Τι νιώθει κανείς όταν τρίβει για πρώτη φορά με τα δάχτυλά του τους κροτάφους του;
Πόσο ισχυρό μπορεί να είναι ένα τέτοιο αίσθημα και ποιο δρόμο ακολουθεί μέχρι να αποτυπωθεί βαθιά μέσα στον χρόνο;
Κι ακόμα, για ποιο λόγο ένα κορίτσι από την επαρχία ξεκινάει ένα ατέρμονο παιχνίδι με τις ημέρες, τους μήνες και τα χρόνια όταν ανακαλύπτει πως έχει γεννηθεί περίπου μία εκατονταετία μετά τον Βαν Γκογκ; Κι επίσης, πόσο μεγάλη είναι δυνατόν να αποδειχθεί η εξάρτηση όχι μόνο από τον καπνό, αλλά και από μια συγκεκριμένη μάρκα τσιγάρων, που καταλήγει να σημαδέψει έναν ολόκληρο τρόπο ζωής; Και, τέλος, τι σημαίνει να ξεκαλοκαιριάζεις στην Αθήνα, βιώνοντας μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα, που αναδεικνύει μια πολύ γνώριμη και συνάμα εντελώς διαφορετική εικόνα τής πόλης;
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις απορίες τις οποίες θέλει να μοιραστεί η Ζυράννα Ζατέλη με τον αναγνώστη της στο βιβλίο «Ηδονή στον κρόταφο» (εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 155), που αποτελείται από εννέα σύντομα, αλλά ιδιαιτέρως πυκνά αυτοβιογραφικά κείμενα.
Η Ζατέλη γράφει για τον εαυτό της με έναν σχεδόν μυθιστορηματικό τρόπο: μπορεί από τα τωρινά κείμενά της να λείπει η μυθοπλασία (ή να εμφανίζεται τεμαχισμένη), αλλά δεν έχει πάψει να ενεργεί στο εσωτερικό τους ούτε κατ' ελάχιστο η πολυτιμότερη δύναμη του λόγου της, που δεν είναι άλλη από την ατμόσφαιρα του ονείρου και την ποιητική του γλώσσα.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου