Αντώνης Σαμαράς (9 Μαρτίου): «Τώρα πια μπήκαμε στην τελική ευθεία. Οι Κασσάνδρες για μιαν ακόμα φορά θα διαψευστούν. Δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα λιτότητας! Και μόλις αρχίσει η ανάκαμψη θα αρχίσουν σιγά-σιγά να υπάρχουν και μέτρα ανακούφισης».
Του Γιάννη Κολοκυθά
Αλέξης Τσίπρας (14 Μαρτίου): «Οι πολιτικές της λιτότητας οι οποίες επιβλήθηκαν στην Ευρώπη, όχι μόνο από την Ευρωζώνη, αλλά επίσης από το Ηνωμένο Βασίλειο, δε μοιάζει να προσφέρουν μια βιώσιμη έξοδο από την κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει πει ότι η μελλοντική κυβέρνηση πρέπει να βάλει ένα τέλος σε αυτές τις πολιτικές…».
Ευάγγελος Βενιζέλος (14 Μαρτίου): «Προσπαθήσαμε να καταστήσουμε σαφές ότι η χώρα, δεν αντέχει οικονομικά, δεν αντέχει κοινωνικά, δεν αντέχει πολιτικά, νέα δημοσιονομικά μέτρα περιοριστικού χαρακτήρα.
Φώτης Κουβέλης (14 Μαρτίου): «Πρέπει να μπει τέλος στα μέτρα λιτότητας, να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να πληρώσουν πλέον όλοι το μέρος που τους αναλογεί».
Τελικά συμφωνούν όλοι. Όλοι. Και οι τρεις της κυβέρνησης και η αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα λιτότητας. Το ζήτημα είναι άλλο. Γιατί αυτό να είναι θέμα κομματικής αντιπαράθεσης;
Υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου που να «γουστάρει» τα μέτρα λιτότητας;
Υπάρχει κυβέρνηση που να «γουστάρει» να επιβάλει μέτρα λιτότητας στο λαό; Αν υπάρχει πάντως τέτοια βιτσιόζα κυβέρνηση μάλλον έχει μεγάλο πρόβλημα κατανόησης της πραγματικότητας.
Ούτε στην Ελλάδα υπάρχει, όπως αποδεικνύεται και από τα παραπάνω αποσπάσματα ομιλιών των πολιτικών αρχηγών, κάποιο κόμμα που να θέλει μέτρα λιτότητας. Κανένα.
Η διαφορά με την Ελλάδα όμως είναι ότι εδώ υπάρχει ένα τεράστιο χρέος με ένα τεράστιο δάνειο. Και φυσικά μια τρόικα εκπροσώπων της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ που βρίσκεται στη χώρα για ένα συγκεκριμένο λόγο. Για να διαπραγματεύεται με την κυβέρνηση που εκλέγει ο ελληνικός και να βρίσκουν μαζί τρόπους έτσι ώστε να επιστραφούν τα λεφτά που μας έχουν δανείσει πίσω.
Δυστυχώς όμως μέχρι τώρα τα λεφτά «βρίσκονται» μόνο με μέτρα λιτότητας.
Περικοπές μισθών και συντάξεων, υψηλούς φόρους και χαράτσια. Τα άλλα μέτρα μπορεί να αποφασίζονται και να ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται.
Για παράδειγμα οι απολύσεις στον τεράστιο δημόσιο τομέα δεν έχουν προχωρήσει και δύσκολα θα προχωρήσουν κιόλας. Μόνο με μέτρα τύπου κινητικότητας και διαθεσιμότητας γίνεται κάτι αλλά και αυτά δεν είναι εύκολο να εφαρμοστούν.
Στις αποκρατικοποιήσεις, πριν από τρία χρόνια μπήκε ένας στόχος εσόδων 50 δισεκατομμυρίων μέχρι το 2015. Το αποτέλεσμα γνωστό. Ακόμη η κυβέρνηση παλεύει να πείσει μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων ότι μόνο με αποκρατικοποιήσεις και επενδύσεις ξένου κεφαλαίου θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας αλλά μάταια.
Όλα τα «καλά» μέτρα κάπου σκοντάφτουν.
Μήπως όμως πρέπει να βρούμε ένα μέτρο που να αλλάζει την νοοτροπία μας; Έστω και για λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου