«Η TV με αγάπησε γιατί ποτέ δεν τη σνόμπαρα»

Η σημερινή τηλεόραση και ο οδηγός επιβίωσης στις νέες απαιτήσεις, η κατάσταση στη χώρα και η γενιά του Πολυτεχνείου, το θέατρο, το «Dancing with the stars», το «άριστα» και τα «τεσσάρια», τα όνειρα του χθες και του αύριο και μια μεγάλη ανεκπλήρωτη λαχτάρα. Η Κάτια Δανδουλάκη, λίγο μετά την επιστροφή της στα τηλεοπτικά πλατό, εξομολογείται

 
Τρέχει ακατάπαυστα από τηλεοπτικό πλατό σε θεατρικό σανίδι ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο, όπου συμμετέχει στην καθημερινή σειρά «Βαλς με 12 θεούς», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Λένας Μαντά. Κάθε Κυριακή δίνει αγώνα δρόμου για να προλάβει το θέατρο, αμέσως μετά το «Dancing» και κατόπιν -δύο φορές τον μήνα- μετάβαση στο αεροδρόμιο προκειμένου να φτάσει εγκαίρως στο πρωινό γύρισμα στην Κύπρο, από όπου επιστρέφει Τετάρτη για να προλάβει την απογευματινή παράσταση! Οι πρεμιέρες συμπίπτουν, μαζί και η γρίπη, που την ταλαιπωρεί επίμονα (και τη στέλνει προσωρινά στο νοσοκομείο), όμως δεν πτοεί ούτε την ενέργεια ούτε τη λάμψη της Κάτιας Δανδουλάκη. «Νομίζω πως θα τα καταφέρω. Εχω τεράστιες αντοχές», λέει.

- Πώς είναι η τηλεόραση στην Κύπρο; Οπως ήταν η δικιά μας τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Εχει τον ενθουσιασμό της αρχής, το πάθος της νιότης της, που είναι πολύ γοητευτικό και ενδιαφέρον. Το μόνο πρόβλημα είναι η μετακίνηση. Αυτή την εποχή, όμως, αν δεχτείς μια πρόταση που είναι διαφορετική από τις άλλες και έχει έναν λόγο να υπάρχει, δεν είναι εύκολο να πεις όχι. Κανείς μας δεν έχει περιθώρια να αρνείται δουλειές. Υπάρχει απόλυτη ανάγκη. Ειδικά για έναν άνθρωπο που κάνει επιχειρήσεις στο θέατρο όπως εγώ. 

- Πόσο σας έχει επηρεάσει η δύσκολη σημερινή κατάσταση; Σας απογοητεύει; Εγώ εκ των πραγμάτων δεν μπορώ να είμαι άνθρωπος της απογοήτευσης. Εχω περάσει μια ζωή στο θέατρο, το οποίο, τι είναι; Μια ρουλέτα ονείρων - ρώσικη ρουλέτα όμως. Δεν ένιωσα ποτέ ασφάλεια. Ωστόσο, η δεδομένη κοινωνική και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας πραγματικά δεν υποφέρεται. Επειδή ως άνθρωπος δεν αντέχω την απαισιοδοξία, θέλω να πιστεύω ότι φτάνουμε στον πάτο για να γυρίσουμε την καινούρια σελίδα και να τη ζήσουν πια τα παιδιά των παιδιών μας. Η δικιά μου γενιά είναι η γενιά που τα έκανε λίμπα. 

- Αναλαμβάνετε μεγάλη ευθύνη... Δυστυχώς, αυτό βλέπω. Η σημερινή γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου δηλαδή, ήταν αυτή που έφερε τα όνειρα και την καταστροφή. Ηταν μια πάρα πολύ δυναμική γενιά, αλλά δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα επιτεύγματά της. Την απορρόφησε η αρχή, η εξουσία, ενώ ξεκίνησε τελείως διαφορετικά. Είμαι περήφανη γι’ αυτή τη γενιά που κατάφερε τόσα πολλά, αλλά είμαι και πάρα πολύ αυστηρή μαζί της.

Με την κριτική επιτροπή του «Dancing with the stars 3». «Είναι πολύ γενναίοι αυτοί που το κάνουν.
Πολύ γενναίοι και το κάνουν και υπέροχα», δηλώνει για τους συμμετέχοντες, παραμένει όμως αυστηρή,
αλλά ειλικρινής, στη βαθμολογία: «Ας υπάρχει αυτή η γλυκιά αναζήτηση του άριστου...»

- Είστε ένας άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με μεγάλες επιτυχίες σε διαφορετικές περιόδους της ιστορίας της τηλεόρασης, από τους «Πανθέους» και την ΕΡΤ μέχρι τη «Λάμψη» και σήμερα πια το «Dancing»... Τα έχω ζήσει όλα, τα πάνω και τα κάτω της. Εχω ζήσει την ιστορία της τηλεόρασης από το ’70 μέχρι σήμερα. Την έχω ζήσει σε πολύ καλές και σε δύσκολες στιγμές. Την έχω λατρέψει, της έχω δοθεί με όλη μου την πίστη, το πάθος και την αφοσίωση. Γι’ αυτό με αγάπησε και εκείνη. Δεν σνόμπαρα ποτέ την τηλεόραση, μολονότι λάτρευα το θέατρο. Οταν ήμουν 20 ετών αν με ρωτούσες τι αγαπούσα περισσότερο, θέατρο ή τηλεόραση, θα έλεγα αμέσως «θέατρο». Τώρα, θα κάνω μια παύση και θα πω «δεν ξέρω».

- Και αυτό το λέτε εσείς, ένας άνθρωπος που δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει θέατρο… Ισως το λέω επειδή το θέατρο με έχει ταλαιπωρήσει και πάρα πολύ, γιατί έκανα επιχείρηση. Πολλές φορές έχω χάσει τις δυνάμεις, έχανα τον ορίζοντά μου και ξαναξεκινούσα από το μηδέν - άπειρες φορές. Ισως γι’ αυτό φοβήθηκα το θέατρο. Εκανα πολλά όνειρα πραγματικότητα και είμαι ευτυχισμένη γι’ αυτό, αλλά το πλήρωσα και πολύ ακριβά. Ενώ η τηλεόραση μου έδωσε μόνο χαρά. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στα δύο.

- Η σημερινή τηλεόραση πώς σας φαίνεται; Η σημερινή τηλεόραση δεν υπάρχει, κατέβασε τα ρολά της. Βεβαίως, αν είχα ένα σίριαλ εδώ, θα προτιμούσα να είμαι εδώ απ’ το να τρέχω να προλάβω το αεροπλάνο για να είμαι εγκαίρως στο γύρισμα στην Κύπρο. Με ρωτάνε καμιά φορά πώς και γιατί πήγα στην Κύπρο. Η ερώτηση είναι λίγο παράλογη. Γιατί δεν υπάρχει ελληνική τηλεόραση. Δεν είχε κανέναν λόγο κανένας από μας να δημιουργεί το βάσανο της μετακίνησης στον εαυτό του. Το ίδιο με ρωτούσαν για την περιοδεία το καλοκαίρι. Πήγα γιατί δεν είχα τηλεόραση. Ο ηθοποιός πρέπει να κινείται σε τρία και τέσσερα ταμπλό συγχρόνως για να επιβιώσει. Τώρα λοιπόν δεν υπάρχει τηλεόραση. Αυτή που μας κανάκεψε για πολλά χρόνια, τη χρησιμοποιήσαμε όμως οι περισσότεροι λάθος. Τολμώ να αποδώσω στον εαυτό μου ότι δεν το έκανα λάθος, το έκανα με απόλυτο σεβασμό, γι’ αυτό άλλωστε είχα και επιτυχίες. Δεν με πέταξε έξω η τηλεόραση ποτέ. Ηξερα τη μεγάλη της δύναμη, τη μεγάλη εμβέλεια. Αυτή τη στιγμή είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε την εικόνα της ακριβώς όπως είναι. Θα με ρωτήσετε πιθανότατα τι γνώμη έχω για τις τούρκικες σειρές.  

- Είναι η ερώτηση που υποβάλλεται σε όλους τους ηθοποιούς σήμερα. Κοιτάξτε να δείτε, στην Κύπρο τούς λυπεί πάρα πολύ αυτό, είναι άμεσα πληγωμένοι. Ενα πράγμα, όμως, έχω να πω: αν δεν ήταν τούρκικα και ήταν καναδέζικα, τα καναδέζικα θα βλέπαμε. Συμβαίνει επειδή δεν έχουμε δικά μας σίριαλ. Αυτή τη στιγμή στην Τουρκία κάνουν κάποιες σειρές, οι οποίες έχουν αρχή, μέση και τέλος, έχουν κάποιο ρετρό στοιχείο, ωραία ντεκόρ, καλούς ηθοποιούς και έναν ωραίο μύθο. Εχουν τη γοητεία του ρετρό και της λαϊκής σειράς, της ολοκληρωμένης σειράς. Δεν είναι για πέταμα. Παλιά είχαμε τα βραζιλιάνικα, τώρα έχουμε τα τούρκικα, αύριο θα έχουμε κάτι άλλο, εφόσον δεν έχουμε δική μας παραγωγή. Το θέμα είναι γιατί δεν κάνουμε δική μας. Γιατί είμαστε ανίκανοι πια να κάνουμε δικές μας. Και ο Ελληνας σπάνια μπορεί να παραδεχτεί την ανικανότητά του. 

Με τον Παύλο Χαϊκάλη και τον Μάνο Παπαγιάννη στο «Να ζει κανείς ή να μη ζει», μια παράσταση «πάρα πολύ του γέλιου», όπως λέει η Κάτια Δανδουλάκη. «Ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου, δύο συγγραφείς  που λάτρεψα, μου έκαναν ένα μεγάλο δώρο. Ενα δώρο ψυχής»

- Πώς βλέπετε το μέλλον;  Θα πρέπει να κατεβάσουμε τον πήχη των οικονομικών απαιτήσεών μας και να μάθουμε τι σημαίνει ο όρος «συνεργάζομαι», που είναι πάρα πολύ δύσκολο πράγμα. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα μπροστά. Εγώ προσπαθώ να κάνω συνεργασίες συνόλου. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά νομίζω ότι λίγο-λίγο όλοι θα το καταλάβουν γιατί, αν δεν το αντιληφθούν, θα μείνουν άνεργοι. Δέχτηκα την πρόταση του «Dancing» χωρίς να συζητήσω για τα οικονομικά. Ούτε καν ασχολήθηκα. 

Το μόνο που με απασχόλησε ήταν αν θα προλαβαίνω. Και αυτό γιατί ξέρω -επειδή κάνω παραγωγή, είμαι και από την άλλη μεριά του ποταμού- ότι τώρα δεν δέχεσαι κάτι επειδή σου τάζουν λαγούς και πετραχήλια. Οχι. Τώρα είναι ώρα να μάθουμε ότι πρέπει να κινείται η μηχανή και να κινείται πολύ σωστά. Αυτό το διαλαλώ και το φωνάζω, γιατί δεν το έχουν καταλάβει οι νέοι άνθρωποι. Θεωρούν πολύ μεγάλο ξεπεσμό το να τους πούνε «εκεί  που έπαιρνες 10 ευρώ, πάρε τώρα 2». Οχι, δεν είναι υποτίμηση. Αλλιώς μείνε νηστικός. Εάν θεωρείς ότι είναι πιο μεγάλη εξυπνάδα -πράγμα που εγώ θεωρώ μέγιστη κουταμάρα-, τότε κάν’ το. Εχουμε να διαλέξουμε από κάτι που μας προσφέρεται, όχι από κάτι που δεν μας προσφέρεται. Πάμε παρακάτω τώρα. Να δούμε τι εστί βερίκοκο. Τουλάχιστον, αυτοί που θέλουν να δουλέψουν, γιατί υπάρχουν και αυτοί που θα επιζήσουν με τον αέρα. Ε, τώρα, δεν θα ασχοληθούμε με αυτούς.

- Μου θυμίσατε μια δήλωση του Γιάννη Μπέζου ότι η κρίση δίνει ευκαιρία για ξεσκαρτάρισμα στο επάγγελμα, η οποία είχε σχολιαστεί ευ­­ρέως. Κοιτάξτε να δείτε, πρέπει να προσέχουμε τι λέμε, γιατί είμαι σίγουρη ότι άλλο εννοούσε ο Γιάννης, ο οποίος είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα, και αλλιώς εκλαμβάνεται. Δηλαδή ξεσκαρτάρισμα τι σημαίνει; Να δούμε, να ξεσκαρτάρουμε μες στο μυαλό μας τι είναι το πρώτο στην επιβίωση μέσα στο επάγγελμα. Η συνολική επιβίωση είναι το πρώτο. Η ατομική δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ αν δεν υπάρξει συνολική. 

- Είπατε ότι δεχτήκατε την πρόταση για το «Dancing» προτού καν συζητήσετε για οικονομικά. Το βλέπατε τόσο φανατικά; Λόγω θεάτρου αρχικά δεν προλάβαινα, όμως γενικά ως τηλεθεατής είμαι παμφάγος. Βλέπω τα πάντα. Εχω τη λαιμαργία του μωρού παιδιού. Ολα τα είδη με γοητεύουν και όλα τα θαυμάζω. Αυτό που με κέρδισε στο «Dancing» είναι ότι έβλεπα κάτι που το διαφοροποιούσε απ’ όλα τα άλλα ριάλιτι παιχνίδια και διαγωνιστικά σόου: το ότι δεν υπήρχε ίντριγκα μέσα στο πάνελ. Υπήρχε αγωγή, ευγένεια, σεβασμός, ειλικρίνεια και ένα χαρά Θεού παιχνίδι, στο οποίο επαγγελματίες σε άλλο είδος έχουν την τόλμη και το κουράγιο να εκτεθούν, κι ας φανούν και τα στραβοπατήματά τους. Ετσι, βρε αδερφέ, για το κέφι μας! Αυτό το βρίσκω γοητευτικό και πάρα πολύ δύσκολο. Αφού το έλεγα στη Βάνα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω.

- Ηθελα να ρωτήσω αν σας μπαίνουν ιδέες να τους μιμηθείτε. Απαπά! Είναι πολύ γενναίοι αυτοί που το κάνουν. Πολύ γενναίοι και το κάνουν και υπέροχα.
- Ποιες είναι οι πρώτες εντυπώσεις σας από τα ζευγάρια; Ξεχωρίσατε κάποιους; Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το επίπεδό τους. Πολύ μεγάλη. Για ανθρώπους που δεν ανήκουν στο επάγγελμα και δεν είχαν ξανά ασχοληθεί με τον χορό ήταν εντυπωσιακοί. Πανέμορφα ζευγάρια. Τη Βάσια τη χάρηκε η ψυχή μου γιατί κάνει και την πλάκα της, τη Βάνα η οποία με όλο της το κουράγιο είπε «εγώ ήρθα γιατί ήμουν σε διάθεση χάλια για να εκτεθώ στα χέρια σας», αυτό είναι αφοπλιστικό! Οταν σ’ το προσφέρει ο άλλος έτσι, δεν μπορείς να μην το εκτιμήσεις. Πραγματικά, δηλαδή, κάποια στιγμή υπήρχε ο μεγάλος πειρασμός να βάλεις 8, αλλά λες «άμα το βάλω τώρα, τι θα βάλω μετά, 12, 13;». Δεν γίνεται. Ας υπάρχει αυτή η γλυκιά αναζήτηση του άριστου. 

- Θα βάλετε άριστα; Οχι τόσο εύκολα. Είμαι και λίγο αυστηρή, έχω και μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό μου και από τους άλλους.
- Για αρχή, πάντως, είδαμε χαμηλούς βαθμούς. Βάζεις χαμηλό βαθμό για να υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι κάτι περιμένεις. Ποτέ δεν μπορούμε να φτάσουμε το τέλειο. Και ύστερα υπάρχει πάντα μέσα μου η σύγκριση. Αν βάλω σε κάποιον 4 και στον άλλο 5, μετά σκέφτομαι αν πράγματι ο ένας ήταν χειρότερος από τον άλλον. Υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε δύο τεσσάρια, σε δύο πεντάρια. Δεν είναι εύκολο και επειδή είναι και ακαριαία η κρίση, πρέπει να σκεφτεί κανείς με όλη του την ηθική δύναμη. Δεν θέλει κανένας να ρίξει κανέναν.
- Με αυτά τα κριτήρια βαθμολογείτε; Και με μεγάλο κέφι! Είμαι ειλικρινής. Δεν ξέρω αν είμαι αυστηρή, αλλά είμαι ειλικρινής. Πώς μπορείς να είσαι αυστηρός με έναν άνθρωπο ο οποίος σου δίνεται έτσι απλόχερα; Αυστηρός μπορείς να είσαι μόνο με την έννοια της ειλικρίνειας, της δικαιοσύνης και της ενθάρρυνσης.

- Πάμε τώρα στο θέατρο… Στο θέατρο έχουμε μια ευλογημένη παράσταση, το «Να ζει κανείς ή να μη ζει» με τους Χαϊκάλη, Μπαλανίκα, Κωστή, Βογιατζάκη, Τοσουνίδη, Μεριανό, Παπαγιάννη,  Αντουλά, Κομνηνό. Είναι ένας μεγάλος θίασος σε ένα έργο πάρα πολύ του γέλιου. Είναι ένα δώρο ψυχής αυτή η παράσταση. Ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου, δύο συγγραφείς που λάτρεψα, μου έκαναν ένα μεγάλο δώρο. Ενα έργο για το οποίο δεν έχω καμία αρνητική κριτική από θεατή που φεύγει. Ξέρετε, την ώρα που φεύγει ο κόσμος ο ένας λέει «μου άρεσε», ο άλλος λέει «δεν μου άρεσε». Είναι η πρώτη φορά που 100% όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για μια παράσταση στην οποία ξεδίνεις και γελάς. Εχει αθωότητα, παιδικότητα, αφέλεια, ποιότητα και πολύ-πολύ γέλιο.

- Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι παρά τις ελλείψεις που ταλαιπωρούν την καθημερινότητά του ο κόσμος κάνει ξανά στροφή στο θέατρο; Πάντα στα δύσκολα υπήρχε τέτοια στροφή. Γιατί το θέατρο είναι το καταφύγιο του ονείρου. Ονειρο ζητάει η ψυχή για να ζήσει. Το θέατρο είναι παράθυρο στο όνειρο, σε μια εποχή που όλα τα άλλα παράθυρα έχουν κλείσει. 

- Εσείς με τι ονειρεύεστε σήμερα; Το δικό μου όνειρο είναι να είμαι ικανή να κάνω ταξίδια, να γνωρίσω τον κόσμο. Αυτό είναι όνειρο ανεκπλήρωτο μέχρι στιγμής, που ποτέ δεν με έχει αφήσει. Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα την άνεση να έκανα πολλά ταξίδια - και τη χρονική και την οικονομική. Να δω τον κόσμο. Είδα πολύ την ψυχή μου μέσα από το θέατρο, μέσα από τους ρόλους, τώρα θέλω να δω τον κόσμο, τη Γη.

- Δεν φανταζόμουν ότι σας λείπει αυτό το κομμάτι. Εχω πάρα πολύ μεγάλη έλλειψη μέσα μου γι’ αυτό. Εχω μεγάλη έλλειψη ορίζοντα, ίσως γιατί οι ορίζοντές μου περιορίστηκαν μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός στούντιο ή ενός θεάτρου τους οποίους λάτρεψα, αλλά τώρα θέλω μεγάλους ορίζοντες, ανοιχτούς. Αν ξαναγεννιόμουν αυτή τη στιγμή, μπορεί να έκανα κινηματογράφο, να ταξίδευα, να γνώριζα τον κόσμο. Αυτή είναι μια μεγάλη λαχτάρα.

- Τι είναι για σας ευτυχία; Η αγκαλιά. Να αγαπάς και να σε αγαπάνε, τίποτε άλλο. Ηταν η μόνη μου αναζήτηση σε όλη μου τη ζωή. Ευτυχώς, το απόλαυσα, μου το έδωσε η ζωή απλόχερα.
- Τώρα είστε ευτυχισμένη; Πολύ. Είμαι γεμάτος άνθρωπος. Εφυγαν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, αλλά έχουν μείνει οι πολύ καλοί μου φίλοι, τα νέα παιδιά που τα λατρεύω και η δουλειά μου που επίσης λατρεύω.
- Ποιο θα λέγατε πως στάθηκε το μότο σας στην πορεία ζωής σας; Πάντα ακολουθούσα την ψυχή μου, και η ψυχή ποτέ δεν πέφτει έξω. Οδηγεί πολύ καθαρά.

ProtoThema.gr