Ελλάς-Κύπρος: Τα ευρώ δεν φέρνουν ευτυχία αλλά ανεξαρτησία

Ένα ερώτημα με ταλανίζει τις τελευταίες ημέρες. Τι κάναμε τελικά τόσο λάθος εμείς οι Έλληνες. Και όταν λέω Έλληνες αναφέρομαι και στους Ελλάδίτες και στους Κυπρίους, οι οποίοι και αυτοί πλέον βλέπουν την ζωή τους να αλλάζει προς το χειρότερο.

 

Η περίοδος της κρίσης στην χώρα μας ήταν και είναι μία περίοδος βαθέως στοχασμού. Λογικό. Είναι στην φύση του ανθρώπου να αναστοχάζεται όταν βλέπει πως το οικοδόμημά του δεν είναι και τόσο σταθερό όσο νόμιζε. Ακούστηκαν πολλά.

Την αρχή έκανε το «λεφτά υπάρχουν» το οποίο δυστυχώς μας οδήγησε στο να καλλιεργήσουμε μία ψευδή εικόνα για την κατάσταση της οικονομίας και να χάσουμε υπερπολύτιμο χρόνο.

Τον πρώτο καιρό επίσης ακούσαμε πως δεν φταίμε σε τίποτα και πως όλα είναι συνωμοσίες του εξωτερικού για να καταστρέψουν την πανέμορφη πατρίδα μας.

Ύστερα βλέποντας πως το σενάριο αυτό δεν στηρίζεται απόλυτα, τα βάλαμε με τους πολιτικούς. Όλους τους πολιτικούς. Είτε είχαν κυβερνήσει είτε όχι. Είτε είχαν κλέψει είτε όχι. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Χωρίς όμως να υπάρχει πλάνο για αυτό που θα ακολουθήσει της… καύσης.

Στην συνέχεια ψάχνοντας πιο βαθειά ακούσαμε πως η κρίση μπορεί να είναι οικονομική και συστημική, είναι όμως και κρίση πολιτισμού. Το κράτος που χτίσαμε από την Ανεξαρτησία μας και μπρος ήταν στα μέτρα των Βαυαρών και των Δυτικών. Μία καρικατούρα-αντιγραφή η οποία δεν άρμοζε στο ξεχωριστό ταμπεραμέντο του Έλληνα. Όσο σωστή και να είναι αυτή η άποψη, το «σωστό» κράτος αυτό, ο Έλληνας όχι μόνο το άλωσε, αλλά το… αλώνισε. Και το αλωνισμένο αυτό κράτος σήμερα δεν έχει χρήματα ούτε για να συντηρήσει τα βασικά.

Για ποια εθνική κυριαρχία μιλούν οι «εθνοκάπηλοι» λαϊκιστές όταν ο στρατός σου δεν έχει χρήματα ούτε για σφαίρες; Τις οποίες μάλιστα θα μπορούσαμε να παράγουμε εμείς αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία… Το θέμα είναι πως όταν δεν έχεις χρήματα ως κράτος, δεν μπορείς να σταθείς στο ύψος που πρέπει απέναντι σε όλους όσους έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα με σένα.

Με ποια εθνική υπερηφάνεια θα απευθυνθείς στον Τούρκο να του υποστηρίξεις τις θέσεις σου, όταν είσαι τόσο άφραγκος που αυτός το εκμεταλλεύεται και σου λέει «αν δεν μπορείς να χτίσεις εσύ ένα τζαμί στην Αθήνα, το χρηματοδοτώ εγώ».

Τώρα που και η Κύπρος βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση βλέπουμε να καταρρέει όλο το συμμαχικό σύμπλεγμα που είχαμε φτιάξει τα τελευταία χρόνια. Από το υπαρκτό, μέχρι το φαντασιακό (βλέπε Ρωσία).

Το μοναδικό πράγμα που έκανε σωστό αυτός ο ανεκδιήγητος Γιώργος Παπανδρέου, είναι η προσέγγιση με το Ισραήλ. Η ελληνική διπλωματία, επιδεικνύοντας πρωτοφανή για τα δεδομένα της ταχύτητα, εκμεταλλεύτηκε την κόντρα Τουρκίας – Ισραήλ και επιχείρησε να φτιάξει έναν άξονα συνεργασίας, Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ.

Όλα έδειχναν να βαίνουν καλώς, ακόμη και όταν η Ελλάδα χτυπιόταν ανελέητα από τους Δυτικούς ως μίασμα της Ευρωζώνης. Η Αθήνα με την ρητορική της ΑΟΖ και των πετρελαίων -που πιστεύουμε πως υπάρχουν- είχε στο πλευρό της τους Ισραηλίτες. Όλοι νομίζαμε πως ο άξονας αυτός είναι αρραγής με το που οι Κύπριοι βρήκαν υδρογονάνθρακες. Το Ισραήλ μάλιστα εγγυήθηκε ορισμένες φορές την ασφάλεια των εγκαταστάσεων στην θάλασσα απειλώντας ευθέως την Τουρκία σε περίπτωση που ήθελε να επέμβει.

Ήρθε όμως το κυπριακό «κούρεμα». Κούρεμα όχι μόνο στις τραπεζικές καταθέσεις αλλά και στο βιοτικό επίπεδο των Κυπρίων. Τα αδέλφια μας βρέθηκαν από την μία νύχτα στην άλλη σε μία κατάσταση στην οποία οι Ελλαδίτες φτάσαμε μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια ύφεσης. Είχαν παρ’ όλα αυτά τον «τσαμπουκά» να πουν ΟΧΙ. «Τα αδέρφια μας οι Ρώσοι θα μας βοηθήσουν» σκέφτηκαν στην Λευκωσία. Έλα όμως που τα γεωπολιτικά παιχνίδια είναι πολύ πιο πολύπλοκα από τις ερμηνείες περί Ξανθού Γένους, Ορθοδοξίας, προφητειών και συμμαχιών.

Η στάση της Ρωσίας έδειξε πως πάνω από όλα στην γεωπολιτική σκακιέρα μετρά το μέγεθος. Η Τουρκία των 70.000.000 κατοίκων (σε 30 χρόνια θα έχουν γίνει 100 εκατομμύρια) και της ραγδαία αναπτυσσόμενης οικονομίας, δεν μπορεί να μείνει εκτός παιχνιδιού για χάρη μισού νησιού με πληθυσμό 700.000 κατοίκων. Αυτό έδειξαν ξεκάθαρα οι κινήσεις της Μόσχας η οποία δεν ήθελε να δυσαρεστήσει πρώτα την Άγκυρα και ύστερα την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η αλλαγή πλεύσης του Ισραήλ το οποίο πλέον μέσα σε λίγες μόλις μέρες είναι πολύ πιο κοντά με την Τουρκία παρά με την Κύπρο δείχνει επίσης πως μόνος σου δεν μπορείς να πορευτείς. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ευρώπη είναι ο μοναδικός «ασφαλής» δρόμος για τον Ελληνισμό. Ακόμη και όταν χρειάζεται να πάρουμε επώδυνες αποφάσεις προκειμένου να παραμείνουμε σε αυτόν.

Και τώρα Ελλάδα και Κύπρος είναι μπροστά σε μία από τις κρισιμότερες στιγμές της Ιστορίας τους. Τα γεγονότα και στις δύο χώρες έδειξαν κάτι σημαντικό το οποίο όλοι είχαμε καταλάβει εδώ και χρόνια αλλά δεν είχαμε κάνει πράξη. Ένα έθνος πρέπει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Ούτε εμείς το κάναμε ούτε οι Κύπριοι.

Εμείς στήσαμε αυτό το κράτος-τέρας το οποίο καταβροχθίζει με κάθε τρόπο εκ των έσω την ελληνική κοινωνία. Οι Κύπριοι έφτιαξαν έναν τραπεζικό τομέα-τέρας ο οποίος λίγο έλειψε να… βυθίσει την Μεγαλόνησο. Το ότι οι Ευρωπαίοι δεν αρέσκονται σε κανένα από τα δύο μοντέλα που χτίσαμε, δεν πρέπει να μας εξοργίζει. Το είδαμε, το δοκιμάσαμε, δεν πέτυχε. Το να μας πιάνει ο φαιοκόκκινος πατριωτισμός και να ψέγουμε τους Δυτικούς που παρεμβαίνουν στα εσωτερικά μας εξυπηρετεί μόνο τους βολεμένους και μας οδηγεί πιο κάτω και από τον πάτο που έχουμε πιάσει.

Όπως σχολιάζει και ο Νίκος Ξυδάκης στην Καθημερινή: «Η επανίδρυση του ελληνικού κράτους δεν μπορεί να αφεθεί στην καλή θέληση των Γάλλων ή Γερμανών τεχνοκρατών, η επανίδρυση του δημοκρατικού κράτους είναι καθήκον και όρος επιβίωσης των Ελλήνων. Το ίδιο ισχύει για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού και την επινόηση ενός αναπτυξιακού μοντέλου που θα αξιοποιεί πόρους και ταλέντα. Όποιος αξιώνει δημόσιο λόγο, οφείλει να συμβάλλει με προτάσεις επί των συγκεκριμένων, ανοικτά, τεκμηριωμένα, χωρίς ταμπού. Μόνο έτσι θα συσπειρωθεί ο καταπτοημένος σήμερα πληθυσμός και θα εκδιπλωθούν οι δυνάμεις του. Τα ιστορικά ατυχήματα θα πληθαίνουν. Πολλά δεν μπορούμε να τα αποτρέψουμε, μπορούμε όμως να αποτινάξουμε τη σύγχυση, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρεία, την κλάψα. Δεν μπορούμε παρά να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες»…

Ας ενεργοποιηθούμε.

Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

 

koolnews