Τη νήσσα να ποιείτε, αλλιώς «στοχοποιείτε»…

Στην προεκλογική περίοδο του Μαΐου, ο Α. Σαμαράς μάλλον δεν φανταζόταν ότι η ΝΔ έμελλε να σπάσει… από την ανάποδη το ιστορικό, εκλογικό της ρεκόρ- δηλαδή να καταγράψει το χαμηλότερο ποσοστό από τότε που ιδρύθηκε. Κόμπαζε για «θρυμματισμούς» άλλου είδους: «Σπάσαμε την ιδεολογική τρομοκρατία της Αριστεράς» φώναζε στο Ζάππειο, κλίνοντας – για τα καλά- επ’ ακροδεξιά.

Έκτοτε η Αριστερά πάσης μορφής (εξαιρείται η «Αριστερά» του πεφωτισμένου Φώτη) μονίμως… τρομοκρατεί. «Τρομοκρατεί» όταν αποπνέει ριζοσπαστισμό, «τρομοκρατεί» κι όταν ρίχνει νερό στο κρασί της. Είτε «γκαζώνει» είτε «κωλώνει», τρομοκρατεί… Αν δεν εκφοβίζει τους πάντες, σύσσωμη, σίγουρα ανά πάσα στιγμή κάποια τμήματα της πολλούς πανικοβάλλουν…

«Tρομοκρατούνται» οι ιδιώτες επενδυτές, αρχής γενομένης- φανταζόμαστε- από τους πλέον καλοκάγαθους, τύπου «Energa» και «Hellas Power». Άλλοτε τρέμουν οι  εφοπλιστές, μήπως γίνουν 48 οι περιβόητες 58 φοροαπαλλαγές τους. Εάν θυμώσουν οι εν λόγω… τρομοκρατημένοι θα αρχίσουν να αλλάζουν σημαίες, άρα κι οι ναυτεργάτες (πρέπει να) φοβούνται την Αριστερά… 

Να κι οι καταθέτες: ναι μεν ξοδεύουν τα υπολείμματα των αποταμιεύσεων τους για τον επιούσιο ή το επόμενο χαράτσι, αλλά κάποιος ανεξιχνίαστος λόγος υπαγορεύει να ανιχνευθούν στην ψυχούλα τους φόβοι… αριστερόσταλτοι.  Α, η Αριστερά «τρομοκρατεί» και τους μαγαζάτορες, οι οποίοι – βεβαίως, βεβαίως- δεν θα ήξεραν τι σημαίνει «αναδουλειά» και «λουκέτο», εάν έλλειπαν παντελώς οι… διαδηλώσεις. Τα λουκέτα στις συνοικίες και την επαρχία ως γνωστόν μπαίνουν – επί τρία χρόνια- σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους πάσχοντες του «αριστεροκτυπημένου» κέντρου της Αθήνας…

Μπορεί, άραγε, να έχει μεγάλη διεισδυτικότητα- με αυτήν την «καθαρή» του εκδοχή- το υστερικό αξίωμα ότι η Αριστερά «τρομοκρατεί», μόνο και μόνο επειδή… υπάρχει και μιλά; Δύσκολο, έστω στην εποχή της αναζωπύρωσης πολλών ακροδεξιών στερεοτύπων. Το αξίωμα αυτό συχνά προσκρούει σε οδυνηρές κοινωνικές εμπειρίες των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται, στη νοημοσύνη τους, ή και στο ίδιο το θυμικό τους. Πόσο πιθανό είναι να τρέμεις στη θέα μιας αφίσας του Τσε Γκεβάρα, όταν σε ισοπεδώνουν τα μέτρα του Στουρνάρα;

Η καθεστωτική προπαγάνδα χρειάζεται, λοιπόν, ένα τονωτικό συμπλήρωμα. Το βρίσκει, επαναφέροντας στη μόδα το κλισέ της «στοχοποίησης»: για να απαλλαγεί από την κατηγορία ότι «στοχοποιεί», η Αριστερά οφείλει να «το βουλώνει», ή -έστω- να περιορίζεται σε «εκθέσεις ιδεών»… Να μην πιάνει στο στόμα της κανέναν, ειδάλλως θα θεωρείται συνυπεύθυνη για το τάδε γκαζάκι, τον δείνα εκρηκτικό μηχανισμό, ή και την μούντζα προς κάποιον πολιτικό ή δημοσιογράφο. 

Εξυπακούεται πως η κυρίαρχη αρλουμπολογία όλα αυτά τα ρίχνει στο μίξερ που πολτοποιεί τα πάντα – κυρίως τα μυαλά: η γιούχα εξισώνεται με τη μολότοφ που πέφτει σε ένα πολιτικό γραφείο. Το γκαζάκι «γίνεται ένα»  με την αντιασφυξιογόνα μάσκα (αν όχι και με την απλή μάσκα φαρμακείου), η οποία εισάγει στο ανώτατο στάδιο… της βίας: εμποδίζει βαναύσως τα αθώα χημικά να ασκήσουν το δικαίωμα της ελεύθερης διέλευσης σε μύτες, στόματα,  πνευμόνια.

Τι σημαίνει, εμπράκτως, «στοχοποίηση»; Σημαίνει πχ πως ο Πρετεντέρης και η Τρέμη είναι υπεράνω κριτικής! Πως έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν όσα περιέγραφε γλαφυρά ο Στάθης, προ ενός έτους: «Σαν τα κοράκια παραμονεύουν, να αρπάξουν απ’ το στόμα του καλεσμένου τους, όταν δεν είναι φιλοκυβερνητικός, την κουβέντα του, να την δαγκώσουν, να την διαστρέψουν, να την ανασκολοπίσουν, να του τη δώσουν πίσω να την φάει, να του κάτσει στον λαιμό, να πνιγεί, να σκάσει».  Ναι, δικαιούνται  να ειρωνεύονται χωρίς αντίλογο, να «πετσοκόβουν» τον αντίλογο, να «ξεκοιλιάζουν», να κάνουν «δίκες προθέσεων». Αν όμως εσύ πεις ή γράψεις οτιδήποτε για την «υψηλότητά τους», τους «στοχοποιείς»! Το δικό σου δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση αίρεται, ειδάλλως… τους «δίνεις βορά» σε επικίνδυνες ομάδες (βλαμμένων ή… σταλμένων), ή έστω στη χλεύη πολλών χιλιάδων «κανονικών» ανθρώπων. Λες και για το τελευταίο χρειάζονται… διαμεσολαβητές, λες και δε το «επιτυγχάνουν» μόνοι τους άφθονοι καθεστωτικοί VIP.

Κι έπειτα; Δέκα φορές να εκφράσεις την απέχθειά σου πχ για τη μολότοφ στο σπίτι του αδελφού του Σ. Κεδίκογλου, ισάριθμες οι πολιτικοί -τηλεοπτικοί «ανακριτές» θα σε ρωτήσουν, με ύφος λοχαγού που αξιώνει δυνατότερη φωνή από τους «ψάρακλες»: γιατί δεν σε ακούω; Γιατί δεν το καταδικάζεις με τα δικά μας λόγια; Γιατί δεν το καταδίκασες… προτού συμβεί;

Το εφεύρημα της «στοχοποίησης» δεν είναι νέο. Πχ ο μεταπολιτευτικός ριζοσπαστισμός κατηγορήθηκε μεταξύ άλλων ότι, αξιώνοντας αποχουντοποίηση, έθεσε στο στόχαστρο της «17 Νοέμβρη» τον αρχιβασανιστή της χούντας Μάλλιο.  Κάπως έτσι, τα περί «στοχοποίησης» κλήθηκαν να καταχωνιάσουν τις ίδιες της παρενέργειες του «κολοβού», ημιτελούς της αποχουντοποίησης: εάν τα δικαστήρια δεν είχαν χαϊδέψει σε βαθμό απίστευτο τους κτηνώδεις βασανιστές, εξοργίζοντας τους πάντες, ούτε ο Μάλλιος θα κυκλοφορούσε ελεύθερος, ούτε η «17Ν» θα αποκτούσε κύρος σκοτώνοντάς τον (Δεκέμβριος 1976).

Σήμερα το κλισέ της «στοχοποίησης» φιλοδοξεί να περιβάλλει με στοργή και προδέρμ τους πρωτεργάτες κάθε άλλης… «ποίησης». Της «φτωχοποίησης» (νεολογισμός ή μη, έννοια -τρομοκράτης), της κακοποίησης και των τελευταίων αστικοδημοκρατικών επιφάσεων, της εκποίησης του δημόσιου πλούτου, της… μεταποίησης του κοινοβουλευτισμού σε  βιομηχανία Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Για να μη «στοχοποιούμε», τη νήσσα πρέπει να ποιούμε. Εν ολίγοις, ως Αριστερά να αυτοκαταργηθούμε. Λέμε να μην τους κάνουμε τη χάρη…

resaltomag.blogspot.com.au