Το τραγούδι στα χρόνια της κρίσης

Τέτοιες μέρες π. Κ. (προ Κρίσης λέμεεεε) φορτηγά ξεκινούσαν από τη Μεσογείων, τηλεοπτικά σποτ με γλουτιαίους και λευκές οδοντοστοιχίες άρχιζαν βομβαρδισμό και οι ευεπίφοροι στο χάσκειν και στις νέες κυκλοφορίες έκαναν βόλτα στα δισκάδικα.

Αυτά όχι επί Παπάγου αλλά έως και μια πενταετία περίπου πριν, όταν υπήρχε ακόμη Χριστουγεννιάτικη αγορά του δίσκου. Τώρα μ.Κ., ίσως πηγαίνεις στο περίπτερο ν’ αγοράσεις εφημερίδα και προσπαθούν οι διαφημιστές, πάλι από την τηλεόραση, να σου πασάρουν τους επιζώντες ναρκισσισμούς των ημίαιμων Τ.Α.Ε (Τραγουδιστικές Ανώνυμες Εταιρίες), που η αγορά λέει (χα χα χα) ότι αφορούν το ευρύ κοινό.

Όχι, δεν θέλω να κλάψουμε μαζί για τη χαμένη δισκογραφία, δεν θέλω να μιλήσουμε για τις «κακούργες» εταιρίες δίσκων, για την παρωδία των premium-προσφορών (ο χασάπης έδινε και προσφορά cd με χασάπικα), για το διαδίκτυο, την πειρατεία και για την πλήρη απαξίωση του ίδιου του φορέα πρώτα απ’ όλα από τους ίδιους τους παραγωγούς και τους δημιουργούς του. Όλα αυτά θα μπορούσαν να ‘ναι ξεχωριστά σημειώματα αλλά δεν ξέρω ποιους θα αφορούσαν εκτός από κάτι συνδικάλες μεγαλοκοπέλες της συντεχνίας.

Όλο το κάδρο δείχνει πως πάει καιρός αφότου ένα ελληνικό τραγούδι (τραγούδι τραγουδένιο κι όχι πλαστικό για τις έξεις των αμβλυμένων) κατάφερε να μπει στα χείλη και στις καρδιές όλων μας μέσα σ’ αυτό το κατακερματισμένο τίποτα που ζούμε -κι εδώ με ζώνουν τα φίδια. Δεν γίνεται η Κατοχή να γέννησε τραγούδια, ο Εμφύλιος να γέννησε και να δισκογράφησε τραγούδια, η Χούντα να έφερε έργα τραγουδοποιίας σημαντικά και μια Κρίση να μας έχει αφήσει άλαλους. Πόσοι δίσκοι κυκλοφόρησαν αυτά τα μουγκά Χριστούγεννα και θα υπάρξει ένα φρέσκο τραγούδι παρηγορίας έστω και στα χείλη λίγων;

Άλαλα, βέβαια, τα χείλη των ασεβών και προφανώς οι ασεβείς είμαστε εμείς που δεν έχουμε ανάγκη το ακριβό τραγούδι -την πιο ταπεινή και άμεση τέχνη, που μέσα σ’ ένα (όπου, όπως και όποτε) τρίλεπτο σου δημιουργεί Σύμπαν. Δεν είναι οι δόσεις, τα χαράτσια, τα δάνεια και η ανασφάλεια που μας αλάλιασαν -είναι η μέσα Κρίση, η εξοικείωση με το Τέρας που, από τα αρχαία χρόνια, διέγνωσε ο Μ. Χατζηδάκις.

Ο Χρόνος και η Ιστορία πάντα παίζουν περίεργα παιχνίδια και ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος θα ναι σε δίλημμα τι να καταλογίσει σαν βαρύτερο στον Κ. Μητσοτάκη: την αποστασία κι όλα τα άλλα ή το θεσμικό πλαίσιο αδειοδότησης (;) των ιδιωτικών ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών -το γούστο και η αισθητική ενός ολόκληρου λαού κονιορτοποιήθηκε μέσα σε μια δεκαετία. Είχε βέβαια προετοιμασθεί η κατεδάφιση κι από το απέναντι μαγαζί, για να είμαστε δίκαιοι- όχι άλλο «το μερτικό μου απ΄ τη χαρά», σπουδαίο τραγούδι κι ερμηνεία αλλά επιτομή της αισθητικής ΠΑΣΟΚ. Μετά ήρθαν οι λίστες και οι νύστες.

Ψάχνοντας για το happy end, μέρες που είναι, δε θα πω πως η αλυσίδα κόπηκε, η σκυτάλη έπεσε, η ιστορία σταμάτησε. Θα θυμηθώ τον νταλγκά μια κοπέλας σ’ ένα Φιατάκι μ’ ανοιχτό παράθυρο δίπλα μου στο φανάρι της παραλιακής, πριν λίγες μέρες μεσάνυχτα και κάτι -πως τραγούδαγε τη λέξη «αγάπη μου», δεν έχει σημασία το τραγούδι- ναι, εδώ, στη γειτονιά του Τούντα και του Σουγιούλ τραγουδάμε ακόμα.

protagon.gr