Μέχρι τώρα η σκέψη ήταν ότι το άτομο υπάρχει για την κοινωνία, ότι το άτομο πρέπει να ακολουθεί αυτό που του επιβάλλει η κοινωνία, ότι το άτομο πρέπει να είναι προσαρμοσμένο με την κοινωνία. Αυτό έχει γίνει ο ορισμός του φυσιολογικού ανθρώπου: εκείνος που είναι προσαρμοσμένος με την κοινωνία.
Ακόμη και αν η κοινωνία είναι παράφρων, εσύ πρέπει να είσαι προσαρμοσμένος με αυτήν. Τότε είσαι φυσιολογικός.
Τώρα το πρόβλημα για το άτομο είναι ότι η φύση απαιτεί ένα πράγμα και η κοινωνία απαιτεί κάτι αντίθετο. Αν η κοινωνία απαιτούσε το ίδιο πράγμα που απαιτεί και η φύση, δεν θα υπήρχε καμία διαμάχη. Θα είχαμε παραμείνει στον Κήπο της Εδέμ. Το πρόβλημα εμφανίζεται επειδή η κοινωνία έχει τα δικά της συμφέροντα, τα οποία δεν συντονίζονται απαραίτητα με τα συμφέροντα του ατόμου. Η κοινωνία έχει κάνει τις δικές της επενδύσεις και το άτομο πρέπει να θυσιαστεί.
Αυτός ο κόσμος έχει έρθει τα πάνω-κάτω. Θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Να μην υπάρχει το άτομο για την κοινωνία, αλλά η κοινωνία για το άτομο. Επειδή η κοινωνία είναι απλώς μια επινόηση, δεν έχει ψυχή. Το άτομο έχει την ψυχή, το άτομο είναι το συνειδητό κέντρο.
OSHO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου