ο Καραμανλής ήταν εκείνος που ένωσε τελικά την παράταξη το 2004 και την επανέφερε στην εξουσία. Ασχέτως του τι έγινε μετά.

ΩΣΤΟΣΟ η κρίση και το Μνημόνιο δεν άλλαξαν μόνο τη ζωή μας. Αλλαξαν και τον τρόπο με τον οποίο διαβάζουμε την πολιτική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών. Βετεράνος αναρίθμητων επιστροφών, ο Μητσοτάκης επανήλθε για να διεκδικήσει τη δικαίωσή του. Αν τον είχαν αφήσει να εφαρμόσει την πολιτική του, αν δεν είχε αντιμετωπίσει κοινωνικά μέτωπα παντού, η χώρα δεν θα είχε φθάσει εκεί που έφθασε. Αυτή είναι η ουσία του μηνύματός του. Ο ίδιος ήταν, δηλαδή, ένα είδος αρσενικής Θάτσερ από την Κρήτη. Μια ανεστραμμένη εκδοχή τού «Μερικοί το προτιμούν καυτό», δηλαδή, όπου η ξανθιά φιλελεύθερη ιδεολογία έχει μεταμφιεστεί σε έναν ψηλό μελαχρινό έλληνα πολιτικό με κάπως κρύο βλέμμα. Κάτι που δεν σημαίνει παγερή ιδιοσυγκρασία. Διότι ο Μητσοτάκης ήταν, όπως θυμάται υπουργός του, «εξαιρετικά ικανός στον χειρισμό των ανθρώπων. Στα άλλα έμπλεκε…».

ΤΟ ενδιαφέρον – ή μάλλον το αναμενόμενο – είναι ότι ο Μητσοτάκης χειρίστηκε ακόμη και τη ρεβιζιονιστική αφήγηση της πρωθυπουργίας του ως πολιτικός. Απέφυγε – τόσο στο βιβλίο όσο και στην εκδήλωση – να ανοίξει μέτωπα. Δεν άνοιξε, για παράδειγμα, μέτωπο ούτε με τον Σαμαρά για το παρόν ή το παρελθόν. Αλλά ούτε και με τον καραμανλισμό. Ας πούμε, πολλοί θεωρούν ως κύριο πολιτικό λάθος του Μητσοτάκη ότι δεν πήγε σε τέταρτες εκλογές το 1990 ώστε να ξεκολλήσει από τους 151 βουλευτές, που ήταν και η μεγαλύτερη αδυναμία της κυβέρνησής του. Κατ’ ιδίαν, ο Μητσοτάκης δεν είχε ποτέ δυσκολία να πει ότι τον εμπόδισε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής με επιχείρημα τη μη συνέχιση της πολιτικής αναστάτωσης αλλά, κυρίως, γιατί δεν ήθελε να αποκτήσει τη δύναμη που θα του έδινε μια ουσιαστική πλειοψηφία.

ΑΛΛΑ , ας μην μπερδευόμαστε. Ο Μητσοτάκης ήθελε αποκατάσταση και όχι ακαταστασία. Από αυτήν χόρτασε σε έξι ή επτά δεκαετίες πολιτικού βίου.

ΝΕΑ via koolnews