«Aγαμοι Θύται»@Badminton

Καυστικοί, δηκτικοί, κεφάτοι και ανανεωμένοι, όπως δηλώνουν και οι ίδιοι άλλωστε, επέστρεψαν, ύστερα από κρυφή εισήγηση της Τρόικα στο Κοινοβούλιο, έτοιμοι να «ισοπεδώσουν» ό, τι έχει απομείνει όρθιο.

Τραγούδησαν, χόρεψαν, σατίρισαν την επικαιρότητα με τον δικό τους τρόπο, ενίοτε δε, φιλοσόφησαν. Δεν είναι εύκολο και όμως, πέτυχαν να ελαφρύνουν για λίγο την ατμόσφαιρα της κρίσης και να διώξουν τη μιζέρια με μόνο τους όπλο… το χιούμορ. 

Οι ίδιοι έκαναν αυτό που ξέρουν πολύ καλά: αυτοσχεδίσαν εμπνεόμενοι από την «ανεξάντλητη» επικαιρότητα. Πέρασαν από κόσκινο τους πολιτικούς και τις πράξεις τους, στηλίτευσαν όσους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου και καυτηρίασαν το περίφημο ασφαλιστικό, τις μίζες και τη διαπλοκή.

Δεν δίστασαν όμως, να τα βάλουν και με τον καθημερινό πολίτη, που μοιάζει να έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά στα τουρκικά σήριαλ και τον καναπέ του, αποτραβηγμένος από κάθε άλλη ενεργό δράση.

Βέβαια, είναι και τα εθνικά θέματα που τους απασχόλησαν, αυτά δεν έφυγαν άλλωστε ποτέ από την επικαιρότητα. Πότε το μακεδονικό, πότε η συζήτηση για την επιστροφή των ελγινείων, έγιναν για τους «Άγαμους», πρόσφορο πεδίο σχολιασμού. Τα σατιρικά βέλη τους στράφηκαν όμως και στις ανθρώπινες σχέσεις, που μέσα σε όλα μοιάζουν να γίνονται όλο και πιο απρόσωπες, προβληματίστηκαν ως άνεργοι και άστεγοι που δείχνουν να τα έχουν χάσει πλέον όλα. Ή μήπως τελικά, όχι;

Ένας κουρέας με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, ένας μελετηρός πλην αποτυχημένος ερωτικά φοιτητής, ένας διαμαρτυρόμενος αγρότης και μια νεαρή πάσχουσα από κατάθλιψη… ήταν μερικοί μόνο από τους γνώριμους τύπους της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας που ενσάρκωσαν στη σκηνή οι Άγαμοι Θύται. Άλλοτε με δόση υπερβολής, άλλοτε με πιο ρεαλιστική ματιά, οι σύγχρονοι «ήρωες» της καθημερινότητας ζωντάνεψαν και θύμισαν σε όλους μας κάτι...

Στη σκηνή ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Δημήτρης Σταρόβας επανέφεραν και τους γνώριμους τύπους του «νονού» και της «γιαγιάς», που με την πονηριά και την αφέλεια που διαθέτουν αντίστοιχα, μπόρεσαν να σαρκάσουν και να σαρκαστούν ελεύθερα.

Δεν ελίσσονταν μόνο με τον ωραίο «άναρχο» τρόπο τους, από το ένα θέμα της επικαιρότητας στο άλλο, αλλά την ίδια τακτική ακολούθησαν και στις μουσικές τους επιλογές. Ξέρουν καλά άλλωστε, να μας μεταφέρουν από την ατμόσφαιρα των υπόγειων καμπαρέ στο λαϊκό πάλκο κι από εκεί, σε έντεχνες–ροκ μουσικές σκηνές, με το Δημήτρη Σταρόβα, να ξεχωρίζει στο σατιρικό τραγούδι.

«Ανακάτεψαν» όλα τα είδη μουσικής, πάντρεψαν φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους είδη και άλλοτε απέδωσαν πιστά, χωρίς καμιά παρέκκλιση το αρχικό ύφος των τραγουδιών.

Από την παράσταση δε έλειψε φυσικά και ο χορός, με προεξάρχουσα την Εβελίνα Παπούλια και το εικοσαμελές μπαλέτο που εντυπωσίασε.

lick@life Editors | clickatlife.gr