Μήπως ν' αρχίζαμε να λέγαμε τα πράγματα με τ' όνομά τους;

Από μικρό παιδί θυμάμαι, τρεις βασικές αρχές μου είχαν μεταδώσει οι γονείς μου: να μην βρίζω, να μην επικαλούμαι το όνομα του Θεού επί ματαίω και να μην λέω ψέματα.
Και αν στα δύο πρώτα δεν τα κατάφερα και τόσο καλά, για το τρίτο θα ήταν μάλλον περήφανοι. Γιατί έμαθα να αποκηρύσσω το ψέμα και την υποκρισία, όπου τυχόν τα συναντώ.

Δυστυχώς, η χρονιά που μας αποχαιρετά σε λίγες μέρες, ήταν για την Ελλάδα όχι μόνο μία από τις δυσκολότερες όλων των εποχών, αλλά και μια χρονιά «βουτηγμένη» στο ψέμα, τη διγλωσσία και την υποκρισία. Αν εστιάσει κανείς τη θεώρησή του, μάλιστα, στους ανθρώπους που νέμονται τις τύχες αυτού του τόπου, θα διαπιστώσει ότι πίσω από τα ατσαλάκωτα κοστούμια, τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα, τις κομψές γραβάτες, τις ακαδημαϊκές περγαμηνές και τα ωραία τους λόγια, φροντίζουν να αποκρύπτουν επιμελώς ή να «ωραιοποιούν» τις μεγαλύτερες αλήθειες.

Τι εννοώ; Σκεφτείτε π.χ. πόσο διαφορετικά ηχούν στο αυτί η λέξη «ύφεση» και η λέξη «φτώχεια». Την πρώτη θα την ακούσετε συχνά από τους πολιτικούς μας άνδρες, τη δεύτερη ωστόσο την αποφεύγουν, όπως «ο διάολος το λιβάνι». Αντίθετα, οι απλοί άνθρωποι στο δρόμο, αν τους ρωτήσει κανείς πώς βιώνουν την κατάσταση στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θα κάνουν λόγο για «μεγάλη φτώχεια», όχι για ύφεση...

Ύστερα είναι λέξεις όπως η «ασιτία» ή ο «υποσιτισμός». «Τα παιδιά στα σχολεία» λένε, «λιποθυμούν από υποσιτισμό». Μην γελιέστε... Τα παιδιά στα σχολεία λιποθυμούν από πείνα, όχι από υποσιτισμό. Η «πείνα», όμως, είναι μια λέξη που τρομάζει...

Η λίστα, φυσικά, είναι μεγάλη... Μιλάνε για Μνημόνιο, π.χ., και όχι για «διεθνές σύμφωνο εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας». Κάνουν λόγο για Εξεταστικές Επιτροπές που θα διερευνήσουν τα σκάνδαλα των επίορκων πολιτικών, αντί να μιλήσουν για τον «μπαμπούλα» των παιδικών μας χρόνων που, όταν μεγαλώσαμε, καταλάβαμε ότι δεν βρισκόταν ποτέ κρυμμένος στη ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι... Ζητούν «θυσίες» από τους πολίτες και τους συγχαίρουν γι' αυτές, όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για σημαντική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, την οποία όλοι, για το καλό της χώρας, οφείλουν να υποστούν -εκτός φυσικά από εκείνους που τις ζητάνε.

Υπάρχει ακόμα το ειδικό τέλος ακινήτων. Αυτοί που το επιβάλλουν, προτιμούν να το αποκαλούν έτσι. Αυτοί που το υφίστανται, το λένε απλά «χαράτσι», ίσως γιατί δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν ακόμη σκληρό και άδικο φόρο, που παραπέμπει σε εποχές που η Ελλάδα δεν βρισκόταν υπό ελληνική κυριαρχία...

Από την άλλη, είναι το περίφημο «κούρεμα» του χρέους. Προσοχή: κανείς δεν μιλάει πια για «αναδιάρθρωση», αλλά για «κούρεμα» (εκ του αγγλικού «haircut»). Με έναν... ανεξήγητο τρόπο, η αναδιάρθρωση θα οδηγούσε σε χρεοκοπία, ενώ το κούρεμα αποτελεί τη σωτηρία της χώρας... Μυστήρια πράγματα...

Όσο για τις συνηθισμένες «κωλοτούμπες» των πολιτικών προσώπων αυτού του τόπου; Ντροπής πράγματα... Δεν θα τις ακούσετε, εξάλλου, ποτέ με αυτόν τον όρο. Κάτι για «αναδίπλωση» και για «στροφή 180 μοιρών», ίσως, αλλά για «κωλοτούμπα» ποτέ, Θεός φυλάξοι...

Είναι ακόμη ο «λαϊκισμός». Ποτέ άλλοτε, όσο τα τελευταία χρόνια, μια έννοια, μια λέξη που εμπεριέχει μέσα της το λαό, δεν προσέλαβε πιο αρνητικές αποχρώσεις... Μην τον φοβάστε, όμως, το λαϊκισμό. Δεν είναι τίποτα περισσότερο, από την απόπειρα διαφωνίας, με όσα υποστηρίζει ένας νεοφιλελεύθερος...

[Του Βασ. Αναστασόπουλου από protothema.gr]

defencenet.gr