Πρωτοήρθε το 2009 στην Ελλάδα, χωρίς να γνωρίζει ούτε τη λέξη «καλημέρα» στη γλώσσα μας. Η 19χρονη Χριστίνα Τσιούσκα από τη Μολδαβία, κατάφερε σε δύο χρόνια να μάθει τη γλώσσα και μάλιστα να εισαχθεί στα ΤΕΙ Αθήνας στο Τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων.
«Σκοπός μου ήταν να πετύχω, να μην αφήσω κανέναν και τίποτα να μου στερήσει τα όνειρά μου. Γι' αυτό και αγωνίστηκα», λέει σήμερα στα «NEA». Κι όμως, μόλις δύο χρόνια πριν, η νεαρή αυτή κοπέλα ούτε που το φανταζόταν πως η νέα ζωή που ξεκινούσε, ερχόμενη τότε στην Ελλάδα, θα είχε τόσο γρήγορους ρυθμούς και αλλαγές.
«Η ιστορία μου είναι μεγάλη και μπερδεμένη. Δώδεκα χρόνια τώρα, είναι εδώ ο πατέρας μου, που ήρθε για να δουλέψει ως κηπουρός. Πιο αργά, έφτασε στην Αθήνα και η μητέρα μου, που καθαρίζει σήμερα σπίτια. Τελικά ταξιδέψαμε και εμείς, εγώ και ο αδερφός μου, ο 17χρονος σήμερα Μιχάλης, πριν από δυόμισι χρόνια, τον Ιούνιο του 2009. Να έρθουμε όλοι μαζί από την αρχή, δεν μας άφηναν για καιρό από το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών. Ήταν πραγματικά το πιο οδυνηρό συναίσθημα, να είσαι ως παιδί σε μιαν άλλη χώρα κ αι οι γονείς σου αλλού», μας λέει.
Φεύγοντας από την πατρίδα της η Χριστίνα έχει μόλις τελειώσει την Α΄ Λυκείου. Με το που έρχεται εδώ, γράφεται κανονικά στη Β΄ τάξη, φοιτά στο 2ο Γενικό Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης στο Ελληνικό, στο Τμήμα με το πιο χαμηλό επίπεδο γνώσης της ελληνικής. Ήδη από το καλοκαίρι, ωστόσο, προτού ακόμα μπει στην ελληνική αίθουσα, επιχειρεί να μάθει ως αυτοδίδακτη τη γλώσσα, μ' ένα βιβλίο Γραμματικής.
«Τα Ελληνικά ήταν μια πρόκληση για μένα. Στην αρχή, δεν καταλάβαινα και πολλά, όλα στο κεφάλι μου ήταν μια 'σαλάτα!' Έτσι, σιγά-σιγά κάναμε μόνοι μας στο σπίτι όλη αυτή τη δύσκολη διαδικασία εκμάθησής τους. Στη συνέχεια, ταυτόχρονα με τα μαθήματα στο σχολείο, βρήκαμε κι ένα ίδρυμα όπου τα διδασκόμασταν δωρεάν οικογενειακώς, δυο φορές τη βδομάδα, από ένα δίωρο», θυμάται.
Σύντομα, αρχίζει να νιώθει πλέον πιο άνετα, αποκτά εμπιστοσύνη ότι "όλα θα πάνε καλά", κάνει ελληνικές φιλίες. Και στο σπίτι, επιμένει να διαβάζει και να μιλά την καινούρια γι' αυτήν γλώσσα με τον αδερφό της. Αντιγράφουν κείμενα από βιβλία, για να μυηθούν και στην ελληνική ορθογραφία.
«Ουσιαστικά, ξεκίνησα να μιλάω τα Ελληνικά μετά από πέντε-έξι μήνες, αν και έκανα πάρα πολλά λάθη. Σημασία, όμως, είχε ότι το προσπαθούσα! Ειδικά στη Γ΄ Λυκείου, κοιμόμουν μόλις τρεις-τέσσερις ώρες τη νύχτα για να πετύχω όλα όσα πέτυχα», τονίζει.
Η εισαγωγή της στα ΤΕΙ την έκανε, όπως λέει, περήφανη κι ευτυχισμένη. Όπως και πρόπερσι, που κρατούσε την ελληνική σημαία, σημαιοφόρος του σχολείου της. «Δεν ήρθα εδώ για να γλεντήσω, ούτε για διακοπές. Ήρθα για μια καλύτερη ζωή, να δω πώς αντιμετωπίζουν και άλλοι τα προβλήματα που έχουμε και εμείς εκεί. Σκοπός μου είναι όταν πάρω το πτυχίο μου να γυρίσω πίσω, να βάλω και εγώ ένα χεράκι στο να αλλάξει εκεί η κατάσταση, να μπορέσουν τα παιδιά μου να μείνουν, αντί να μεταναστεύσουν. Θα ήθελα να αποκτήσω στη Μολδαβία τη δική μου τουριστική επιχείρηση, να περηφανεύομαι ότι πήρα τόση εμπειρία από την Ελλάδα, που έγινε δεύτερη πατρίδα μου. Είναι η χώρα που μου έδωσε το δικαίωμα να πραγματοποιώ, έστω και λίγο, τα όνειρά μου μέχρι τώρα. Αυτή που μου δίνει κάθε μέρα που περνά και μια νέα εμπειρία ζωής...».
TA NEA On-line
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου