ΣΚΕΨΕΙΣ... ΣΚΟΡΠΙΕΣ, ΝΑΙ. ΑΣΚΟΠΕΣ, ΟΧΙ...

Καθημερινά αναρτώ διάφορα, με βάση το τι με προβληματίζει ή με διασκεδάζει ή με θυμώνει... Τα μοιράζομαι μαζί σας, επειδή πιστεύω πως θέλετε κι εσείς κάποιον προβληματισμό ή έστω ένα χαμόγελο.

Το θέμα είναι πως, πέρα από τις σοβαρές ή αστείες αναρτήσεις, πέρα από τις θυμωμένες δηλώσεις ή τις αισιόδοξες σκέψεις, στο μυαλό μου υπάρχει ένα μπερδεμένο κουβάρι και στην ψυχή μου ένα δυσβάσταχτο βάρος. Ναι, θέλω να σας ομολογήσω πως φοβάμαι. Φοβάμαι το αύριο και -δυστυχώς- δεν ελπίζω στην 18η Ιουνίου. Μπορεί στον τοίχο μου να έχω "θάψει" τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο που τους θεωρώ γελοίες καρικατούρες, να έχω "φτύσει" την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που έχουν αποδείξει το καταστροφικό τους ταλέντο, αλλά, αν με ρωτήσετε, για μένα όλοι είναι ίδιοι. Κανείς δε μου εμπνέει εμπιστοσύνη, κανείς δεν μπορεί να ζωντανέψει την ελπίδα μου. Διατυμπανίζω πως δεν πρόκειται να ψηφίσω αυτούς που αποδεδειγμένα μας κατέστρεψαν, αλλά δεν ξέρω και ποιον να ψηφίσω από τους υπόλοιπους που υπόσχονται πως θα μας σώσουν. Κανένας τους δε με πείθει, κανένας τους δεν έχει το αληθινό ανάστημα του πατριώτη!

Λόγια... Λόγια... Λόγια... Λόγια που μόνο οργή μου προκαλούν.

Αφού το ξέρω πως όλοι θα ακολουθήσουν τις διαταγές εκείνων των λίγων που αποφάσισαν να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες των λαών της γης. Αφού το ξέρω πως αν βρεθεί κάποιος έντιμος και περήφανος Έλληνας πολιτικός, μέσα σε ελάχιστες μέρες θα τον έχουν σβήσει από το χάρτη.

Διαβάζω διάφορα άρθρα για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και τους σημερινούς πολιτικούς μας. Μόνο λάσπη και δυσωδία. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο. Ο καθένας κουβαλάει τα δικά του άπλυτα. Και όλοι τους εξαπολύουν φοβέρες και απειλές. Κουράστηκα. Δε θέλω να ακούσω ξανά τίποτα, κι από την άλλη είναι αυτή η ανθρώπινη ανάγκη για ενημέρωση, η συμμετοχή στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου μου, η περιέργεια να δω ως πού μπορεί να φτάσει η βρομιά που μας έχει σκεπάσει... Και η απελπισμένη αναζήτηση κάποιας μικρής, τόσης δα, ελπίδας.

Πουθενά. Νιώθω ασήμαντη κομπάρσος σε ένα θέατρο του παραλόγου που έχει στηθεί από σχιζοφρενείς σκηνοθέτες και παρανοϊκούς σεναριογράφους. Νιώθω πως συμμετέχω σε μια καλοστημένη παράσταση ενός σύγχρονου χορού του Ζαλόγγου. Ένα βήμα ακόμα και... πάει. Γκρεμός. Και επιπλέον με κάνουν να νιώθω και ένοχη. Επειδή μαζί μου θα παρασύρω στο κενό και τα παιδιά μου, τα παιδιά σας, τα εγγόνια μας.

Τι να κάνω; Πείτε μου. Τι μπορούμε να κάνουμε;

Τίποτα δε με φοβίζει και όλα με τρομάζουν. Πώς γίνεται κάτι τέτοιο;

Θα βγούμε, λέει, από την Ευρωζώνη αν κάνουμε αυτό. Ε, και; Αν ένα τεράστιο ποσοστό Ελλήνων είμαστε άνεργοι και απελπισμένοι, τι με νοιάζει αν είμαι άνεργη και δυστυχισμένη μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Θα επιστρέψουμε, λένε, στη δραχμή αν κάνουμε εκείνο. Εμένα αυτό δε με τρομάζει. Φτάνει η δραχμή να φέρει μαζί της και όλα εκείνα που απολαμβάναμε στην εποχή της. Τη φιλαλληλία, τα όνειρα, την ανθρώπινη επαφή, την εντιμότητα, το μεράκι...

Θα υποφέρουμε για χρόνια, αν εκλέξουμε αυτόν. Μάλιστα. Και μήπως με τους άλλους δε θα υποφέρουμε; Έχει κανείς στα χέρια του την πανάκεια για τη δυστυχία που μας έχει δυναστεύσει;

Θα χάσουμε τις περιουσίες μας, αν ψηφίσουμε τον άλλο. Ωραία. Λες και μας έχει απομείνει τίποτα. Εδώ έχουν χαθεί οι ανθρώπινες αξίες μας και δε νοιάζεται κανείς. Εδώ μας έκλεψαν την ίδια τη ζωή μας και δεν εξεγερθήκαμε. Σε λίγο οι αυτοκτονίες θα έχουν τη δική τους στήλη στις εφημερίδες, κάτω από τους γάμους και τις κηδείες, και κανείς μας δεν όρθωσε κατά πώς πρέπει το ανάστημά του. Κανείς μας. Δεν είναι τρομερό;

Τι περιμένουμε, λοιπόν; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να αφυπνιστούμε; Τι άλλο πρέπει να μας κάνουν για να γίνει η οργή μας τυφώνας που θα ισοπεδώσει το διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα;

Σκόρπιες σκέψεις... Γεμάτες φόβους και ενοχές. Ναι, ενοχές. Όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης γι' αυτά που συμβαίνουν. Κι εγώ το δικό μου. Κι όμως, ειλικρινά σας το λέω, θα έδινα και το αίμα μου αν ήταν να γίνει μια επανάσταση για το καλό όλων. Μπροστάρισσα, στην ηλικία που έφτασα, δεν μπορώ να γίνω. Δεν έχω τα κότσια. Να μείνω πίσω, δεν το βαστάει η ψυχή μου. Έχω, όμως, τη δύναμη και τη θέληση να ακολουθήσω. Όχι τα πρόβατα που παραδίδονται αμαχητί στη μοίρα τους. Όχι τους λύκους που ακονίζουν τα δόντια τους για να κατασπαράξουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Να ακολουθήσω έναν άξιο αρχηγό της ανθρώπινης αγέλης, έναν ταγό με οράματα, ιδανικά κι ανιδοτέλεια. Έναν με... περιεχόμενο στο παντελόνι του.

Δυσβάσταχτες θυσίες, λένε. Ε, λοιπόν, προσωπικά εμένα οι θυσίες δε με τρομάζουν. Όταν, βέβαια, γίνονται για κάποιο ιδεώδες, για κάποιο σκοπό. Θυσίες να κάνω ώσπου να πεθάνω, αν έτσι θα ωφεληθούν τα παιδιά μου, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Αλλά θυσίες για να γεμίζουν τις αχόρταγες κοιλιές τους και να θωπεύουν τη ματαιοδοξία τους κάποιοι που μετατρέπουν τα όνειρά μου σε εφιάλτες, όχι, γι' αυτούς δεν κάνω καμία. Θυσίες για να αβγαταίνουν τα λεφτά τους οι αιμοσταγείς τράπεζες, ποτέ! Θυσίες για ένα στημένο παιχνίδι εξουσίας, με τίποτα!

Σκόρπιες σκέψεις... Γεμάτες οργή και ανάθεμα.

Αναγνώστης : ΜΑΙΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΡΟΥ