Αυτοδιάθεση χάριν συνθήματος

Ο Μακάριος φοβόταν ότι θα τον αποκαλούσαν προδότη, αν άλλαζε λεκτικό.

Καθ’ οδόν στην εξορία, ο Μακάριος, μετά την αρχική έκπληξη, ήταν ήρεμος. Μόνο αφού πέρασαν 13 ώρες πτήσης ρώτησε τον πιλότο ποιος ήταν ο προορισμός τους.

Σύμφωνα με τους Βρετανούς και, όπως προκύπτει από τη νέα αποδέσμευση εγγράφων του Φόρεϊν Όφις αυτές τις ημέρες, ο Μακάριος δεν πίστευε στην αυτοδιάθεση, πριν από την έναρξη του αγώνος. Αξιοσημείωτο είναι, δε, και το γεγονός πως από τον Ιούλιο 1954 οι αποικιοκράτες έκαναν σκέψεις για εξορία τόσο του Μακαρίου όσο και άλλων κληρικών. Πιο συγκεκριμένα, με επιστολή του ημερ. 24 Ιουνίου 1955 το Γραφείο Αποικιών, απαντώντας στον τότε κυβερνήτη Sir Robert Armitage -ο οποίος φαίνεται να ήταν εκείνος που πρότεινε την εξορία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου μαζί με άλλους κληρικούς- αποκαλύπτει ότι η νομική πτυχή τέτοιας εξορίας είχε ξεκινήσει να συζητείται από τις 30 Ιουλίου 1954!    

Δεν σας συμφέρει η Ένωση

Στις 27 Ιουνίου 1955, ο Αρχιδιάκονος Goldie στη Λευκωσία είχε μακρά συζήτηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Στην αναλυτική αναφορά του προς τον κυβερνήτη ο Αρχιδιάκονος έγραψε πως προσπάθησε να πείσει τον Μακάριο ότι η Ένωση με την Ελλάδα δεν ήταν προς το συμφέρον των Ελληνοκυπρίων και παρουσιάζει τον Μακάριο να ήταν «φοβισμένος από τους τρομοκράτες (ΕΟΚΑ), νιώθει προσωπικά να κινδυνεύει, και δεν τολμά να καταδικάζει ανοικτά τη βία. Άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το σύνθημα ”Ένωση και μόνον Ένωση” παραδίδει τον ίδιο και τον λαό του δεμένους χέρια-πόδια στην Αθήνα. Θα καλωσόριζε μια συνθηκολόγηση, και είναι πολύ πρόθυμος να συζητήσει, φτάνει να του δοθούν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα εμπλακεί σε δυσκολίες με τον λαό του, αν στο τέλος του λεχθεί απλά ότι η κατάσταση ”δεν αλλάζει”.

»Ο Μακάριος είπε ότι έχει πολύ δυνατούς αντιπάλους και για να μπορέσει να προχωρήσει θα έπρεπε η βρετανική κυβέρνηση να δώσει σίγουρες ενδείξεις αλλαγής στην πολιτική της». Και έγραψε συγκεκριμένα ο Αρχιδιάκονος στην αναφορά του: «Παραδείγματος χάριν, είπε (και εδώ γράφω ό,τι ακριβώς είπε) ”εάν η βρετανική κυβέρνηση μπορούσε να κάνει μια δήλωση όπως, το μέλλον της Κύπρου δεν έχει τίποτα να κάνει με την Αθήνα και επομένως δεν μπορούμε να συζητήσουμε το θέμα με την Αθήνα, αλλά αναγνωρίζουμε ότι η Κύπρος ανήκει στον λαό της Κύπρου, μια τέτοια δήλωση μπορούσε να γίνει η βάση για συζήτηση”. (For instance, he said (and here I quote his actual words) ”If the British Government would make a declaration of this sort, the future of Cyprus has got nothing to do with Athens, and we cannot therefore discuss the question with Athens, but we recognise that Cyprus belongs to the people of Cyprus, such a declaration could become a basis for discussions”)».

Μυστική συνάντηση

Όμως τα έγγραφα αυτά μας αποκαλύπτουν και κάτι άλλο. Με τηλεγράφημά του ημερ. 25 Φεβρουαρίου 1955 προς τον Υπουργό Αποικιών, ο τότε κυβερνήτης της Κύπρου Sir R. Armitage (σημειώνεται ότι πριν αρχίσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ και πριν λάβει χώρα η Τριμερής του Λονδίνου) τον ενημέρωνε πως ο Κρανιδιώτης είχε δει τον Durrell (που ήταν επικεφαλής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών τότε) και του είπε ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήταν διατεθειμένος να έχει μυστική συνάντηση μαζί του στις 8 το απόγευμα στις 28 Φεβρουαρίου, στο Μοναστήρι του Κύκκου, κοντά στη Λευκωσία. Η συνάντηση θα ήταν μυστική και δεν θα γινόταν καμία ανακοίνωση. Αν παρεμπιπτόντως γινόταν γνωστή, θα συμφωνούσαν σε ένα κοινό ανακοινωθέν όπως π.χ. «Επιβεβαιώνεται ότι ο κυβερνήτης πρόσφατα είδε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στη Λευκωσία για συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων. Γίνεται αντιληπτό ότι ο Αρχιεπίσκοπος έκανε δήλωση σχετικά με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων».

Αυτοδιάθεση επειδή…

Ο Αρχιεπίσκοπος, αναφέρει το τηλεγράφημα του Armitage προς το Λονδίνο, επιμένει στην ανακοίνωση να γίνεται αναφορά στην αυτοδιάθεση γιατί, αλλιώς α) θα τον αποκαλέσουν προδότη οι κομμουνιστές και οι εξτρεμιστές εθνικιστές, β) αυτό είναι ένα σύνθημα και δεν θα χρειάζεται να πει ακριβώς τι λέχθηκε και γ) θεωρεί ότι ο ίδιος έχει πολύ περισσότερα να χάσει αν απομακρυνθεί από τη θέση του «όχι σε συμβιβασμό», που επαναλαμβάνει συχνά, παρά όσα έχουμε να χάσουμε και η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας. (Person named insists on the communiquereferring to self determination because a. he will otherwise be called a traitor by the communists and extreme nationalists, b) it is a slogan which has been explained ad nauseam and he will therefore not have to elaborate what was actually said and c) he considers that he has much more to lose by coming away from his oft repeated position of no compromise than I or H.M.G. have..)

Ποιοι γνώριζαν για την εξορία

Πέραν των ήδη αποδεσμευμένων βρετανικών εγγράφων που μας αποκάλυψαν πριν από δύο δεκαετίες, ότι η εξορία Μακαρίου βρισκόταν υπό συζήτηση μεταξύ του Γραφείου Αποικιών και του κυβερνήτη των Σεϋχελλών από τον Σεπτέμβριο του 1955, τα νέα αυτά έγγραφα μάς αποκάλυψαν κάτι που δεν γνωρίζαμε, ότι δηλαδή το όλο θέμα ξεκίνησε να μελετάται από τον Ιούλιο του 1954. Αλλά, επίσης, στρατιωτική έκθεση ημερ. 8 Μαΐου 1956 μας δίνει και λεπτομέρειες ως προς το ποιοι γνώριζαν για το σχέδιο εξορίας και όχι μόνον. Αναφέρει το έγγραφο με το ιστορικό της υπόθεσης:

«… Η πιθανότητα εξορίας ορισμένων κληρικών συζητήθηκε αρχικά τον Σεπτέμβριο του 1955. Έγιναν τα σχέδια για τη σύλληψη του Μητροπολίτη Κερύνειας και του Γραμματέα του Πολύκαρπου Ιωαννίδη… Σ΄ αυτό το στάδιο είχαν προειδοποιηθεί μόνο ένας στρατιωτικός και ένας αξιωματικός Αστυνομίας για την κάθε επιχείρηση. Έγινε και ολοκληρωμένο σχέδιο για τη σύλληψη του Αρχιεπισκόπου. Και πάλιν μόνο ένας στρατιωτικός και ένας αξιωματικός της Αστυνομίας γνώριζαν.

»Μεταξύ Σεπτεμβρίου 1955 και μέσα Φεβρουαρίου 1956 έξι αξιωματικοί ήσαν τα μόνα πρόσωπα που γνώριζαν για την επιχείρηση, εκτός από ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης. Τα σχέδια επιβλέπονταν κατά διαστήματα. Κατά τη διάρκεια των πρώτων συζητήσεων μεταξύ του κυβερνήτη και του Αρχιεπισκόπου έγινε καθαρό ότι, σε περίπτωση αποτυχίας, θα προχωρούσαμε στη σύλληψη και εξορία του Αρχιεπισκόπου, του Μητροπολίτη Κερύνειας, του Γραμματέα του και του Παπασταύρου, ιερέα της εκκλησίας Φανερωμένης στη Λευκωσία…».

Η σύλληψη έγινε καθώς ο Αρχιεπίσκοπος, μετά την κατάρρευση των συνομιλιών, έφευγε για την Αθήνα. Και γράφει χαρακτηριστικά στο στρατιωτικό έγγραφο: «… Ο Αρχιεπίσκοπος, μετά την αρχική έκπληξη, ήταν ήρεμος και κουβέντιαζε με τον συνοδό του. Μόνο αφού πέρασαν 13 ώρες πτήσης είναι που ρώτησε τον καπετάνιο του αεροπλάνου ποιος ήταν ο προορισμός τους. Επίσης, ήρεμος και αξιοπρεπής παρέμεινε και ο Μητροπολίτης. Καθώς συνάντησε τον Αρχιεπίσκοπο στο αεροδρόμιο έδειξε κάποια ικανοποίηση και είπε ότι θα τα πήγαιναν καλά οι δύο τους».

Συζητούσαν αν θα χρησιμοποιήσουν εναντίον μας «Sickening Gas»

Στις 28 Οκτωβρίου 1955 ο Υπουργός Αποικιών, σε τηλεγράφημά του προς τον κυβερνήτη στην Κύπρο, αναφερόταν σε ένα είδος αερίου ονόματι Sickening Gas. Από την απάντηση υπολογίζεται ότι το θέμα ήγειρε ο κυβερνήτης. Ο υπουργός απαντούσε ότι λίγη πείρα είχαν για τη χρήση του. Δεν το είχαν χρησιμοποιήσει στη Malaya και τα αποθέματα είχαν καταστραφεί. Μόνο μία φορά το χρησιμοποίησαν στο Χόνγκ Κόνγκτο 1952…

Ανέφερε ότι το συγκεκριμένο αέριο επιδρά 8-12 λεπτά μετά την εκτόξευσή του, ότι θεωρείται πολεμικό όπλο… και θα έπρεπε να το παραγγείλουν από τις ΗΠΑ. Όμως εισηγήθηκε στον κυβερνήτη τη χρήση δακρυγόνων χειροβομβίδων, πιο αποτελεσματικές και λιγότερο θανατηφόρες από το είδος που χρησιμοποιεί ο στρατός, και ζήτησε να τον ενημερώσει ποιο είδος θα ήθελε…

(Σημ. Με κάθε επιφύλαξη μού δόθηκε η πληροφορία από δική μας πλευρά ότι ένα περίεργο, για πρώτη φορά, είδος δακρυγόνου χρησιμοποίησαν οι Άγγλοι κατά την κηδεία του Χαραλάμπου Μούσκου στις 17.12.1955, στην πρώην Πλατεία Μεταξά στη Λευκωσία, που έκαιγε, όπως θυμούνται μάρτυρες, τρομερά τα μάτια).

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ

Ερευνήτρια-δημοσιογράφος, Λονδίνο Αύγουστος 2012

Αναγνώστης: Stamatis Karakwstas