Ήρθε η νύχτα και τα μάτια έκλεισαν,.
Στράφηκαν προς τα μέσα,
προς το δικό τους φως.
Μέχρι και οι σκιές μας χάθηκαν,
έγιναν ένα με το σκοτάδι.
Σα να χάθηκε ο όγκος
Φιγούρες ονείρων απροσδιόριστες,
τολμήσαμε τα χέρια ν΄ απλώσουμε
και ταραχτήκαμε απ΄ την αγωνία
του άπιαστου της διαφάνειας μας,
στα άγνωστα σώματα άλλων.
Για όσο καιρό δεν είμαστε τίποτα άλλο,
κρατηθήκαμε ζωντανοί απ΄ τη μνήμη,
από εικόνες ασυνάρτητες
και λόγια ειπωμένα, δίχως νόημα,
μιας συνομιλίας αχνής.
Χαθήκαμε στους δύσκολους δρόμους,
στους λαβύρινθους μιας τυφλής εγκαρτέρησης.
Στον ιστό μιας αράχνης πιασμένοι,
που μάταια προσπάθησε να σπάσει
τους θύλακες της ψυχής μας.
Όμως αντέξαμε
και τους τοίχους γκρεμίσαμε ανάμεσα μας
στους γκρίζους καιρούς της άγνοιας.
Κι όταν τα μάτια πάλι άνοιξαν προς τα έξω,
κοιτάζοντας το δικό μας φως,
είδαμε,
πόσο όμοια τα βλέμματα είναι,
πόσο οι ανάγκες μας ίδιες.
Αθήνα
21 Νοεμβρίου 1990
(Από την ποιητική συλλογή, «ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ»
1990-1992) του Γεράσιμος Γερολυμάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου