Οι παρενέργειες της κάλπης

Οι Ιταλοί δεν πειθάρχησαν στις προτροπές των Βρυξελλών. Σε αντίθεση, όμως, με την Ελλάδα, στην Ιταλία δεν τίθεται θέμα εξόδου ή παραμονής στο ευρώ.

Οι Ιταλοί ανέτρεψαν τα προγνωστικά των δημοσκοπήσεων και τις προτροπές των Βρυξελλών και ανέδειξαν ένα τελείως νέο πολιτικό σκηνικό. Το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πολιτική ανατροπή που έγινε και στην Ελλάδα τον περασμένο Μάιο, όταν τα δύο παραδοσιακά κόμματα, που φέρουν και την κύρια ευθύνη για την ελληνική χρεοκοπία, υπέστησαν επίσης, απρόσμενη απο τις δημοσκοπήσεις εκλογική συντριβή.

Σε αντίθεση όμως με ότι συνέβη στην Ελλάδα, η Γερμανία και οι Βρυξέλλες (με την εξαίρεση της γκάφας Στάινμπρουκ), δεν έσπευσαν να θέσουν στους Ιταλούς διλήμματα του τύπου ” ή ψηφίζετε κυβέρνηση που θα δεσμευτεί για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων ή φεύγετε από το ευρώ”.

Ο λόγος ειναι απλός.

Η Ιταλία είναι μια μεγάλη βιομηχανική εξαγωγική δύναμη, που αποτελεί αναπόσπαστο συστατικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκτός ευρώ, και εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης η Ιταλία αποτελεί σημαντική εξαγωγική απειλή για τα Γαλλικά προπαντός προϊόντα, αλλά και για τη Γερμανία. Θα υπέφερε ασφαλώς από πληθωρισμό, αλλά το πολιτικό και οικονομικό κόστος της εξόδου της θα ήταν πολύ μεγάλο για την Γερμανία και την Γαλλία. Η υπόλοιπη Ευρώπη και προπαντός η Γερμανία είναι υποχρεωμένες να διαπραγματευτούν με την Ιταλία. 

Τι σημαίνει για μας αυτή η εξέλιξη;

Σε πρώτη φάση οι συνέπειες είναι καταφανώς αρνητικές. Η αβεβαιότητα με την άνοδο των spreads επηρεάζει τις πιθανές σκέψεις για επενδύσεις στην Ελλάδα, που είναι είτε ούτως είτε άλλως πενιχρές και προβληματικές για πλήθος άλλους λόγους που όλοι γνωρίζουμε (γραφειοκρατία, φορολογική αβεβαιότητα, αβεβαιότητα στην απονομή του δικαίου κ.λπ). Το πιθανό θετικό αποτέλεσμα, η πολιτική δηλαδή ενός “πιο μαλακού ευρώ”  που να ταιριάζει περισσότερο στην ιταλική παρά στη γερμανική άποψη, θα έχει θετική επίπτωση για την Ελλάδα, αλλά όχι καθοριστική, αφού οι κύριες εξαγωγικές και τουριστικές αγορές της εξακολουθούν να βρίσκονται εντός της ζώνης του ευρώ και να μην επηρεάζονται συνεπώς από μια πολιτική “μαλακού” ευρώ.

Το κυριότερο όμως πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι ο εξαγωγικός της τομέας, που αποτελεί και τη μόνη οδό για την έξοδο από την κρίση, είναι μικρός ως ποσοστό του ΑΕΠ και στραγγαλισμένος από το μεγάλο κράτος, την υποχρηματοδότηση και την υπερφορολόγηση. Όσο η κυβέρνηση και η τρόικα δεν υιοθετούν μια τελείως διαφορετική πολιτική από τη σημερινή, που θα μπορούσαμε να τη συνοψίσουμε στο δίπτυχο “μικρότεροι φόροι, μικρότερο κράτος”, η ελληνική οικονομία, ενώ παραμένει έρμαιο των όποιων αρνητικών εξελίξεων, δεν μπορεί να αξιοποιήσει τις αντίστοιχες θετικές διεργασίες που εξελίσσονται στην Ευρώπη. Είτε αυτές αφορούν έναν μεγαλύτερο ευρωπαϊκό προϋπολογισμό για τον οποίο θα δώσουμε τη μάχη στην επόμενη φάση στο Ευρωκοινοβούλιο, είτε την έμπρακτη αμφισβήτηση της γερμανικής πολιτικής.

Μιας πολιτικής η οποία αρνείται να συνδυάσει τις διαρθρωτικές και δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που πράγματι χρειάζονται και καλώς απαιτεί από τον ευρωπαϊκό νότο, με την ενίσχυση του κοινού ευρωπαϊκού επενδυτικού προϋπολογισμού και την παράλληλη νομισματική και χρηματοδοτική χαλάρωση, που θα μειώσουν την παράλογα υψηλή ανεργία και θα διευκολύνουν την ανταγωνιστικότητα του νότου και την επάνοδο της ανάπτυξης σε ολόκληρη την Ευρώπη.

του Θεόδωρου Σκυλακάκη

Έθνος via koolnews