ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ...

Δυο  χρόνια που έφυγες από κοντά μας... Δυο χρόνια που δεν ακούμε την φωνούλα σου... Δυο χρόνια που δεν νοιώθω το χάδι σου... που δεν μπορώ να σου πω τα παράπονά μου... να κλάψω στην αγκαλιά σου... Να σου πω πόσο σε αγαπώ...

Σε είχα μεγάλη ανάγκη αυτούς τους τελευταίους μήνες... ανάγκη να ακούσω να μου λες... «Κοριτσάκι μου, είμαι εδώ... Όλα θα πάνε καλά...»... ακόμη και εδώ που είμαι μακρυά τα λόγια σου θα ήταν βάλσαμο για μένα...

Μανούλα μου... πόσο μου λείπεις... αισθάνομαι πολλές φορές την παρουσία σου δίπλα μου... όταν κλαίω ένα τρυφερό άγγιγμα στο μάγουλό... σαν να μου σκουπίζεις το δάκρυ... σου μιλάω και νοιώθω ακόμη περισσότερο την παρουσία σου...

Τέτοια μέρα έφευγε η ψυχούλα σου σιγά σιγά... έφευγε για να γαληνέψει κοντά στους αγγέλους... μετά από τόση ταλαιπωρία...

Ο πόνος της απώλειας  ήταν αφάνταστα μεγάλος... με το καιρό μειώθηκε λιγάκι... αλλά με τίποτα δεν μπορεί να σβήσει από την καρδία και το μυαλό μου...τις τελευταίες στιγμές μαζί σου...και μια ζωή ολόκληρη... λύπη... χαρές... Είχαμε τόσα άλλα να ζήσουμε... τόσα πολλά...

Σε θυμάμαι... τα θυμάμαι... κάθε μέρα... και άλλο τόσο με τον ερχομό των εορτών... Είσαι και θα είσαι πάντα μαζί μας...

Ο πατερουλής μας... έμεινε μισός... Έφυγες από κοντά του... από κοντά μας... αλλά κάθε μέρα έρχεται στο τάφο σου... σου μιλάει... και νοιώθει ότι τον ακούς... Έφυγες... αλλά είσαι ακόμη εδώ... σου μιλάει... σου μιλάμε...σαν να ήσουν εδώ... στο κινητό μου γράφει Μαμά Σπίτι... και πόσες φορές όταν χτυπά... και βλέπω ξαφνικά «ΜΑΜΑ ΣΠΙΤΙ»...χτυπάει η καρδία μου δυνατά... λαχταράει να σε ακούσει... αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν είσαι πια εδώ... Ζούμε χωρίς εσένα... αλλά πως ζούμε... Δυο χρόνια χωρίς εσένα... Μανούλα μου γλυκιά...

Να έρχεσαι στα όνειρα μας να σου λέμε πόσο σε αγαπάμε και να μας παίρνεις στην αγκαλιά σου... Μανούλα μου... Να έχει καλή ανάπαυση η ψυχούλα σου...

Μ.Τ.